5 Ayetler Ve Sırları

SOHBETİN ADI: ÂYETLER VE SIRLARI - İBRÂHÎM 4 - 5. ÂYETLER
TARİHİ:

Sevgili kardeşlerim, can dostlarım, gönül dostlarım! Allah'a sonsuz hamd ve şükrederiz ki; bir defa daha Allah'ın bir zikir sohbetinde birlikteyiz. Âyetlerin sırları. İbrâhîm Suresinin 4 ve 5. âyetleri.

Allahû Tealâ buyuruyor ki:

14/İBRÂHÎM Ve mâ erselnâ min resûlin illâ bi lisâni kavmihî li yubeyyine lehum, fe yudillullâhu men yeşâu ve yehdî men yeşâu, ve huvel azîzul hakîm(hakîmu).

Hiçbir resûlümüz yoktur ki; Biz, onu kendi kavminin lisanıyla göndermiş olmayalım. Onlara (kendi lisanlarıyla) beyan etsin (açıklasın) diye. Öyleyse Allah, dilediğini (Allah’a ulaşmayı dilemeyenleri) dalâlette bırakır. Dilediğini (Allah’a ulaşmayı dileyenleri) hidayete erdirir. Ve O, Azîz’dir, Hikmet Sahibi’dir.

Ve mâ erselnâ min resûlin:Biz resûllerden hiçbirini göndermedik.
illâ bi lisâni kavmihî:Sadece kavimlerinin lisanıyla.
li yubeyyine lehum: Onlara beyan etsinler diye, açıklasınlar diye.
fe yudillullâhu men yeşâu: Allah dilediğini dalâlette bırakır.
ve yehdî men yeşâ'(yeşâu): Ve dilediğini hidayete erdirir.
ve huvel azîzul hakîm(hakîmu):Ve O Azîz'dir (en güçlüdür) ve Hakîm'dir (hikmet sahibidir).

14/İBRÂHÎM Ve lekad erselnâ mûsâ bi âyâtinâ en ahric kavmeke minez zulumâti ilân nûri, ve zekkirhum bi eyyâmillâh(eyyâmillâhi), inne fî zâlike le âyâtin li kulli sabbârin şekûr(şekûrin).

Andolsun ki; Biz Musa (a.s)’ı: “Kavmini karanlıklardan nura çıkar ve onlara Allah’ın günlerini hatırlat (onlara Allah’ın günleri boyunca zikrettir).” diye âyetlerimizle (delillerimizle, mucizelerimizle) gönderdik. Muhakkak ki; bunda şükredip, sabredenlerin hepsi için âyetler (deliller) vardır.

Ve le kad erselnâ mûsâ:Andolsun ki Biz Hz. Musa'yı gönderdik.
bi âyâtinâ:Âyetlerimiz ile.
en ahric kavmeke:Sen kavmini ihraç et, çıkar.
minez zulumâti:Zulmetten, karanlıklardan.
ilen nûri: Nura.

"Ya Musa! Biz andolsun ki sana âyetlerimizi gönderdik, kavmini zulmetten nura çıkarasın diye."

ve zekkirhum: Ve onları zikrettiresin diye.
bi eyyâmillâh(eyyâmillâhi): Allah'ın günleri boyunca onları zikrettir diye.
inne: Muhakkak ki.
fî zalike: Bunda.
le âyâtin: Âyetler, deliller vardır.
li kulli sabbârin: Bütün sabredenler için.
şekûr: Ve şükredenler için.

Burada, Allahû Tealâ genel olarak bir kavim resûlü tarifi yapıyor.

"Hiçbir kavim yoktur ki; Biz onu kendi kavminin lisanıyla gönderdiğimiz bir resûlle teçhiz etmeyelim, cihazlandırmayalım. Onu, onların kendi kavminin lisanıyla göndermiş olmayalım." Ve ifade: "Hiçbir kavim söz konusu değildir ki; Biz onu o kavmin lisanıyla bir resûl göndererek teçhiz etmeyelim."

Öyleyse Allahû Tealâ ne demek istiyor? Şunu demek istiyor: Bütün kavimlerde, bütün zaman parçalarında bir resûl vardır. Bütün kavimlerdeki resûller, Allah'ın gönderdiği resûller, bütün kavimlere gönderilir ve o kavimlerdeki insanlara onların lisanıyla gönderilir yani onların içinden birisi, o kavmin içinden birisi, o kavimde doğmuş büyümüş, o kavmin lisanıyla konuşan birisini Allahû Tealâ o kavme gönderir. Ama bütün kavimlerde, bütün zaman parçalarında mutlaka Allah'ın resûlleri vardır.

İşte Allahû Tealâ da burada son derece önemli bir konuya temas ediyor: "Onların lisanı ile gönderirim." diyor ki, onlara onların arasından olan o kişi, kendi lisanlarıyla hitap etsin, anlayamadıkları hiçbir şey kalmasın.

Öyleyse acaba bu resûlün yaptığı beyan, hangi istikamette bir beyan? Allahû Tealâ: "Resûl onlara beyan etsin diye, açıklasın diye göndeririz." diyor. Âyet-i kerimenin arkası, bu muhtevayı açıklamak üzere dizayn edilmiş. Allahû Tealâ diyor ki: "fe yudillullâhu men yeşâu ve yehdî men yeşâu: Öyleyse Allah dilediğini dalâlette bırakır, dilediğini hidayete erdirir."

Şimdi böyle bir konuyu yanlış yorumlamak isteyenler bulunabilir. Yani buradan "Allahû Tealâ hidayete ermeyi dileyen kişiyi de dilerse dalâlette bırakır." diye bir hüküm çıkaranlar da olabilir. Bu, bütünüyle yanlış bir hüküm çıkarmak olur. Çünkü Allahû Tealâ'nın rızasıyla kişinin talebi, mutlaka paralel bir seyir takip eder. Allahû Tealâ Şûrâ Suresinde diyor ki:

42/ŞÛRÂ Şerea lekum mined dîni mâ vassâ bihî nûhan vellezî evhaynâ ileyke ve mâ vassaynâ bihî ibrâhîme ve mûsâ ve îsâ, en ekîmûd dîne ve lâ teteferrakû fîhi, kebure alâl muşrikîne mâ ted’ûhum ileyhi, allâhu yectebî ileyhi men yeşâu ve yehdî ileyhi men yunîb(yunîbu).

(Allah) dînde, onunla Hz. Nuh’a vasiyet ettiği (farz kıldığı) şeyi (şeriati); “Dîni ikame edin (ayakta, hayatta tutun) ve onda (dînde) fırkalara ayrılmayın.” diye Hz. İbrâhîm’e, Hz. Musa’ya ve Hz. İsa’ya vasiyet ettiğimiz şeyi Sana da vahyederek, size de şeriat kıldı. Senin onları, kendisine çağırdığın şey (Allah’a ulaşmayı dileme) müşriklere zor geldi. Allah, dilediğini Kendisine seçer ve O’na yöneleni, Kendisine ulaştırır (ruhunu hayatta iken Kendisine ulaştırır).

"Kim Bana mülâki olmayı dilerse Ben onu Kendime ulaştırırım."

Öyleyse Allah kullarından dilediklerini seçer. Çok azı hariç herkesi seçer.

Allâhu yectebî ileyhi men yeşâu:Allah dilediğini Kendisine seçer.
ve yehdî:Ulaştırır.
ileyhi: O'na, Kendisine.
men yunîb:Yunîb olan kişiyi, Allah'a mülâki olmayı dileyen kişiyi, Allah'a ruhunu hayatta iken ulaştırmayı dileyen kişiyi Allah Kendisine ulaştırır.

Öyleyse Allahû Tealâ'nın bu dizaynına baktığımız zaman bir büyük hakikat görüyoruz. Allah insanların %95'ten fazlasını seçer yani Allah'a ulaşmayı dileyenlerin arasında bırakır. Seçmedikleri var mıdır? Vardır. Kim Allah'a ulaşmayı dilemedikten başka, onun ötesinde, başka insanları da Allah'ın yolundan men ediyorsa, Allah'a ulaşmayı dilemekten, ruhunu hayattayken Allah'a ulaştırmayı dilemekten men ediyorsa, işte o zaman Allahû Tealâ onları seçmez. Başka insanları Allah'ın yolundan uzaklaştırmaya çalışanlar hariç, herkesi seçer.

Allahû Tealâ bu âyet-i kerimede diyor ki: "Allah dilediğini dalâlette bırakır."

Bu muhteva Ra'd Suresinin âyet-i kerimesinde de dile getirilmiş. Allahû Tealâ orada diyor ki:

13/RA'D Ve yekûlullezîne keferû lev lâ unzile aleyhi âyetun min rabbihi, kul innallâhe yudillu men yeşâu ve yehdî ileyhi men enâb(enâbe).

Ve kâfirler: “Ona, Rabbinden bir âyet (mucize) indirilse olmaz mı?” derler. De ki: “Muhakkak ki Allah, dilediği kimseyi dalâlette bırakır ve O’na yönelen kimseyi Kendine ulaştırır (hidayete erdirir).”

"Allah dalâlette olanları kendi haline bırakır. Ama o dalâlette olanlardan her kim Allah'a ulaşmayı dilerse Allah onları Kendisine ulaştırır. Allah dalâlette olanları bırakır ama onlardan her kim Allah'a mülâki olmayı dilerse onları Kendisine ulaştırır." diyor.

Öyleyse Allahû Tealâ'nın ulaştırma işlemi kişinin talebine, dileğine bağlı bir vetiredir. Kim Allah'a mülâki olmayı dilerse Allah onu Kendisine ulaştırıyor.

Bir insanın Allah'a ulaşmayı dilemesi demek, 1. kat cenneti elde etmesi demektir. Kim Allah'a mülâki olmayı dilerse, Allah'ın bütün insanlar için emrettiği olmazsa olmaz şartı yerine getirmiş oluyor. Dînin giriş kapısından içeriye giriyor. Başka bir kapı yok değerli kardeşlerim. Başka bir kapı yok! Sadece bir kapıdan dîne girilir. O kapı Allah'a ulaşmayı dilemektir. Dilemeyen kişi kapının dışında kalır.

Burada yeri gelmişken bir defa daha tekrar edelim ki; İslâm'ın 5 şartı arasında Allah'a mülâki olmayı dileme yoktur. Öyleyse İslâm'ın 5 şartı, hiç kimseyi cehennemden kurtaramaz. Ne demek istiyoruz? Şunu demek istiyoruz: Eğer bir insan Allah'a mülâki olmayı dilemezse onun gideceği yer cehennemdir. İşte Yûnus Suresinin âyetleri. Allahû Tealâ buyuruyor:

10/YÛNUS İnnellezîne lâ yercûne likâenâ ve radû bil hayâtid dunyâ vatmeennû bihâ vellezîne hum an âyâtinâ gâfilûn(gâfilûne).

Muhakkak ki onlar, Bize ulaşmayı (hayatta iken ruhlarını Allah’a ulaştırmayı) dilemezler. Dünya hayatından razı olmuşlardır ve onunla doyuma ulaşmışlardır ve onlar âyetlerimizden gâfil olanlardır.

10/YÛNUS Ulâike me'vâhumun nâru bimâ kânû yeksibûn(yeksibûne).

İşte onların kazandıkları (dereceler) gereğince varacakları yer ateştir (cehennemdir).

İnnellezîne:Onlar ki.
lâ yercûne:Dilemezler.
likâe:Ulaşmayı.
nâ: Bize.
ve radû:Razıdırlar.
bil hayâtid dunyâ:Dünya hayatı ile Arapçası ama Türkçemizde "Dünya hayatından razıdırlar." diye değerlendirmemiz lâzım, tercüme etmemiz lâzım.

"Dünya hayatında razıdırlar." dedikten sonra Allahû Tealâ diyor ki:

vatme'ennû bihâ vellezîne hum an âyâtinâ gâfilûn:Onunla, dünya hayatı ile tatmin olurlar. Onlar Bizim âyetlerimizden gâfil olanlardır.

Dünya hayatını tercih ediyorlar. Tatmin oluşları, doyuma ulaşmaları dünya hayatıyladır. Dünya hayatında kazandıkları para, şan şöhret, insanlar arasındaki itibar; onları mutlu eden odur. Aslında bunun mutluluk olduğunu da kimse iddia edemez ama öyle olduğunu düşünelim. Sonra:

Ulâike:İşte onlar.
me'vâhumun:Onların mevası, gidecekleri yer.
nâru: Ateştir.
bimâ kânû: Sebebiyle.
yeksibûn:İktisap ettikleri dereceler sebebiyle.

Nedir onların iktisap ettikleri dereceler? Allahû Tealâ iki tane alternatif koyuyor:

1. grup; kazandıkları dereceler kaybettikleri derecelerden fazla.
2. grup; kaybettikleri dereceler kazandıkları derecelerden fazla.

Şimdi her iki grubun da sonucuna bakıyoruz. Sonucu ne? Sonucu; çok açık bir şekilde ortaya konulmuş. Allahû Tealâ sonucu veriyor: Allah'a ulaşmayı dileyenler ve dilemeyenler. İşte iki nev'i insan. Kim Allah'a mülâki olmayı dilerse onların gideceği yer Allah'ın cennetidir. Kim dilemezse gideceği yer mutlaka cehennemdir.

Şimdi kazandıkları derecelerin sonuçlarına bakıyoruz beraberce. İki türlü sonuç var:

1- Kazandıkları derecelerin fazla olması hali. Mu'minûn Suresi âyet-i kerime. Allahû Tealâ diyor ki:

23/MU'MİNÛN Fe men sekulet mevâzînuhu fe ulâike humul muflihûn(muflihûne).

O zaman kimin mizanı (sevap tartıları) ağır gelirse işte onlar, felâha erenlerdir.

"Kimin kazandığı dereceler kaybettiği derecelerden fazla ise onlar felâha erenlerdir yani gidecekleri yer cennet olanlardır, kurtuluşa ulaşanlardır."

2- Kazandıkları derecelerin az olması hali. Mu'minûn Suresi âyet-i kerime. Allahû Tealâ diyor ki:

23/MU'MİNÛN Ve men haffet mevâzînuhu fe ulâikellezîne hasirû enfusehum fî cehenneme hâlidûn(hâlidûne).

Ve kimin mizanı (sevap tartıları) hafif gelirse, işte onlar, nefslerini hüsrana düşürenlerdir. Onlar, cehennemde ebediyyen kalacak olanlardır.

"Kimin de günah tartıları ağır basarsa onların gidecekleri yer cehennemdir. Onlar hüsranda olanlardır."

 Öyleyse sadece iki tür insan var:

1- Kazandıkları dereceler kaybettikleri derecelerden fazla olanlar.
2- Kaybettikleri dereceler kazandıkları derecelerden fazla olanlar.

Allah'a ulaşmayı dileyen bir kişinin derecat durumuna bakıyoruz, olay açıklık kazanıyor. Allahû Tealâ Enfâl Suresinde diyor ki:

8/ENFÂL Yâ eyyuhâllezîne âmenû in tettekullâhe yec’al lekum furkânen ve yukeffir ankum seyyiâtikum ve yagfir lekum, vallâhu zul fadlil azîm(azîmi).

Ey âmenû olanlar! Allah’a karşı takva sahibi olursanız sizi furkan (hak ve bâtılı ayırma özelliği) sahibi kılar! Ve sizden (sizin) günahlarınızı örter ve size mağfiret eder (günahlarınızı sevaba çevirir). Ve Allah, büyük fazl sahibidir.

"Ey âmenû olanlar (mü'minler, inananlar)! Allah'a karşı takva sahibi olun."

Yani inanmışlar ama Allah'a ulaşmayı dilememişler. Takva sahibi değiller ama Allahû Tealâ'ya inanıyorlar.

"Allah'a karşı takva sahibi olun. Allah'a ulaşmayı dileyin ki; Allah sizin günahlarınızı örtsün. Daha sonraki safhada da sizin günahlarınızı sevaba çevirsin."

Öyleyse 1. etapta Allah'ın günahları örtmesi müessesesi var. Bu örtüşe baktığımız zaman kim Allah'a mülâki olmayı dilerse Allah onun günahlarını örtüyor. Takva sahibi olmak, ancak o zaman mümkündür.

1. takvaya bakıyoruz; ilk takva.

30/RÛM Munîbîne ileyhi vettekûhu ve ekîmûs salâte ve lâ tekûnû minel muşrikîn(muşrikîne).

O’na (Allah’a) yönelin (Allah’a ulaşmayı dileyin) ve O'na karşı takva sahibi olun. Ve namazı ikame edin (namaz kılın). Ve (böylece) müşriklerden olmayın.

30/RÛM Minellezîne ferrakû dînehum ve kânû şiyeâ(şiyean), kullu hızbin bimâ ledeyhim ferihûn(ferihûne).

(O müşriklerden olmayın ki) onlar, dînlerinde fırkalara ayrıldılar ve grup grup oldular. Bütün gruplar, kendilerinde olanla ferahlanırlar.

Allahû Tealâ diyor ki: "Allah'a yönel, Allah'a ruhunu ulaştırmayı dile ve böylece Allah'a karşı takva sahibi ol. Allah'a mülâki olmayı dilediğin an takva sahibi olursun, takva sahibi ol."

Sonra da devam ediyor Allahû Tealâ: "Ve namaz kıl ve müşriklerden olma. O müşriklerden olma ki; onlar dînlerinde fırkalara ayrılmışlardır. Herbiri kendi elindekiyle ferahlanırlar."

Fırkalara ayrılanlara bakıyoruz. İnsanlar 72 fırkaya ayrılmış ve de onların hepsinin muhtevası şirkte olmalarıdır. Bunlar gizli şirkin içinde insanlardır. Ama her fırkanın içinde de birtakım insanlar var ki; onlar Allah'a ulaşmayı diliyorlar. Ondan sonra ruhlarını Allah'a ulaştıracaklardır. Fizik vücutlarını Allah'a teslim edeceklerdir. Nefslerini Allah'a teslim edeceklerdir. İradelerini Allah'a teslim edeceklerdir. Ama bu muhtevada gördüğümüz şey odur. Bu insanların Allah ile olan ilişkilerinde, Allah'a ulaşmayı dilemekten başlayan, kademe kademe yükselen bir seyir var. İşte kim Allah'a mülâki olmayı dilerse onlar takva sahibidir. Eğer dilemeselerdi şirkte olacaklardı yani gidecekleri yer cehennem olacaktı. Öyleyse buradaki takva ilk takvadır. Mademki bu takvanın sahibi olamayan insan şirkte kalıyor, cehennemde kalıyor; Allah'a ulaşmayı dilemeyen herkes şirktedir, cehenneme gidecektir. Onları cehennemden kurtaran ilk takva, Allah'a ulaşmayı dilemektir.

İşte Allahû Tealâ kim Allah'a mülâki olmayı dilerse, onları mutlaka yardım standartlarının içine alır. Onları mutlaka 2 âyet-i kerime gereğince Kendisine ulaştırır. (Şûrâ, Ra'd)

Bu muhtevada Allah onları, Allah'a ulaşmayı diledikleri anda bir defa cehennemden kurtarıyor. Sonra onları 2. kademede mürşidlerine ulaştırıyor, tabiîyetlerini gerçekleştiriyor. 3. kademede de ruhlarını Kendisine ulaştırıyor.

İşte bu muhteva içerisinde Allah'a ulaşmayı dileyen herkesi Allah mutlaka mürşidine ulaştırır; basamak. Tâbî olduğu anda kişi 2. kat cennetin sahibidir. Kim tâbî olursa ruhu mutlaka vücudundan ayrılır, Allah'a doğru yolculuğa çıkar. Allahû Tealâ onların mutlaka nefslerinin kalbini %51 nurla doldurur. O kişiler gerçekten Allah'a ulaşmayı dilemişlerse, Allah onları Kendisine ulaştıracaktır. Biliyorsunuz; Şûrâ ve Ra'd'te sözü var.

13/RA'D Ve yekûlullezîne keferû lev lâ unzile aleyhi âyetun min rabbihi, kul innallâhe yudillu men yeşâu ve yehdî ileyhi men enâb(enâbe).

Ve kâfirler: “Ona, Rabbinden bir âyet (mucize) indirilse olmaz mı?” derler. De ki: “Muhakkak ki Allah, dilediği kimseyi dalâlette bırakır ve O’na yönelen kimseyi Kendine ulaştırır (hidayete erdirir).”

42/ŞÛRÂ Şerea lekum mined dîni mâ vassâ bihî nûhan vellezî evhaynâ ileyke ve mâ vassaynâ bihî ibrâhîme ve mûsâ ve îsâ, en ekîmûd dîne ve lâ teteferrakû fîhi, kebure alâl muşrikîne mâ ted’ûhum ileyhi, allâhu yectebî ileyhi men yeşâu ve yehdî ileyhi men yunîb(yunîbu).

(Allah) dînde, onunla Hz. Nuh’a vasiyet ettiği (farz kıldığı) şeyi (şeriati); “Dîni ikame edin (ayakta, hayatta tutun) ve onda (dînde) fırkalara ayrılmayın.” diye Hz. İbrâhîm’e, Hz. Musa’ya ve Hz. İsa’ya vasiyet ettiğimiz şeyi Sana da vahyederek, size de şeriat kıldı. Senin onları, kendisine çağırdığın şey (Allah’a ulaşmayı dileme) müşriklere zor geldi. Allah, dilediğini Kendisine seçer ve O’na yöneleni, Kendisine ulaştırır (ruhunu hayatta iken Kendisine ulaştırır).

"Kim Allah'a ulaşmayı dilerse, ruhunu Allah'a ulaştırmayı dilerse, Allah onları Kendisine ulaştırır." ifadesinden hareketle, kim Allah'a ulaşmayı dilerse o kişiyi Allah evvelâ mürşidine ulaştırır, tâbiiyetini gerçekleştirir. Mürşidi o kişiye sevdirir. Ondan sonra o kişinin bütün eksiklerini giderir. Kişi zikir yapamıyorsa zikri sevdirir. Kişi namaz kılmaktan hoşlanmıyorsa namazdan hoşlandırır. Bu kişi eğer açlık diye bir hastalıkla malülse, oruç tutamıyorsa bu sebeple, onu, o hastalığını da tedavi eder, orucunu da tutturur ve bu kişiyi Kendisine mutlaka ulaştırır.

Öyleyse burada Allahû Tealâ'nın dalâlette bırakması ya da sonuca ulaştırması söz konusudur. Her kavme gönderdiği resûller vasıtasıyla, insanlara tebligat yapılır. Onlar da resûle tâbî olurlar ve ruhlarını Allah'a ulaştırırlar veya bulundukları noktadaki o resûle tâbî olan mürşidlerden birine tâbî olurlar.

İbrâhîm Suresinin 5. âyetinde Allahû Tealâ diyor ki:

14/İBRÂHÎM Ve lekad erselnâ mûsâ bi âyâtinâ en ahric kavmeke minez zulumâti ilân nûri, ve zekkirhum bi eyyâmillâh(eyyâmillâhi), inne fî zâlike le âyâtin li kulli sabbârin şekûr(şekûrin).

Andolsun ki; Biz Musa (a.s)’ı: “Kavmini karanlıklardan nura çıkar ve onlara Allah’ın günlerini hatırlat (onlara Allah’ın günleri boyunca zikrettir).” diye âyetlerimizle (delillerimizle, mucizelerimizle) gönderdik. Muhakkak ki; bunda şükredip, sabredenlerin hepsi için âyetler (deliller) vardır.

Ve le kad:Andolsun ki.
erselnâ: Biz gönderdik.
mûsâ:Hz. Musa'yı.
bi âyâtinâ:Âyetlerimiz ile.

"Biz muhakkak ki Hz. Musa'yı âyetlerimizle gönderdik."

en ahric kavmeke: Kavmini çıkarsın diye.
minez zulumâti:Zulmetten, karanlıklardan.
ilen nûri: Nura.

İşte bir insan Allah'a ulaşmayı dilerse, ne yapacaktır? 3. basamakta dilemiş olacaktır. Sonra Allahû Tealâ o kişiyi geliştirecektir. O kişinin kalbine ulaşacaktır. Kalbinin nur kapısını Allah'a çevirecektir. O kişinin irşad makamını veya o devirdeki peygamberi, Hz. Musa'yı anlamasını temin edecek vasıflarla donatacaktır. Onun kalbine ulaşacaktır. Kalbinin nur kapısını Allah'a çevirecektir. Göğsünü yaracaktır. Göğsünden kalbine bir nur yolu açacaktır. O kişinin görme hassasını ve gözlerini, irşad makamını irşad makamı olarak tanıyabilecek olan bir seviyeye getirecektir. O kişinin kulaklarını ve işitme hassasını, irşad makamının sözlerini gerçek anlamda anlayabilecek hüviyete getirecektir. O kişinin kalbini, idrak edebilecek bir seviyeye ulaştıracaktır. Böylece kişi irşad makamına ulaşacak ve tâbî olacaktır. İşte bu, basamaktır.

Tâbî olan kişinin, tâbî olduğu anda ruhu derhal vücudundan ayrılır. Allah'a doğru yola çıkmak üzere ana dergâha, devrin imamının dergâhına ulaşır. Oradan da 7 katlık bir yolculukla, 7 tane gök katını diğerleriyle birlikte aşarak sonunda Allah'ın Zat'ına ulaşacaktır.

Şimdi bunun 1. aşamasına bakıyoruz. 1. aşama nefsin kalbinin yarıdan daha fazla nurla dolmasıdır. Bu, ruhun Allah'a ulaşmasını ifade eder. Allahû Tealâ burada "Onları zulmetten nura çıkarır." ifadesini kullanmış. Zulmetten nura çıkarmak, karanlıkları aşacak kadar nurun o kalbe girmesi mânâsına geliyor.

Kişi mürşidine ulaşıyor, tâbiiyetini gerçekleştiriyor. Mürşidi ona zikri emrediyor. Kişi zikir yaptıkça nefsinin kalbinde başlangıçta %2 rahmet nuru oluşuyor. Ondan sonraki ilk %7 nur kademesinin oluşmasında, vücudundan ayrılmış olan ve ana dergâha ulaşmış olan ruhu, zemin kattan 1. kata çıkıyor. Kişi zikrini artırıyor, 2. gök katına çıkıyor. Kişi zikrini artırıyor, 3. gök katına çıkıyor. Böylece 4., 5., 6., ve 7. katları aşan ruh, 7. katın 7 tane âlemini geçerek Allah'ın Zat'ına ulaşıyor. Herkeste mi? Evet. Allah'a gerçek anlamda, kalben ulaşmayı dileyen herkeste bu olay tahakkuk eder.

Ama peki, kişi yolda öldü? Yolda öldüyse, kişi mürşidine ulaşmadan öldüyse 1. kat cennetin sahibidir. Allah'a ulaşmayı diledikten sonra mürşidine ulaşmadan da kişi ölebilir. 1. kat cennetin sahibidir. Tâbiiyetten sonra ruhunu Allah'a ulaştıramadan öldü, 2. kat cennettedir, cennetin sahibidir. Ruhunu Allah'a ulaştırdı, sonra öldü; o kişi 3. kat cennetin sahibi olarak ölür. Bunun mânâsı; o kişinin gideceği yer 3. kat cennettir ve kalbi zulmetten nura ulaşmıştır.

Her kademede %7 aklanan o kişinin kalbi, 1. gök katına ulaşıp Nefs-i Emmare'de %7 fazıla kavuştu. Başlangıçta kalbine sadece %2 rahmet girmişti. 2. gök katına ulaştığı zaman Nefs-i Levvame, nefsinin kalbine 2. defa %7 nur girdi ve o, 2. gök katında. Nefs-i Mülhime'de Allah'tan ilham almaya başlıyor ve 3. gök katında. Sonra Nefs-i Mutmainne, kişi doyuma ulaşıyor. Nefsinin kalbinde 4 tane 7, 28, 2 daha; %30 nur birikimi. Kişi mutmain oluyor. Ondan sonra Allah'tan razı oluyor. %7 daha nur birikimi. Ondan sonra Allah da ondan razı oluyor. Birincisi Radiye, ikincisi Mardiyye. Böylece 6. kata kadar ulaşan ruh, nefsinin kalbinde %7 daha nur birikimi sağladığı zaman, oluşturduğu zaman, 7 kere 7; %49 fazl nuru yapar. %2 de rahmet nuru ile beraber nefisinin kalbindeki afetler başlangıçta % iken, o kişi tamamen şeytanın hegemonyasındayken, şeytan ona hükmediyorken, bu noktadan itibaren ağırlık Allah'ın hükmü altına girmiştir. Artık nefsin kalbinde nurların karanlıkları aşmasıyla noktalanmıştır.

Şeytan başlangıçta karanlıklara hükmedeceği için, o kişinin kalbi de % karanlık afetlerden oluştuğu için şeytan duruma tamamen hâkimdi. Ama ruhun hasletleri de buna mâni olmaya çalışıyordu. Nefsin kalbi % afetlerle doluydu. Bu noktada kişinin nefsinin kalbi %51 nurlarla aydınlanıyor. Karanlıklar %'den %49'a düşüyor.

İşte "Onları karanlıklardan nura çıkar." ifadesi bunu ifade ediyor. Bu, herkese verilmiş bir garantidir. Allahû Tealâ: "Ve ‘Onlara Allah'ın günlerini hatırlat yani Allah'ın günleri boyunca onlara zikirler yaptır.' diye âyetlerimizi de gönderdik." diyor.

Yani Hz. Musa'ya, O'na tâbî olanlara bütün bunları öğretmesi için âyetlerini gönderiyor. Bir de Allahû Tealâ bildiğiniz gibi Hz. Musa'ya mucize de vermiş. Firavuna gidip de onunla konuştuğu zaman firavun onu imtihan etmeye karar veriyor. Allahû Tealâ da Hz. Musa'ya asasına özel bir hüviyet vererek Hz. Musa'yı Hz. Harun'la beraber gönderiyor. İkisi beraber firavuna ulaşıyorlar ve firavunu dîne davet ediyorlar. Firavun onları imtihana davet ediyor. İşte bu imtihana davet üzerine, Allahû Tealâ Hz. Musa'nın asasına özel bir hüviyet kazandırıyor.

Firavun diyor ki: "Seni ben kendi sihirbazlarımla imtihan edeceğim. İmtihanı kaybettiğin taktirde seni öldüreceğim."

O sihirbazlar ellerindeki ipleri atıyorlar. İpler yılan gibi sağa sola hareket ediyor. Gerçekten herkese yılan hüviyetinde görünüyorlar.

Allahû Tealâ Hz. Musa'ya diyor ki: "Elindeki asanı yere at." Hz. Musa elindeki asayı yere atınca asa kocaman bir yılan oluyor ve öteki bütün yılanları yutuyor. Bunun üzerine bu konudaki imtihanı Hz. Musa kazanmış oluyor. Konu orada tamamlanmıyor. O sihirbazların hepsi Hz. Musa'nın elini öperek onlar da Allah'ın dînine giriyorlar. Hz. Musa'ya tâbî oluyorlar. Hepsi Hz. İbrâhîm'in hanif dînini yaşamaya başlıyorlar.

Allahû Tealâ diyor ki: "Muhakkak ki bunda sabbârîn (sabır sahibi olanlarla) şekûr (şükredenler için) âyetler vardır."

Kimdir şükredenler? Allah'ın yoluna girenler Allah'a şükrederler.

Sabredenler kimlerdir? Zikirleri artsın diye adım adım gayretlerin sahipleri olanlardır.

Neden sabır sahipleri diyor? Çünkü bir insanın Allah'ın yoluna girdikten sonra, mürşidine tâbî olduktan sonra ruhunu Allah'a hayattayken ulaştırması, artık Allahû Tealâ'nın bir ni'meti, bir ihsanıdır. Herkesin ruhunu Kendisine ulaştırır. Kim kalbinden Allah'a mülâki olmayı dilemişse, Allah onu mutlaka işitir, bilir ve görür. O kişinin ruhunu mürşidine ulaştığı gün vücudundan ayırır ve mutlaka Kendisine ulaştırır.

Diyelim ki; o kişi oruç tutamıyor. Allahû Tealâ onu oruç tutabilecek bir hale getirir. Diyelim ki; o kişi namaz kılmayı sevmiyor. Allah ona namazı sevdirir. O kişi zikir yapmaktan nefret ediyor. Allah ona zikri mutlaka sevdirir. O kulunu o 33 bin veya 41 bin zikre Allah ulaştırır ve onun ruhunu mutlaka Kendisine ulaştırır. Bu, Allah'ın bir ni'metidir, bir hediyesidir.

Peki, Allahû Tealâ'nın peygamberler öğretisi burada bitiyor mu? Allahû Tealâ burada sabredenlerden bahsettiğine göre, buradaki ni'met yarı sabırla bitmez. Sabredenler, sabrın sahipleridir. Kimdir sabrın sahibi? Sabrın sahibi, nefsinin kalbinin nurlarla % dolmasını sağlayan insanlar, onlar sabrın sahipleridir.

Nefsinin kalbi %51 nurla Allah'ın doldurduğu herkes, sabırlı kategorisine girer. Ama sabrın sahibi olmak, nefsinin kalbinin % hasletlerle dolu olması demektir. Meselâ Allahû Tealâ devrin imamlarını sabrın sahibi olarak değerlendiriyor. Allahû Tealâ bu konuda diyor ki: "Devrin imamlarını tayin ederiz."

32/SECDE Ve cealnâ minhum eimmeten yehdûne bi emrinâ lemmâ saberû ve kânû bi âyâtinâ yûkınûn(yûkınûne).

Ve onlardan, emrimizle hidayete erdiren imamlar kıldık, sabır sahibi oldukları ve âyetlerimize (Hakk’ul yakîn seviyesinde) yakîn hasıl etmiş oldukları için.

Ve cealnâ minhum eimmeten:  Onlardan imamlar kıldık. ("Onları imamlar kıldık." demiyor.)
Ve cealnâ:Biz kıldık.
minhum:Onlardan.
eimmeten:İmamlar.
yehdûne: Hidayete erdirsinler diye.
bi:İle.
emrinâ:Emrimizle hidayete erdirsinler diye.
lemmâ saberû ve kânû bi âyâtinâ yûkınûn:Sabrın sahibi oldukları için ve âyetlerimize yakîn hasıl ettikleri için.

Bu yakîn, devrin imamının yakînidir ki; en üst seviyedeki yakîndir. O devirde yaşayanlar arasındaki en üst seviyedeki yakîn, o devrim imamının yani imamet ile vazifeli olan resûlün sahip olduğu bir yakîndir.

lemmâ saberû:Sabrın sahibi oldukları için.
ve kânû bi âyâtinâ yûkınûn:Ve âyetlerimize yakîn hasıl ettikleri için.

İşte burada da Allahû Tealâ "Âyetlerimize yakîn hasıl edenler için." diyor. Allahû Tealâ burada "Şükredip sabredenlerin hepsi için." diyor. Bu şükredip sabredenler, yolun yarısına kadar gelen insanlardır. Ama sabrın sahibi olanlar, yolun tamamına mutlaka ulaşmış olanlardır. Yani ruhlarını da vechlerini de nefslerini de iradelerini de Allah'a teslim etmiş olanlardır.

Sevgili kardeşlerim, can dostlarım, gönül dostlarım! Allah'a sonsuz hamd ve şükrederiz ki; bir defa daha Allah'ın bir zikir sohbetinde, Allahû Tealâ bizleri biraraya getirdi. Burada inşaallah İbrâhîm Suresinin 4. ve 5. âyet-i kerimelerindeki sırlarla ilişkili konumuz tamamlanıyor.

Sevgili kardeşlerim, can dostlarım, gönül dostlarım! Allahû Tealâ'nın hepinizi hem cennet saadetine hem dünya saadetine ulaştırmasını Yüce Rabbimizden dileyerek sözlerimizi inşaallah burada tamamlıyoruz. Allah hepinizden razı olsun.

İmam İskender Ali  M İ H R