Ailem Her Şeye Karışıyor
Kıskanç köpekler.
"Ben ailenizle aranızın benim yüzümden bozulmasını istemiyorum Kaan bey, böyle bir şeye sebep olmak istemem." dedim.
"Saçmalama senin bir şeye sebep olduğun falan yok sen de bu konağın kızısın. Aksine her şeyin suçlusu benim onları en başından uyarmam, konuşmam gerekiyordu." dedi.
Kaan bey konuşurken Dide hanım tabağıma kahvaltılık koyuyordu.
Bu kadın bana çok sempatik geliyordu hastanede gördüğüm ilk günden beri.
Ne de olsa benim annem.
"Teşekkür ederim." dedim.
Gülümsedi. "Anneyim ben görevim." dedi.
Daha sonra Atlas ve Bera'nın da tabağını alıp doldurdu.
Sessiz geçen kahvaltıdan sonra Kaan bey ve Toprak işe gitmek için ayağa kalktı.
Kaan bey tüm çocuklarını saçından öpüp yanıma geldi, benimde saçımı öpüp Toprak'la birlikte yanımızdan ayrıldı.
Üvey babam saçımı en son 17 olduğum gün öpmüştü. Ama Kaan beyin öpmesi garip ve güzel gelmiştir.
"Ben kocamı uğurlayım." deyip aceleyle yanımızdan ayrıldı Dide hanım.
"Şu kadının bu koca aşkı!" dedi Koray arkasından.
Herkes garipce ona baktı. "Canım kardeşim kadın dediğin kişi bizim annemiz koca dediğin kişi de onun kocası bizim babamız ya sen ne diyorsun." dedi Oğuz.
"Olsun, hep bunu yapıyor hep önceliği kocası oluyor." dedi Koray.
"İlk kez annesini babasından kıskanan 22 yaşında birini görüyorum çok garip." dedim.
"Bizde daha ne ilkler var." dedi Oğuz sırıtarak.
Verda sor bakayım biz nasıl anlayalım bunu.
"Geldim, geldim." deyip tekrar odaya girdi Dide hanım.
Az önce Kaan beyin oturduğu yere oturdu."Babamın yerinde hep gözün vardı biliyordum kadın." dedi Koray.
Dide hanım çay kaşığını Koray'a attı, kaşığı Koray'a varmadan Aren tuttu.
"Hayat kurtarıcım benim."dedi Koray.
"Boş boş konuşma." dedi Dide hanım.
"Hayat felsefesi boş boş konuşmak olan birine bunu söylemen ayrı bir ironi anne." dedi Oğuz.
Koray sinirle Oğuz'a döndü. "Abi son zamanlarda benimle çok uğraşıyorsun gözümden kaçmıyor, insan en çok sevdiği kardeşi ile bu kadar uğraşmamalı aksine onun tarafını tutmalı."
"Kim demiş sana en çok seni sevdiği mi?" diye sordu Oğuz.
Koray sırıttı."Birinin söylemesine gerek yok abicim, seninle aramızda 4 yaş var ve bu da en çok beni sevmen için gayet yeterli bir sebep."
"Hayır Koray en çok seni falan sevmiyorum. Aksine benden sonra sen doğdun diye seni küçükken boğmaya çalışıyordum." diyen Oğuz'la Koray'ın yüz ifadesi değişti.
Kahkaha attım, Atlas da bana katıldı.
"Hatta bir keresinde Oğuz seni yastıkla boğarken gelmiştim, az daha geç kalsaydım ne olurdu düşünmek bile istemiyorum kıpkırmızıydın." dedi Dide hanım.
Ailem her şeyime karışıyor
21 yaşında mimarlık okuyan bir gencim. Eğitimim benim için çok zor geçiyor. Başarısız olduğum her an sanki bir kılıç darbesi yiyorum. Bunlar yetmiyormuş gibi ailemin birçok konuda baskısı beni tüketiyor.
“Neden onunla konuştun, neden ona gittin, neden gitmedin, dışarı mı çıkıyorsun, nereye gidiyorsun? Şunu yap, bunu yapma, oraya gitme”... Gerçekten her şeyime karışıyorlar. Ardından “Kızma oğlum seni düşündüğümüz için” diyorlar. Arkadaşlarım ve toplumdaki samimiyetsizlikten de inanılmaz şekilde bıktım. Hayatım o kadar rutin, o kadar sıradan ki gerçekten çıldırmak üzereyim.
Üniversite hazırlıkta giyimine, sporuna her şeyine dikkat eden ben, şimdi hiçbir şeyi umursamıyorum.
Dış görünüş olarak kendimi beğenen ben, şimdilerde kendimden nefret ediyorum. Üstümde hissettiğim yoğun bir baskı var.
Beni çok seven ama sürekli kontrol eden ve baskılayan bir anne ile babaya sahibim. Babam ne zaman telefonla biriyle konuşsam “Kız arkadaşın mı, sevgilin mi” diye soruyor. Benden bu tür bir beklentisi var. Bu başarısızlık beni üzüyor.
Bu baskı ve stresle değil kız arkadaş bulmak, doğru düzgün biriyle konuşmuyorum bile.
Üstelik bu kız arkadaş sorusunu çevremdeki herkes ama herkes soruyor.
Artık öyle bir seviyeye geldim ki bu soru bana her sorulduğunda içimde çok ciddi bir öfke beliriyor.
Sırf bu soruyu sormasınlar diye hiç konuşmadığım, ziyaret etmediğim insanlar var.
Toplumdan kaçmak, herkesi geride bırakmak istiyorum ama gücüm buna yetmiyor.
Ama o kadar yalnız ve sevgisiz hissediyorum ki bundan haberleri yok. Toplumdan kaçmayı ben tercih ediyorum çünkü her tanıştığım insan beni yaralıyor, her gelen yarama bir çizik atıp gidiyor. Dayanamıyorum. Lütfen, yardımcı olun.
Rumuz: Dayanamıyorum
YANIT
Sevgili oğlum, inan pek çok genç günümüzde bu senin yaşadıklarını yaşıyor. Günümüz gençliği hep daha özgür, daha bağımsız yaşamak istiyor. Onların enerjisi yaşadıkları çevreye, aile ortamına uyum sağlamıyor.
Kendilerini her konuda baskı altında hissediyorlar, büyüklerinin işlerine burunlarını sokmasını istemiyorlar.
Bunları seni ve yaşıtlarını suçlamak için yazmıyorum, inan bana. Aslında sizi çok iyi anlıyorum.
Öyle bir dünyada yaşıyoruz ki, siz gençler bu hıza ayak uydurmakta zorlanıyorsunuz.
Biz büyükler, her geçen gün yenilenen teknolojik gelişmeye sizler kadar uyum sağlamaya çalışmıyoruz, ama sizin için öyle mi?
Önce eğitiminiz için üniversiteye girmek size vazgeçilmez, olmazsa olmaz bir adım olarak gösteriliyor.
Ama üniversite bitip de dünyaya adım attığınızda sonsuz bir boşlukta kalıveriyorsunuz sanki...
Nereye gideceğinizi bilemiyorsunuz, beklentileriniz boşlukta sallanıyor, sanki hayalleriniz yıkılıyor. Çünkü iş bulamıyorsunuz.
İçinizdeki birkaç şanslı genç dışında mesleğinizi yapabileceğiniz bir iş imkanı bulmak için yıllarca beklemek zorunda kalabiliyorsunuz. Bu yüzden de sevgili edinmek, evlilik bir hayalden öteye gidemiyor.
Ve bütün bunlardan belki de hep sizden en iyisini bekleyen ailenizin haberi bile olmuyor. Onların beklentilerine karşılık verebilmek için mücadele ediyorsunuz...
Ancak emin ol, şu anda öyle bir süreçte yaşıyoruz ki bu tür bunalımlara kapılmak bir yana hastalanmayıp sağlıklı kaldığımız için şükretmekten başka şansımız yok.
Ve inan bana sen çok iyi bir kız arkadaş bulacak ve tüm sorunlarınızı birlikte konuşacak ve çözeceksin.
#GÜZİN#GÜZİN ABLA#Güzin Abla'ya Sor
LinkedinFlipboardLinki KopyalaYazı Tipi
