Doğu Ikaz Gidiyorum Bu Şehirden
N
üfusunun mühim bir kısmını Türklerin teşkil ettiği Afganistan ile Türkiye arasında tarih ve kültür bakımından pek çok müşterek taraflar bulunmasına rağmen, maalesef, memleketimizde Afganistan hakkında ciddi bir araştırma yapılmamıştır.XIX. asrın başlarında Çarlık Rusya'sının bir taraftan Kafkaslarda, diğer taraftan da Orta Asya Türk illerinde yayılmaya başlaması, güneyde Hindistan'a hakim olan İngilizleri büyük bir telâşa düşürmüştü. İngilizler, Hindistan'a karşı kuzeyden gelen bu Rus tehlikesini mümkün olduğu kadar uzaklarda durdurmak ve bu arada, Orta Asya'dan Hindistan'a inen tarihi istila yollarının üstünde bulunan Afganistan'ı Rus nüfuzundan korumak için büyük gayretler sarfetmişti.
Hatta, Afganistan'ı kendi nüfuzlarında tutmak için bu ülkeyi birkaç defa istilâ etmekten de çekinmemişlerdi. Fakat bu istilâlar, Afganistan'da büyük tahribâta yol açmış, ülke ve millet bütünlüğünü fevkalâde sarsmış idi. Bütün bunlar yetmiyormuş gibi, İngilizler, Hindistan'ı müdafaa için stratejik ehemmiyetine inandıkları ve meşhur Hayber Geçidi'ni de içine alan Afganistan'ın güney eyaletlerini işgal ederek, bu bölgenin kendi kontrollerinde kalmasını sağlayan andlaşmaları, ve 'de zorla Afganlara imzalatmışlardı.
Böylece, Afganistan'ın ve Afganların bir kısmı, bir daha birleşmemek üzere, anavatan'dan zorla, koparılmışlardı. Bu parçalanmanın sonuçları, bilâhıre Afganistan'ın istikhâline kötü bir şekilde tesir etmiştir. Kendi menfaatleri için Afganistan'ı işgal etmekten ve parçalanmaktan çekinmeyen İngilizlerin, bu devrede, yegane faydası, bu ülkeyi kendi nüfuzlarında tutarak Rus işgaline fırsat vermemek olmuştur.
Bu arada, İngilizlerin, II. Dünya Harbi'nden sonra Hindistan yarımadasından ayrılırken işgal ettikleri Afgan topraklarını Afganistan'a geri vermeleri ve Batı'nın yeni lideri Amerikalıların da bu hususta hatâlı politika takip etmeleri, ülkeyi zorla Sovyetlerin kollarına itmiştir.
Çâresiz kaldılar
Çaresizlik içinde kalan Afganistan, 'den sonra, Sovyetler yanaşırken, Afgan liderleri, komünizmi ülkeleri için bir tehlike olarak görmüyorlardı. Onlara göre, komünizmin yerleşme ve yayılma şartları henüz Afganistan'da yok idi. Ekonomik gelişme ve bilhassa endüstrileşme sonucu ortaya büyük işçi kitleleri ile, geniş insan kalabalıklarının toplandığı kozmopolit şehirler ve nihayet halkından kopmuş ve meselelerin altından kalkamadığı için kompleks içine düşmüş ve gûya yüksek sınıfı meydana getiren entellektüeller grubu Afganistan'da bulunmuyordu.
Bundan başka, İslamiyete gayet bağlı olan Afgan halkı, komünizm gibi bir dikta rejimine tahammül edemiyecek kadar hürriyetlerine düşkün idiler. Ne var ki, Sovyetler, komünizmin Afganistan'da yayılması hususunda Afgan liderleriyle aynı görüşü paylaşmıyorlar; Afganistan'a yapacakları ekonomik yardımların ve geliştirecekleri kültürel münâsebetlerin, sonunda komünizm için müsait bir ortamı kolaylıkla meydana getirebileceklerine inanıyorlardı. Nitekim öyle de oldu.
Sovyetler, bir taraftan yaptıkları ekonomik yardımlarla Afganistan'ın gelişmesine yardımcı olurlarken, diğer taraftan da sivil ve asker, Afgan talebelerinin Sovyet askeri akademilerinde ve üniversiteleri’nde okumalarına yardımcı olmuşlar ve bu gençlerin aynı zamanda Marksist ideolojiyi benimsemelerini sağlamışlardır.
Nihayet, yaptıkları yardımlarla Afgan ordusunu ve ekonomisini kendilerine bağımlı hâle getiren Sovyetler, Afganistan'daki kendi taraftarlarını işbaşına getirmek için harekete geçtiler. Sovyetler Birliğinde birer ihtilâlci Marksist olarak yetiştirip gönderdikleri Afgan subayları vasıtasiyle Afganistan'da darbe yaptırarak komünist bir rejimi kurdurdular.
Fakat, Afgan halkının büyük tepki göstermesi üzerine Sovyetler, komünist Afgan yönetimini müdafaa etmek mecburiyetinde kaldılar. Bu ise, Afgan halkını tamamiyle isyana sevk etti. Bunun üzerine, Sovyetler, hem kendilerini ve hem de komünist Afgan yöneticilerini müdafaa etmek için, milletler arası hukuku hiçe sayarak, Afganistan'ı istilâya başladılar.
B
ir zamanlar sinesinden cihangir hükümdarlar, yenilmez ordular çıkaran Türk’ün anayurdu Orta Asya’da neler oluyordu? Bir sûkut (çöküş) mu vardı? Yoksa buraların etnik bünyesi mi değişmişti? Büyük bir değişme olduğu muhakkaktı. Timur ve oğullarından sonra, Orta Asya tam bir keşmekeş içindeydi. Ruslar bu kadar hazırlıklarla üzerlerine gelirlerken Başkırlar, Kazaklar, Kırgız ve Özbekler birbirlerine karşı mânâsız bir mücadelenin içindeydiler. Bu keşmekeş maalesef Buhara, Hokand ve Hive Hanlıkları kurulduktan sonra da devam ettiğinden, onları, kudretli olanın etrafında toplanarak, gelmekte olan müstevliye karşı bir cephe kurma düşüncesinden alıkoydu. Böyle bir birliği kurmağa teşebbüs edenleri, Ruslardan önce, kendileri arkadan vuruyorlardı. Doğu Türklüğü, aynı zamanda, değişen dünya şartlarından, teknikten, ilimden ve onların nimetlerinden habersizdi. Almanların rehberliği ile medenileşen Rusların mükemmel ateşli silahları, askerlik san'atına uygun savaşan orduları karşısında birbirlerini ifnâ etmekle meşgul Hanların ve Beğlerin ellerinde, kılıçları, okları ve çakmaklı tüfekleri ile askeri disiplinden uzak yüzbinlik yığınlar vardı. XVI. asrın başlarında Azerbaycan'da Türkmen unsuruna dayanarak bir devlet kuran Şah İsmail'in Şiiliği resmi devlet dini haline getirmesi ve hâkim olduğu yerlerde Şiiliği kabul ettirmek için Sünniliği şiddetle takib etmesi, başka bir ifade ile Şiiliği İran'ın milli bir asabiyeti (ideoloji) haline getirmesi, bu ülkeyi İslam dünyasından tecride ve dolayısıyla doğu ve batı Sünni Türklüğünün birbirinden kopmasına yol açtı. Esâsen, kuruluşunun asıl umdesi (gayesi) olan «gazâ» an'anesi Osmanlı Türklüğünü şarktan ziyade garbe meylettirdi. Bu meyil de esâsen gevşek olan doğu - batı bağını büsbütün kopardı. Orta Asya Türklüğünü çökerten faktörlerden biri, Timurlular hakimiyetinin sonlarında zuhûr eden çapulcu bir kavim Kalmuklar olmuştur. Bunların Türk illerinde yaptıkları yağma ve tahrib o kadar büyük oldu ki, Türk boyları kuzeyden gelen bu vahşetten kurtulabilmek için yurtlarını terk ederek daha güneye inmek zorunda kaldılar; bu göç de bütün Orta Asya'yı alt üst etti. Kalmuklar Türk illerine doğru indikçe onlardan boşalan yerlere de Çarlar Rus köylülerini yerleştirdiler. Tam bir ikiyüzlülükle hareket eden Kalmuklar, bâzan Türklerle dost geçindi ve çoğu zaman onlara karşı Ruslarla birleşme yoluna gitti, iktisadî ve ticari durumun meydana getirdiği güçlükler ve imkânsızlıklar, Doğu Türk illerinin gerilemesinin en mühim sebebini teşkil eder: Kazan ve Astrahan, Rus işgaline düştükten sonra, Türklerin bu iki şehir üzerinden yaptıkları ticaret de durmuştu. Ticari hayatın durması ile büyük bir sıkıntıya düşen Türk illeri, ticaretin yeniden başlaması için, Moskova'ya elçiler göndermeğe mecbur oldular. Güneydeki hayat şartlarının da, Rus emperyalistleriyle aynı metodu kullanan Avrupalı müstemlekeciler tarafından ortadan kaldırılmasıyla, sıkıntılar büsbütün arttı, Asya Türklüğü yoksul düştü.R
uslar idâreleri altındaki milletlerin milliyet duygularını yok etmek ve Ruslaştırmak siyâsetini tâ Çarlık Rusyası devrinden beri, sistemli bir şekilde yürütmektedirler. Bu siyâsetin muvaffakiyeti için bilhassa müşkül zamanlarda, icabında Çarlık Rusyası siyaseti yerden yere vurulmuş, fakat sonunda Sovyet idarecilerinin yaptıkları Çarlık devrini de gölgede bırakmıştır.Katliâmlar faslı bittikten veya yavaşladıktan sonra Ruslar, Türkistan'ı ekonomik ve endüstri yönünden güya kalkındırmak gayesi ile yüzlerce Türk’ü başka yerlere sürerek, onların yerine de mütehassis eleman sıfatı ile yüz binlerce Rus göçmeni getirmişlerdir.
Ayrı devirlerde bu hususta yapılan hareketlerden yalnız iki tanesini misal olarak gösterebiliriz:
Türkistan cumhuriyetlerinden Kazakistan'da sayımına göre nüfus iken, bu rakam ’da 'e düşmüştür. Artış şöyle dursun, azalan bir milyona yakın insanın ne olduğuna dâir Rus resmi makamları hâlâ susmaktadırlar. On üç yıl zarfında bu kadar büyük bir nüfusun yok olmasının elbette sebepleri vardır. Bu devrede ellerinden arazi ve malları alınarak kolhoz hayatı ile endüstri sahalarında çalışmağa zorlanan Kazak Türklerinden bir kısmı açlıktan ölmüş, bir kısmı da başka yerlere göç etmeye mecbur olmuş veya sürülmüştür. Diğer taraftan devamlı getirilen Rus göçmen kafilelerinin en kalabalıklarından kişilik büyük kitle Turksib hattı üzerinde yerleştirilmiştir.
Mayısında demiryolu ve sanayi tesisleri inşaatında çalıştırılmak üzere İdil - Ural ve Türkistan'dan Sovyetlerin şimal bölgeleri ile Sibirya'ya binlerce okul öğrencisi genç sevkedilmiştir. Aynı zamanda da Sovyetler Birliği Komünist Partisinin emriyle ile kadar genç kız - erkek Ukrayna ve Rusya'dan Türkistan ve İdil Ural'a gönderilmiştir.
Senelerden beri devam etmekte olan bu keyfiyet, iskan politikasının hedeflerini, Rus olmayan milletleri göç ettirme, milliyetlerini kaybettirme işini kuvvetlendirmek ve hızlandırmak gayesini güttüklerini açıkça göstermektedir. Ana yurdundan sürülen, ana dilindeki okulunu, kendi milli çevresini kaybeden, yabancı bir kültür ve dilin etkisi altında bulunanların, kendi milliyetini ister istemez kaybedeceği ve netice itibariyle Ruslaşacağı plânlanmakta ve gerçekleştirilmeğe çalışılmaktadır. Zira, karma ahalinin bulunduğu yerlerde Rus dilini ve kültürünü okumak mecburiyeti vardır.
Milli hisler ve milliyetçilik hususları Sovyetler Birliği Komünist Partisi programında şöyle yorumlanmaktadır:
"Milliyetçilik dar kafalılıktır. Mesela bazı kimselerin, müttefik cumhuriyetler arasında kadro mübadelesinin genişletilmesinin ilerici önemini kavrayıp değerlendirmelerine, nüfusun enternasyonal bir terkibe doğru derinleştirme lüzumunu kavramalarına engel olmaktır. Sovyet milletleri arasında kadro mübadelesi, bu milletler arasında kaynaşmayı ve birbirlerine yardımı sağlayacak en yüksek şekillerden ve yollardan biridir. Her türlü milli özellik ve eğilim belirtilerine yer yoktur ve olamaz da."
'de toplanan Sovyetler Birliği Komünist Partisi Kongresinde Kruşçev, Sovyet siyaseti üzerinde şunları söylemiştir:
«Elbette milli ayrılıkların ortadan silinmesinden şikayetçi olan kimselere de rastlanmaktadır. Onlara cevabımız şudur: “Komünistler millî ayrılıkları muhafaza etmeyecek ve ebedileştirmeyeceklerdir. Hatta milli kalıntıların en ufak belirtisinin bile kökü tam bir Bolşevik uzlaşmazlığı ile kurutulacaktır”.
T
arih akışı içinde uzun ömürlü olmak isteyen milletler, nesilleri arasındaki bağların kuvvetli ve kesintisiz olmasına bilhassa dikkat etmek zorundadırlar. Dün, bugün ve hatta yarın arasındaki kültürel ve târihî münasebetler mutlaka kurulabilmeli, millî hayatın ezelden ebede doğru bir nehir gibi akışı, geçmiş, hâl ve gelecek bağlantısı içinde bir bütünlük arzetmelidir. Çünkü, “değerler tarih içinde gelişir”. Millî varlığımızı en güzel ve gerçek taraflarıyla tarihin aynasında görebiliriz.Çağdaş Türkistanlı bâzı yazarlar ve şairler bunun idraki içindedirler ve onlara göre, tarih, her yeni hamlenin kaynağı sayılır. Onlar târihî sanat haline getirmek ve onu şiirlerinde sanatkârane yansıtmak suretiyle, milletin mânevî varlığına en büyük hizmetin yapılacağına inanmaktalar. Çünki, târihî böyle bir anlayış ve kavrayışla yorumlayan Türkistanlı bâzı şairler yeni nesli “Ruslaşmaktan” korumaya çalışmaktadır.
Çağdaş Türkistan edebiyatında târihî konularda romanlar ve şiirler yazmak günümüzde en önemli hususlardan biri sayılır. Türkistanlı şairler, yazarlar Türkistan’ın târihî, büyük devlet adamları, âlimleri, önemli târihî ve içtimaî olaylarını eserlerinde yansıtarak halkın mânevî hislerini, Ruslaştırmaya karşı canlı tutmayı birinci vazife olarak kabul etmekteler.
Onun için onlar bu konularda sık sık eserler yazmaktalar. Çağdaş Türkistanlı bâzı şairlerin pek çok şiirlerinde millî geçmişe hayranlık ve hasret hisleri ağır basar. Türkistan’ın târihinin parlak devirlerine hayran olan şairler, geçmişe çok sıkı bağlıdırlar. Onların işledikleri konular daha çok târihi ve içimaî karaktere sahiptir.
Çağdaş Türkistanlı bâzı şairler, bu gerçeği görerek tarih akışı içinde bütün benlikleri ile geçmişi günümüze taşımaya ve ne kadar târihî değerli şeyler varsa onun ışığında hareket etmeye çalışmaktalar. O şairler geçmiş yüzyılların insanları ile karışarak, gelecek yüzyılların insanlarına geçmişten haber götüren bir vasıta rolünü oynamaktalar.
Geçmişe Hasret Duygusu
Çağdaş Türkistanlı bâzı şairlere göre, “içinde yaşanılan dünya ve bugüne intikal eden herşey mâziden kaynaklanır.” Onlar muhtelif asırlar içinde, bugün ve yarın için bir kıymet ifade eden unsurların, olayların ve başarıların peşindedirler ve onlara hayrandırlar. Her aydın gibi çağdaş Türkistanlı bâzı şairler de kendi milletinin geçmiş zamanlarla ilgili oluş ve buluşlarıyla alâkalı olarak bir takım duygu, düşünce ve hayallere sahiptirler.
Günümüzün Türkistanlı bâzı aydınları geçmişe hasret duygusunu, eski şanlı ve güzel günleri eserlerinde tasvirleyerek yeni nesile atalarının vatanı korumak için nasıl kahramanlıklar gösterdiğini, ilme, medeniyete, kısaca insanlığa nasıl hizmet ettiklerini hatırlatmaya çalışmaktalar. Bu yol ile yeni kuşağın Ruslar karşısında ümitsizliğe düşmesinin önünü almaktalar. Çağdaş Türkistanlı bâzı şairler bu hisleri çeşitli şekil ve sembollerle ifade etmeye çalışmaktalar.
Meselâ, Semerkand şehrinin kuruluşunun Yıldönümü münasebetiyle Türkistan’ın Kazak boyunun şairlerinden Sabit Mukan (ov) Semerkand ve onun târihî hakkında, “Semerkand-benzersiz şehir, o kendisinin ışık saçan târihî ile değil, belki cihana yetiştirdiği büyük kişi ve âlimleri ile tanınır ve bunun için de buraya kutsal şehir demek doğru olur” der.
Türkistanlı şairler eserlerinde Türkistan’ın târihî, onun şairleri, edibleri, âlimleri, ressamları, mimarları, hükümdarları hakkında bilgi verirler. Bilhassa Türkistan halkının büyük devlet adamı ve âlimî Mirza Uluğbek’in astromomi, matematik ve başka sahalardaki hizmetleri ve şu arada Semerkan’da kurduğu rasathane ve târihî eserlerini tasvir eden Türkistan’ın Özbek boyunun şairi Polat Momin,
Tarihini söylesem şimdi,Uluğbek büyük babam hemGökyüzü ilmini doğruSu gibi içmişlerdir,Yenilik açmıştılar.Şunu da söyleyim önce,Hazırlamıştırlar “gökyüzü çetveli.”Kurdular rasathane Asyada yegane.
Eğer bugün bir Tatar halkı varsa, bu halkın kimliği müslümanlık olmaksızın tanımlanamaz. Tatarlar İtil Bulgar hanlığından sonra Altın Ordu döneminde varlıklarını sürdürmüşler, Timur’un Altınordu devletini yıkmasından sonra Kazan, Kasım, Astrahan hanlıklarını kurmuşlar. Tabii bu parçalanma Rusların işine yaradı ve Altınordu hanlarına bağlılıklarını arz eden Rus knezleri (dükaları) devri geride kaldı. yılında Kazan’ı ele geçirdiler ve böylece Tatarlar için zor dönem başladı.
Rus istilasının zararlarına en fazla muhatap olan Tatarlar buna rağmen kimliklerini koruyarak bugüne kadar geldiler. Bunda din kadar dilin de önemli rolü var. Nitekim, başka bir Bulgar topluluğu farklı bir kimliğe bürünerek bugünlere gelebildi. 7. yüzyılda Kubrat Han, Kuban’dan Don nehrine kadar olan bölgede Büyük Bulgar hanlığını kurdu. Kubrat’ın ölümüyle bu devlet oğulları arasında paylaşıldı. Oğullarından biri olan Asparuh Tuna’yı geçerek Tuna Bulgar krallığını kurdu. İki asır sonra Bizans’ın tesiriyle Hristiyanlaşmaya başladılar ve bugün İslav kültür dairesinde bir kavim Bulgarlar…
Tatar varlığında dinin dilden önce geldiğini, en azından bugün böyle olduğunu söyleyebiliriz. Tataristan’da Rusça öğretimde esas. Gerçi ilk ve orta öğretim Tatarca, yüksek öğretim ise tamamen Rusça. Yönetimde ve günlük hayatta da Rusça’ya sıkça başvuruluyor. Buna karşılık dine vurgu çok daha güçlü görünüyor.
Bunun en fazla belirgin olduğu yer Bulgar şehri… Tatarların İslâmî geçmişine olan vurgu burada en yüksek seviyeye çıkıyor. Deli Petro zamanında burada Bir kilise-Manastır kuruluyor. Temelinde Bulgar mezarlarının hece taşları olan bir manastır… Bir süre halen ayakta olan bir türbe binası Aziz Nikola kilisesi olarak kullanılıyor. Rus rahipleri epey gayret sarfediyorlar ama sonuç hasıl edemeyince şehri terk ediyorlar.
İslâmî devir harabelerinin şimdi çok azı ayakta… Bilhassa Ulu camiin yıkık duvarları ve temelleri ile minaresi bunlar arasında. Harap halde bulunan minare yeniden yapılırcasına onarılmış. Bir hayli mesafeden görünen minare şehrin tarihe şahitlik eden en önemli sembolü. Eğer bu minare, Halife’nin Bağdat’tan gönderdiği ustalar tarafından yapıldıysa, o zamanki mimari uslübu hakkında bazı görüşler öne sürülebilir.
Bizim gözümüzle Selçuklu ve Osmanlı minarelerine benzerlik hayli fazla. Camiin yakında bulunan iki türbe de yine Selçuklu ve Osmanlı mimarisine yakın. Minareyi ayağa kaldıran Tatar yönetimi, son yıllarda türbe mimarisi tarzında yüksek kubbeli bir bina inşaa etmiş. Minareden sonra en fazla dikkati çeken yapı o. Bir hayli uzaklardan hem parlak kubbesiyle hem de hilâli bir hayli büyük alemiyle görülebiliyor. Binanın alt katı yazma ve basma Kur’an nüshaları ve resim sergisi halinde. Ana mekânı ise, dünyanın en büyük basma Kur’an’ının teşhir edildiği bir yer…
Rus istilası sırasında yıkılan Kul Şerif camii de yılında yeniden yapılmış. Bu cami de dört minaresiyle şehrin silüetini değiştirmiş durumda. Çok cemaat çekebiliyor mu, bunu bilmiyoruz ama bir hayli ziyaretçisi olduğuna şahit olduk. Yanlış anlaşılmasın: Kul Şerif Camii, gördüğüm yeni yapılmış camilerin en güzellerinden. Uzaktan görünüşü de hayli etkileyici…
Ben biliyorum belli etmesen de, akar gözden yaşın,
Bu hâlinden şikayet etti senin her bir taşın,
Kalbimi bin parça etti şu güzel Han Mescidi! Bir zamanlar sende namaz kılanlar han idi,
Kavmi Tatar ve Türk'ün meskeni Kazan idi,
O vakti tasvir etsek, ne güzel zamandı öyle!
Kalbimi bin parça etti şu güzel Han Mescidi! Hep kilise ortasında yalnız kaldın, niçin?
İltifatın biz Tatar'dan sen, bina, aldın niçin?
Ehl-i İslâm gönlüne sen hasreti saldın niçin?
Kalbimi bin parça etti şu güzel Han Mescidi! Bir zamanlar sende yaşardı ehli İslâm askeri
Şevketin bitti bugünde, kalmadı binde biri,
Başkalarının yeri oldu bugün İslâm yeri,
Kalbimi bin parça etti şu güzel Han Mescidi! Sen ümid kessen de bizden, biz ümidi kesmedik,
Zahiren dayansak da bizler, gönlümüzden sabredemedik,
Câhil olduğumuz bir zamanda kıymetini bilmedik,
Kalbimi bin parça etti şu güzel Han Mescidi! Mecid Gafuri
T
ürk dünyasının folklor yönünden bir çok zenginliklere sahip olduğu yapılan araştırmalarda görülmekte. Bilhassa Türk halk edebiyatında ne zaman ve kimin tarafından söylendiği veya ortaya çıkarıldığı bilinmiyen, halkın zekâsının mahsülü olan mânileri, türküleri ve ninnileri araştırdığımızda Türk milletinin ahlâki, felsefi ve estetik duygu, düşüncesinin ne kadar derin ve zengin olduğunu görürüz. Aynı zamanda bir ortak duygu, düşünceye de sahip olduğunu görmek mümkündür. Türk milletinde evlât sevgisinin ne kadar ulv'i ve ne kadar büyük bir yer tuttuğunu ninnilerdeki ahenkli sözlerde görülmektedir. Ninniler çoğunlukta annelerin ve büyükannelerin çocuklarını torunlarını uyutmak, avutmak veya istikballeri ile ilgili güzel arzu, istekler için ezgili olarak söyledikleri mâni, türkü niteliğindeki halk şarkılarıdır. Ninnilerde Türk kadınının ruh inceliğini, düşünce zenginliğini, ezgi ile söylendiklerinden müzik kabiliyetini bulabileceğimiz gibi Türk dünyasının ortak düşünce özelliklerini de bulabiliriz. Bu küçük şiir parçalarında nice ulvi dilekler, nice umutlar dile getirilmiştir. Dünyaya gözünü yeni açmış çocuğun kulağına okunan ezandan sonra, annesi yanık sesiyle ninniler söylemeye başlar. Bu yanık sesle söylenen küçük şiir parçalarının içerisinde anne, bilerek veya bilmiyerek bir takım telkinlerde bulunur. Ninnilerin konusunu çocuk teşkil eder. Sağlıklı doğmadan gelen sevinç, fizik güzellik, soy - sop, iyi huy, sünnet, öğrenim, nişan, gelin olma, evlenme gibi geleceğe âit dilekler; yalnızlık, gurbette kalan baba, koruyucu melekler, veliler, madde, tem, motif ve merasimler ninnilerin muhtevâsında belli başlı unsurlardır. Beşik, salıncak içinde, kolları arasında, bacakları üstünde bebeğini sallayarak uyutan Türk anneleri eski ninni güfteleriyle yetinmezler, özel durumlarına, o günkü ruh hallerine göre yeni ninni güfteleri düzenlerler. Ninniler yapı bakımından mânilere benzer. Anlamları daha çok büyükleri, ritimleri ise çocukları etkileyecek niteliktedir. Ninnilerin çok eski zamanlardan beri söylenip gelindiği herkes tarafından bilinmekte. Bunu tarihi kaynaklardan da öğrenmekteyiz. Büyük Türk filozofu ve tıp âlimi Ali İbn-i Sina; "Bebeğin vücudunu geliştirmek için iki şey gerekli: Birincisi onu yavaş kımıldatarak sallamak, ikincisi ise - anne şarkısı, yani anne ninnisi. Birincisi bebeğin vücudunun gelişmesi için, ikincisi manevi yönden gelişmesi için gerekli sayılır," der. Büyük kilim Kaşgarlı Mahmud'un "Divanü Lügat-it-Türk"ünde Türk anaların çocuklarını uyutmak için makamla "bilü bilü" dedikleri belirtilir. Türk dünyasının değişik bölgelerinde ninnilere türlü isimler verilir. Anadolu Türkçesinde "Ninni", Azeri Türkleri "Laylay", Kerküklüler "Leyley", Kazan Türkleri "Bişik Cin", Türkmenler "Hû-di, Huvdu", Özbekler "Alla", Kazak Türkleri "Eldiy, Besik Cırı", Kırgız Türkleri "Aldey, Beşik Irları" adını verirler. Bugün Türk dünyasının her yerinde anneler çocuklarına ninni söyleyip gelmekteler. Türkistan'da da anneler, büyükanneler çocuklarını, torunlarını uyutmak, avutmak ve onların gelecekleri ile ilgili düşünceleri ezgili şekilde ninniler halinde söyleyip gelmekteler. Fakat Türkistan'da bugün ne yazık ki annelerin çocuklarına ninni söyleyecek vakitleri olmadığı hususunda orada yayınlanan gazete ve mecmualarda yazılan makalelerden öğrenmekteyiz. Mesela, Taşkent'te yayınlanan gazetelerin birinde: "Ben bir şeye çok üzülürüm. Daima düşünüp gezerim. Niye annelerimiz, kadınlarımız çocuklarına masal, bilmece, ninni söylemeyi unutmaktalar? Bu neyin sonucu? Bizim fikrimize göre, anneler ninni söylemeyi unutmamaları gerek. Bizim annelerimizin ninni söylemesini isteriz.” Diye üzüntüsünü belirtmeye çalışır yazar biz bu husus üzerine fazla durmadan Türkistan’daki Türk boylarında söylenen ninnilerden örnekler vermeye çalışalım:Özbekçe AslıAlla - ya, alla, canım balam-a, alla.Uhla kozım alla - ya, şirin kızım alla.
Alla balam, uhlab kala-a alla,
Kuçağımda aram al, alla
Tağlardagi şunkarım - ey alla,
Beşikdagi koçkarım - ey alla.
Yigitlarnı sardarı bol, camma,
Yüragimnı madarı bol alla.
Ak uy - ala bargaklarda canıma,
Yanıb turgan grağınısan alla.Anadolu TürkçesiNinni, canım yavrum-a, ninni,
Uyu kuzum ninni, şirin kızım ninni.
Ninni yavrum, uyu kal ninni,
Kuçağımda huzur bul, ninni.
Dağlardeki yırtıcı kuşum - ey ninni,
Beşikteki koçum - ey ninni.
Yiğitlerin serdarı ol, canıma,
Yüreğimin kuvveti ol ninni.
Ak ev elâ dallarda canıma,
Yanıp duran çırağımsın ninni.
Türkistan eskiden yekpâre iken, Ruslar batı tarafını, Çinliler de doğu tarafını işgal ettiler. Lenin, batı Türkistanlı Müslüman kavimlere kendisine yardımcı olurlarsa devrimden sonra hürriyet vereceğini söyleyip onları yanına çekti. Fakat, Kızıl İhtilalden sonra Rus işgali aynen devam etti. Tâki SSCB yıkılana dek. Yıkılınca da Batı Türkistan, ayrı ayrı küçük devletler halinde istiklallerine kavuştular.
Şarki Türkistan'a gelince; hem imparatorluk, hem de Mao döneminde hep esaret altında kaldı. Mao'dan evvel bir ara Şehzade Abdülkerim Efendi'nin Şarki Türkistan’ın başına geçmesi mevzubahis oldu. Ancak şüpheli bir şekilde öldü. Buranın üzerinde emelleri olan Japonlar tarafından zehirlendiği beyan edildi.
Doğu Türkistan, çok zengin yer altı ve yer üstü kaynaklara sahiptir. Bu sebeple o da en azından komşusu Moğolistan kadar istiklale layık iken bundan mahrum bırakılıyor. Bir otonom idare hürriyetine de sahip değildir. Mao rejiminden yurdumuza sığınan Doğu Türkistan eski "Başvekil"i merhum İsa Yusuf Alptekin'in ömrü Şarki Türkistanı anlatmakla geçti.
Kendimizi bildik bileli Uygur Türkleri, her türlü insani ve medeni haklardan mahrum bırakıldığına şahit olmaktayız. İnsafsız dünya, onları Çin'in insafına terk etmiş, yok saymakta. Uygurlar, işkencelerden işkence beğenmek zorunda kalmaktalar. Hakikaten anlamak zor. Porselen, çini, tezyinat gibi sanatlarda o kadar zevkli bu insanlar, sıra işkenceye gelince nasıl gaddarlaşabilmekteler?
Türkçedeki "uygar" kelimesi Uygur'dan gelir. Uygur Müslümanları, terbiyeli, görgülü, nazik insanlardır. Bir çok keşifte ilklere imza atmışlardır. Bugün Türk diyarı olup da İslam elifbasının kullanıldığı tek yerdir Şarki Türkistan'ın tamamı Hanefi Maturididir. Bu gelenekte isyan yoktur. Terör asla yoktur. Buna rağmen birazcık hürriyet isteyene Pekin, terörist muamelesi yapmaktadır.
Son senelerde Çin mezalimi yine arttı. Geçen ramazanda yaptıklarını bu defa daha da şiddetlendirdiler. Namaz yasak, oruç yasak, örtünme yasak. Karşı gelen yüz kadar Uygur şehid edildi. Bunlar ne ilk ne de son. Çünkü 30 milyonluk bir ülke, 1 buçuk milyarlık kıyas kabul etmez bir devâsâ kütlenin karşısında kimsesiz ve çâresizdir. İsrail, Filistinlilere ne kadar insani davranıyor, ne yapıyorsa Çin de Uygur Müslümanlarına aynısını yapmaktadır. İsrail, Amerikan vetolarıyla kınanamıyor. Çin'in kendisi zaten BMGK daimi üyesi. Kazaen bile olsa aleyhine bir satır bir karar çıksa hemen veto etmektedir.
Aynı Çin şimdi, İblisi dahi hayrete düşürecek yeni oyunlar peşinde. Hatırlanacağı gibi İngilizler, I. Dünya Harbinde Hind Müslümanlarını "Halife, esir onu kurtarmaya gidiyoruz!" diye kandırarak Çanakkale’ye getirmiş ve Türklerle çarpıştırmaya başlamışlardı. Ne vakit ki Türk siperlerinde sabah ezanını duyunca yalanı anladılar. Çin de şimdi Doğu Türkistan'da benzer bir faaliyet içinde. Şehirli Uygulara "Batıya taşınacaksınız!" diyerek, köy ve kasabalarda olanlara da "size yeni bir vatan veriyoruz; orada dininizi, âdetlerinizi hür bir şekilde yaşarsınız!" diyerek insan tacirleriyle de iş birliği yapıp Suriye’ye götürerek Esat askerlerinin yanında Türkmenlere karşı mevzilendiriyorlarmış. Böylece Uygurlar, hiç fark etmeden soydaş ve dindaşlarıyla çarpışmaktalar.
Bunlar olurken ne BM, ne AK, ne AB, ne AP, ne AİHM, ne o ne işe yaradığı meçhul İİT'dan ve "ileri" ve "medeni" denen devletlerden tek kelime bile sözlü müdahale işitilmiyor.
Şarki Türkistan. Doğu Türkistan. Bu asırda korkunç Çin zulmü işkencesi altında hep batı emperyalizmden, batı sömürgeciliğinden bahsederiz. Bir kirli batı var Fakat en az onun kadar kirli bir de kirli doğu, Çin var. Uygurlar, Çin'in Kızılderilileri perişanlığına düşmeden Ankara, dünyayı ayağa kaldırmalıdır.
Denecek ki "Ankara hangi birine yetişsin?" Doğru; ama, "Büyük Türkiye" olmak da bu demektir. Devleti yönetenler, Filistinli mazlumu da Urumçili mağduru da görecektir. Onların ve daha nice mağdur ve mazlumun başka sığınağı yok.
Atının yelesine koyup, al götür:
Savaşta müşkül hale düşecek olursan,
Önünde sarı bataklıklara yolunu keserse,
Arkandan düşman taburları gelirse,
O vakit azkı canını kurtarmak için,
Allaha niyaz ederek beni kurban edersin” diye yalvarırlar. Bütün muhasara devamınca Kazan’ın fedakâr müdâfileri, gece baskınları yaparak Rusların kullandığı Alman toplarının bir kısmını ıslatılmış keçelerle tıkayarak, bazısını çivileyerek tesirsiz hâle getirmeye çalışmışlardır. Fakat, İvan’ın yanında çalışan İskoçyalı mühendis Butler’in Kazan’ın surları ve yolları altına barut fıçıları koydurarak surları uçurtması üzerine Ruslar, 2 Ekim ’de şehre girerek tüyler ürpertici katliâma girişmişlerdir. O devrin bütün kaynaklarında zikredilen bu katliâma dair, M. Khodıakov’un Kazan Hanlığı hakkında yazdığı eserden şu satırları nakille iktifâ edeceğiz: “Zaptedilen Kazanın yerli ahalisini korkunç suretle kesmek, Rus tarihinin en ağır yapraklarını teşkil etmektedir. İsa muhibbi muhariplerin Kazanlılara karşı olan Haçlı seferi, işte bu gibi hesapsız insan kurbanları salhanesiyle son ermiştir. Kıyılan canlardan, dökülen göz yaşlarından, çekilen felâketlerden başka 2 Ekim günü birkaç nesil tarafından biriktirilmiş olan maddî servetlerin, medenî-hayatî kıymetlerinden yok edilmesini de mucip olmuştur. Bunlar muhafaza edildiği yerlerden amansızca çıkarılıp kızılmış, bozulmuş ve yok edilmiştir. Epeyce bir maharet ve san’at eseri olan kıymetli şeyler, kuyumculuk eserleri, mensucat vs. hep tahrip edilmiştir. Halkın servetine öyle dehşetli bir darbe indirilmiştir ki, bundan sonra onların belini doğrultmak pek güç olmuştur. Büyük ve mamur bir şehir asker yağmasına kurban olmuştur.” Kazan’ın düşmesinden sonra, önünde hiçbir engel kalmayan Ruslar, sonlarına doğru Astrahan önlerine gelip şehri muhasara ettiler. Astrahan Kazan’a nisbetle daha zayıf olduğu için kısa zamanda Rusların eline düştü. Yukarıda kısaca izah edilen Rus mezalimi Astrahan’da da tekrar edildi.
Can ve kan kardeşlerine fedakarca yaptığı hizmetlerinden dolayı “Nemangan Muallimler Cemiyeti” bu Efendiye (Alim zata) fevkalade teşekkür ve minnetlerini ifade eder. Sürekli gönüllerinden çıkarmayıp hatırda tutacaklarını beyan ederler. Türkün kudsi vazifesini elden bırakmayıp en iyi şekilde faaliyetlerinde devamı için sözümüz şudur: Sağolasın Nuri Efendi (Allah uzun ömürler versin)Hem de bıkmadan-usanmadan halkını mutlu etmek için kudsi vazifesinde gösterdiği başarıdan dolayı Nemangan Maarif Cemiyeti işbu belgeyi Nuri Eyyubi Efendi’ye bir yadigar olmak üzere takdim eder. Nemengan Muallimler CemiyetiİmzalarNemengan Muallimler Cemiyeti’nin Reisi: Muhammed MuradovFazlullah Muhammed Nasreddin KadiriGafur KasımNureddin KaşifOsman EkremMirza Nimet Ağabekov (Cemiyet Başkatibi)Bazı Eğitim Görevlileri: Hacı Gafur MirzaoğluÖksüzler Mektebi’nin Muallimi: Ridvan
Çok eski bir Arap atasözünde "Görmeden asla ölme!" denilen, Emir Timur'un büyük Çağatay imparatorluğunun başkentliğini yapmış Semerkant’ta, "Gur-u Emir" olarak bilinen hakanın görkemli türbesine giriyorum. Güneşli, sıcak bir gün. Semerkant baharda yazı yaşıyor. İri Semerkant gülleri hızla açıyorlar. Siyah başlı, kara gözlü bülbüller ağaçlarından inip tur atmaya çıkmışlar yollara. Şehir binbir gece masallarının gizemi içinde pazarları, meydanları, camileri ve altın kubbeleriyle güneşte pırıl pırıl Sanki semanın örtüsüyle kardeş o turkuaz çinilerle işlenmiş devasa türbenin önünde başörtülü bir kadın yolumu kesiyor: – "Nereden geliyorsunuz siz?" – "Türkiye'den."– "Alınız şunu." Elime tutuşturduğunun ne olduğunu bakmaya fırsat bile bulamadan Gur-u Emir’in kapısında kaynaşan kalabalığa karışıp kayboluyor gözden. Avucumu açtığımda verdiği şeyin küçük bir resim olduğunu görüyorum. Yıpranmış, buruşmuş. Belli ki tören sırasında yakaya takılmak üzere dağıtılan kızıl rozetlerin yerini almış kağıt rozetlerden biri. Üzerindeyse Emir Timur’un resmi var. İçeri pirince o kadını arıyor gözlerim. Ama ona benzeyen, rengarenk, ince kadife ve basmadan mahalli elbiseler giyen onlarcası var emirin türbesinde. Saygıyla dua ederek tavaf ediyorlar. Coppanlarıyla uzak köylerden, kasabalardan gelmiş sakallı Özbekler, öğrenciler Sanki türbe ziyaretinden çok savaşmaya hazırlanan bir ordunun askerlerini andırıyorlar. Timur'un eşleri, şehzadeleriyle birlikte büyük saygı beslediği hocasının ayakucuna gömülmüş ebedi uykusunu uyuduğu zemin katındaki, alçak tavanlı asıl mezar bölümünde mermer sandukaların başında hafızların okuduğu Kur'an duyuluyor. Kadınlı-erkekli küçük dua orduları emirlerinin ruhuna fatihalarla hediye gönderiyorlar. Babası da kendisi de Nakşibendiye tarikatından olan Timur'un türbesinde "Görmeyi bilen gözler için şu an Özbekistan'ın nabzı atıyor" diye düşünmeden edemiyorum. Sanki emir, buradan mezarından ülkesine, Orta Asya'ya yön veriyor. O yeryüzünü sarsmış müthiş tarihin mimarinin sırları hala aydınlanmamış iktidarının gölgesinde Özbekistan ve bütün Türkistan yeni bir hedef arıyor. Semerkant'ta Gur-u Emir'in bulunduğu meydan bizzat Cumhurbaşkanının sık sık şehre gelerek denetlediği çalışmalarla genişletilmiş. Çevresindeki, gereksiz binalar yıkılarak anıt-mezar beş yıl süren restorasyon ve çevre düzenlemesi çalışmalarıyla yeniden onarılarak ziyarete açılmış. Kendisi de Semerkantlı olan İslam Kerimov, kentin girişine Timur'un bağdaş kurmuş, elinde kılıç olan büyük, devasa bir tunç heykelini diktirmiş. Semerkant'a girerken dörtyol kavşağının ortasında onunla karşılaşıyorsunuz. Kılıncım bende uyandırdığı ilgi başka bir hikayeyi çağrıştırıyor. Taşkent' te bağımsızlık ilanının ilk yıllarında dinlediğim hikayeyi: Onu bana anlatan, Doğu'nun muammalarından birinden bahsedercesine "Eski efsaneler özellikle de kılıç efsanelerindeki tılsım bizde çok daha anlamlıdır" demişti: "Moskova’nın İvanovo semtinde, gözlerden uzak kalmış bir eski Sovyet müzesinde Taşkent'teki bir adamın hemen her gece düşlerine giren bir kılıç var. Kimi zaman hiç bir ziyaretçinin uğramadığı tenha müzenin salonlarından birinde cam muhafazalığı içinde fazla dikkat çekmeyen altından kılıcın sahibi Emir Timur'du. Bütün zamanların en büyük Türk hakanı Her savaşın da belinde taşıdığı, ön saflarda bizzat döğüşerek düşmanlarını öldürdüğü bu kılıca Özbekistan yeniden sahip olmak istiyor. Ancak Rus hükümeti nezdindeki girişimler şimdilik sonuçlanmadı. Özbekistan ülkesinde halk hatta yöneticiler arasında yaygın inanca göre, bu kılıcı burada kim yeniden kuşanırsa büyük hakana açılan doğu, batı, kuzey güney yolları onada açılacak. Şu kurduğumuz devlet Çağatay devletinin yüzyıllar sonra ilk varisi değil mi? Tam bilmiyorum ama Moskova'daki kılıç, Rus arkeologları onun Sermerkant’taki mezarını açıp ruhunu rahatsız ettikleri zaman diğer bazı eşyalarıyla birlikte Moskova'ya götürülmüş, bir daha geri verilmemiş." Ruslar, Moskova'yı tam bir yıl işgal altında tutan Emir Timur'un kılıcını İvanovo'daki müzede tutmakla onun saltanatının yeniden dirilişini önlemek istiyorlar herhalde diye düşünüyorum. Özbekler'deki inancı bildiklerinden kılıcı iade etmek işlerine gelmiyordur belki de. Geniş, uzun parkları, sarı yüzeyiyle çelişki oluşturan ağaçları, tek tük turist kafilelerini çekmeye başlayan yeni otelleriyle bir zamanlar "Cihanın merkezi" diye anılan Semerkant İslam'ın beş kutsal şehri arasında sayılıyor. Diğerleri Mekke, Medine, Şam ve Buhara Sonra akşam iniyor, usul bir rüzgar kuşların kubbelerin üzerinde attıkları turları yavaşlatıp, ağırlaştırıyor. Timur'un başkenti, gece ebedi yıldızların altında yeniden doğuyor. Anlatılmaz bir huzur, belki de herşeyden bir vazgeçiş anının büyüsünü yaşıyorum. İşte o zaman yıldızlara bakıyorum Registan meydanından geçerken. Burada onlar hem geçmişi hem de geleceği işaret edercesine bir başka parlıyorlar…
Bir Türk milliyetçisi olarak ulusalcı geçinen bazı sözde ulusalcıların, ulusalcılığı sadece Türkiye'yle sınırlıdır. Onların ulusalcılığı esaret altında yaşayan Türk yurtlarına kapalıdır. Onların acılarını duymazlar. Türk Milliyetçiğini, Marksizm, Maoizm kalıplarına sokamayız bu iki ideolojide Türk dünyasının en büyük düşmanlarındandır. Maoizm, Yeni Çin Milliyetçiliğinin Marksizm sosuna batırılmış halidir.
Sözde ulusalcıların tutarsızlığına en iyi örneklerden biride Kırım Rus emperyalistleri tarafından işgalidir. Bugün bazı sözde ulusalcılar tarafından desteklenen Kırıma Rus milliyetçiliğinin müdahalesi özellikle, Putin’in ordusu uluslar arası hukuku hiçe sayarak ve Türk modernleşmesinin ve aydınlanmasının da ana rahimlerinden birisi olan ve çilekeş ahalisi Tatarlardan oluşan Kırım; Stalin sürgünlerinde kıyıma uğramış bir Türk yurdunu Ruslar işgal ediyormuş…Zerre kadar umurlarında değil! Olsa, olsa, yayılmacı Rusya'nın gönüllü 5. kolu olur bu sözde ulusalcılar.
Sovyet Komünizmi döneminde Sovyetçiydiler, bugün Komünizm yıkıldı Putin adlı Rus milliyetçisi bir Çar var, yine Rusçular eski hastalık galiba, Çin kapitalist oldu. Çin'de kapitalizm, komünizm Çin Han milliyetçiliği karışımı Çin milliyetçisi bir yönetim var yine; ama bizim sözde ulusalcılar bugün Çin milliyetçisi oldular, yine Çin'i destekliyorlar.
Çin ve Rusya komünizm döneminde kendi ırklarının milliyetçisiydiler, bizim ulusalcılar enternasyonalizm adı altında Çin ve Rus milliyetçisi.
Türk milliyetçileri emperyalizmin her türlüsüne karşıdır. Emperyalizmin iyisi, kötüsü olmaz, emperyalizmin amacı sömürü ve kolonizasyondur.
Türk Dünyasının tarihi iki düşmanı vardır. Çin ve Rusya; dün öyleydi, bugün de öyle değişen bir şey yok.
Evet, Amerika Çin’e karşı Doğu Türkistan ve Tibet kartlarını kullanabilir. Fakat bu Doğu Türkistan'ın Çinin işgali altında Çin sömürgesi bir Türk yurdu olduğu; Çin emperyalizmin bağımsızlık mücadelesi verdiği gerçeğini değiştirmez.
Bir Türk, Doğu Türkistan için Çince "Xiang"(Yeni kazanılmış toprak, sömürge) ismini kullanırsa onun Türklüğünden şüphe etmek gerekir. O … ulusalcı, Kemalist değil Çincidir. Doğu Türkistan bağımsızlık hareketiyle, Türkiye'deki Kürtçü ayrılıkçı hareket arasında bağlantı kurmak isteyen sahte ulusalcılar şunu unutmasınlar, Çin sömürgeciliğinin yıldan fazla tarihi geçmişe sahip olan dünya kültür mirasında yer alan tarihi Türk şehri Kaşgar'ı neden yıkıp han Çinli göçmenlerle meskûn yeni bir Kaşgar şehri inşa etmek istemektedir?
Bugün Doğu Türkistan'ın birçok şehrinde üniversitelerde Uygur Türkçesiyle eğitime son verilmiştir, Eğitim tamamen Uygur gençlerini asimile etmek için Çince yapılmaktadır. Hani sahte ulusalcıların Öve öve bitiremedikleri azınlıklara kendi dillerinde eğitim hakkı ve kültürel özerklik vardı.. Türkiye'de Ulusalcıların bir kısmı Ruslar ve Çinlilerle Avrasya birliği savunuyorlar fikirleri o kadar çelişkilerle doludur ki.
Rusya'yla Avrasya birliğini savunurken Ermenistan'ı destekleyen en büyük gücün Rusya olduğunu Karabağ'da, Hocali'de, Şuşa'da Azerbaycan Türklerini katleden Rus mekanize tugayının askerlerinin, Rus askeri oldukları bilmeyecek kadar ahmaklar mı..? Yoksa Ermenistan'ı Türk toprakları üzerinde kurdurtan gücün Rusya olduğunu bilmiyorlar mı?
Bugün kadim Türk yurdu Kırımı işgal eden ve Tatarlara soykırım ve sürgün politikası uygulayan Rusya değil midir, Kırıma Rus göçmeni yerleştirerek demografik yapısını; Ruslar lehine değiştiren güç hangisidir acaba?
Ya Çin! Doğu Türkistan'ı işgal edip ismini ve demografik yapısını değiştirerek kadim Türk yurdu Doğu Türkistan'ı sömürgeleştiren güç
İster Türk milliyetçisi diyelim, ister ulusalcı, Türk Dünyasının bağımsızlık hareketine Türk bakış açısıyla bakmalıyız. Çin'in Rus'un bakış açısıyla Türk dünyasına bakanlar, Çin ve Rus Emperyalizminin gönüllü ajanlarıdır.
Kaynak: Doğu Türkistan'ın Sesi
P
atricio Henriquez çektiği belgesellerle tanınmış bir yönetmen. Doğma büyüme Şilili ama Pinochet rejiminden kaçtığından bu yana Kanada’da yaşıyor.Halil Mahmut, Abu Bekir ve Ahmet Abdulahat
Onlar Çin’in Sincan-Uygur bölgesinden üç genç adam.
Ruşen Abbas; Amerikalı ama O da Uygur kökenli bir iş kadını.
Hepsinin de yolu Guantanamo’da kesişti.
Çok acayip bir hikâyenin sonucunda tutuklanarak Guantanamo’ya getirilen bu üç genç, Şilili Patricio Henriquez’in “Uyghurs: Prisoners of Absurd” (Uygurlar: Saçma Bir Tutsaklık) adlı son belgeselinin kahramanları oldular.
Henriquez adaletsizliğin dünya üzerindeki hâkimiyetine dikkat çeken güçlü bir belgesele imza attı.
Halil Mahmut, Abu Bekir ve Ahmet Abdulahat’in hikâyesi Çin’in egemenliği altındaki Doğu Türkistan’da yılında yaşanan halk ayaklanmasından sonra başladı. Çin mezaliminden rejiminden kaçarak aileleriyle beraber Afganistan’a sığındılar. Ancak bu üç gencin hayatı 11 Eylül sonrasında, Amerika’nın Afganistan’ı işgali ile birlikte hiç beklemedikleri bir şekilde değişti. Tamamen saçma sapan bir çatışmanın ortasında kendilerini bulmuşlardı ve hiçbir yere ait olmadıkları halde “El Kaide bağlantılı savaşçılar” denilerek Amerikalılara satılmışlardı. Çünkü Amerika’ya 11 Eylül’ün “sorumlusu” gerekiyordu. Üç genç kendilerini Guantanamo’da bulduklarında her seferinde suçsuzluklarını haykırdılar. Ama hayat bu kez karşılarına Ruşen Abbas adlı Uygur kökenli, Amerikalı bir iş kadınını çıkardı. İtibarlı bir girişimci olan olan Ruşen Abbas Amerikan ordusundan gelen sürpriz teklif üzerine bu genç adamların çevirmeni olmayı kabul etti.
Ruşen Abbas önceleri El Kaide bağlantıları olduğuna inandığı bu üç Uygur mahkûma mesafeli davrandı. Ancak hukuksal süreç işlemeye ve hikâyelerini dinlemeye başladığında büyük bir haksızlığa ve kumpasa maruz kaldıklarını düşünerek insan hakları örgütlerini bu durumdan haberdar etti.
İnsan hakları kuruluşlarının devreye girmesinden sonra Patricio Henriquez, Ruşen Abbas’ı tanıdı. Ondan hikâyeyi dinledikçe çok etkilendi ve belgesel fikri böylece ortaya çıktı.
Üç Uygur genç, altı yıl sonra suçsuzlukları kanıtlanmış olarak serbest kaldı ama uzun süre Guantanamo’dan ayrılamadılar. Çünkü Amerika dâhil hiçbir ülke suçsuz yere hayatları çalınmış bu insanları kabul etmek istemiyordu. Sebep ekonomik ve askeri olarak dünyanın süper güçlerinden biri haline gelen Çin ile ilişkilerini bozmak istememeleriydi. Sonunda iki ülke; Bermuda ve Arnavutluk onları kabul etti.
Ruşen Abbas geçen hafta ATV’deki Avrupa’da Gündem programında konuğumdu ve bu belgeselin gerçekleşme sürecini tüm çarpıcı detaylarıyla anlattı.
Bu belgeselin Çin’in baskısı altında eziyet gören Uygurların da sesini duyurması için bir fırsat olduğunu söylüyor Ruşen Abbas. Çünkü Çin rejiminin Uygurlar üzerindeki baskısına, asimilasyon politikalarına, en ufak bir itiraza kanlı katliamlarla karşılık vermelerine tüm dünya gözlerini ve kulaklarını kapattı.
Çünkü bu dünyada acılar bile parsellendi. Hepsinin marka değeri, uluslararası farkındalıkları var.
Bir Batılı kaç Afrikalı, kaç Ortadoğulu ya da uzakdoğulu eder öğreniyoruz hep birlikte.
Uygurlar da bu standartlar ve çıkarlar dünyasının kurbanı.
Geçen hafta Kayseri’de düzenlenen bir mitingde gördüğüm pankarttaki “Doğu Türkistan kan ağlıyor, haberin var mı?” sözlerinin etkisi altındayım kaç gündür. Doğu Türkistan, Çin işgali altındaki Sincan-Uygur bölgesinin işgal öncesindeki adı.
Evet kan ağlıyor Doğu Türkistan.
’dan itibaren komünistleri iktidara gelmesiyle birlikte Sincan-Uygur bölgesinde milyonlarca insan katledildi. ’da etnik çatışma süsü verilerek binlerce Uygur’un canına kıyıldı. Cezaevlerinde 20 binden fazla Uygurun tutuklu olduğu bildiriliyor. İlham Tohti adlı bir profesör bölücülük suçlamasıyla ömür boyu hapse mahkûm oldu. 1 Ocak ’den itibaren oruç da namaz da yasak. Halk bir köyden diğerine gitmek için bile resmi kurumlardan “güvenlik belgesi” almak zorunda. Okullarda Uygurca da yasaklandı artık.
Evet, kan ağlıyor Doğu Türkistan.
Sebep vakitsiz güllerning soldu
Çemenler berbad kuşlar her feryad
Hemmesi mahsun bolmaz mı dil şad
[1] Osman Turan, Selçuklular Tarihi ve Türk İslam Medeniyeti, Boğaziçi Yayınları, , s [2] Osman Turan, Selçuklular Tarihi ve Türk İslam Medeniyeti, Boğaziçi Yayınları, , s
M
arko Polo, Radloff, Wilheim Ludwig Thomsen, Yadrintsov, Willi Bang onun talebesi Annemarie von Gahain, Albert von de Coq. Karl Heinrich Menges, sonra Gyula Nemeth, onun selefi Arminius Vambery, Ligety, Raszony ünlü Alman şarkiyatçısı Georg Jacob, Avusturyalı Andreas Tietze onun talebesi lngebord Baldauf. Sonra Japonlar Masao Mori ve diğerleri. Sonra Fransız ekolü ve nihayet Taşkent'de Araştırma Enstitüsü açan Fransa, ABD ve Japonya sırada enstitü açıyorlar; kitap topluyorlar, uzmanlar geliyor. Biz hala bir araştırma istasyonu kuramadık. Diyanet Vakfı gibi kuruluşlar keseyi açmaya hazır ama bürokrasi gereken atılım, gösteremiyor. Her fırsat ve kuruluştan yararlanmak lazım. Reşid Rahmetî (Arat), Zeki Velidî (Togan), Saadet Çağatay gibi isimler istisna olarak kalıyor. Türk Tarih Kurumu atalar yurdunda iki hafriyatı bir süre önce desteklemeye başladı. Henüz Orta Asya arkeolojisi Türkiye'de ilmi bir branş olarak kurulmuş değil. Türkoloji bölümlerinde sınırlı dialektoloji dersleri dışında Orta Asya'ya adım atacak uzmanların yetiştirildiği söylenemez. Zira bu günün Orta Asyasına adım atan belki Rusça ile Türkiye Türkçesi ile işini görebilir; ama bu dünyanın içine nüfuz etmesi, o hayatı kavraması mümkün değildir. Orta Asya'ya adını atan Türk dilini bilmelidir. Türkiye'de 50 yıl önceki gazeteleri okuyamayan birinin Orta Asya'da kullanılan lugatçayı intibak etmesi mümkün değildir. Kaynak ülkeye giren, dilin ve kültürümüzün kaynağıyla olan uzaklığı kapatmalıdır. Rusça ve Farsça bu dünya insanının semantik ve kavramsal yapısını anlamak için lazımdır. Orta Asya insanının din duygularını, din anlayışını, milli-dini kimlik mekanizmalarını bugünkü Türkiye'nin İslamcı ve lâikçi yaklaşımı, kavram ve istilahat ve galatlarıyla kavramak mümkün değildir. Orta Asya tarihte ve şimdi Türk yurdudur; ama sadece Türklerin yurdu değildir. Bugün yerli kavim olarak Taciklerin dışında Türklük hâkimdir, ama mazide öyle değildi; Orta Asya Mavera'ün nehr ve Baktria denen saha tarihi çağlarda Türkleşmiştir. Dolayısıyla Türk akademi dünyası, Orta Asya'nın ilk ve ortaçağlarını Batılılardan daha iyi bilmelidir. Elli yıldır öldürmekte olduğumuz Fars tetkikleri ve Farsça branşını diriltmek bir yana, eski kan tetkiklerini kurup var gücümüzle geliştirmeliyiz. Çin tetkiklerini ciddiyetle yeniden ele almalıyız ve Orta Asya tetkikçileri için Rusça eğitimini düzenlemeliyiz. Orta Asya coğrafyasını bilmek büyük çevre problemleriyle kaderine terk edilmiş, kirlenmiş bu dünyanın kurtuluşu için gereklidir. Kimse kirlenen çevrenin kurtarılması endişesini Türkiye kadar taşıyamaz ve ilgilenemez. Ne var ki Anadolu coğrafyasında herhalde alman Tübinger atlas grubunun kağıda dökmesini bekleyeceğiz. Türkler Anayurtlarını kendileri öğrenmelidir. Orta Asya sosyal bilim ve hukuk alanındaki öğrencilerin öğrenim ve ilgi alanına alınmalıdır. Kağıt üzerinden ve televizyondan değil. Kısa süreli burslarla geziler ve tetkik seferleriyle bu dünya hayatımızın içine alınmalıdır. Bu tedbirler bugün tek taraflı uygulanıyor, talebe oradan buraya geliyor; ama buradan oraya öğrenmeye giden yok. Oradan gelen öğrencilerimiz ilk anda umutsuz görünüyor; ama kısa zamanda Türkçe yazmayı bazen buralılardan iyi öğreniyorlar. Sağlam bir eğitim var. Aslında Türk dünyası, sessiz sakin kaynaşıp yeni ilgi ve beceriler geliştirecek bir dünya. Elverir ki kültür ve eğitim politikaları Türk kültür dünyasının bütünlüğü gözönüne alınarak geliştirilsin. Bunun için eklenen Orta Asya Enstitüsü sadece, dil, coğrafya ve tarih tetkikleri değil ve fakat lisansüstü seviyede az sayıda öğrenciye eğitim verecek araştırma yaptıracak şekilde bol bütçeli ve bol imkânlı olarak kurulmalı. Öğretim kadroları sadece Türkiye'den değil her yerden celbedilmeli, önyargılardan kurtulmalıdır. Tarihin itmesi ve çalışkan bir halkın gayretiyle beynelmilel alana çıkan Türkiye'nin aydın, bilgin ve politikacıları halen çıktıkları meydanda şaşkın dikiliyor. Bunun çaresi beynelmilel seviyede bilim yapmak, bilgi toplamaktır. Bu da bizim kadroları aşar. Uzman, öğretmen talebe herkesi toplamalı ve her yere gitmeliyiz. Açılmak iş adamlarıyla olmaz. Kaldı ki Orta Asya'ya ticari alanlar olarak bakmak hem yanlış, yanlışın ötesinde ibtidai bir davranıştır. Orta Asya bizim kültürel idame sahamızdır. Müşterilerle değil ailemizin insanlarıyla yaşamak zorunda olduğumuzu bilmeliyiz.Tâa gençliğimden beri Türkistan sevdalısıyım. Öyle ki, taa o yıllarda “Taşkent, Semerkant, Buhara” der dua ederdik. Osman Yüksel Serdengeçti’nin Türkistan için yazdığı “Ağıt” şiirini göz yaşı ile okurduk…
Osman Yüksel Serdengeçti ne diyordu şiirinde:…
Yıllardır, yıllardır hayaller kurdum,
Seni anam gibi aradım durdum.
Ey benim sevgilim, ey ana yurdum!Nerde benim yaslı Tanrı dağlarım?
Akşam olur sabah olur ağlarım
Turan ellerinden haber gelmiyor,
Yarabbi derdimi kimse bilmiyor,
Dört asırdır Türk'ün yüzü gülmüyorAkşam olur sabah olur ağlarım,
Nerde benim Ural-Altay dağlarım? Koskoca bir alem göçmüş yıkılmış,
Türbelerin, camilerin yakılmış,
Meydanlara kara putlar dikilmiş!Buhara der, Semerkant der ağlarım
Nerde benim Ural-Altay dağlarım?
Osman Yüksel Serdengeçti Komünizmin çöktüğünü, Sovyetlerin dağılıp, Türkistan Türklerinin esaretten kurtulduğu günleri göremedi. Merhum tam bir Türk dünyası sevdalısıydı. Şiirlerinde bu sevdayı çok güzel dile getirmişti. Ruhu şâd olsun. Son 20 yılda vaziyet öyle değişti ki elhamdülillah, komünizm çöktü ve bizler de o topraklara gitme imkânına kavuştuk.
İlk seyahatlerimden birisi Kazakistan’a oldu. Yesi’ye gittik. Yesi şehrinin adı şimdi Türkistan. Ruslar resmen bu Küçük şehre “Türkistan” diyorlar. Esasen “Uluğ Türkistan”yani “Büyük Türkistan” isminin kullanılmasını yasakladılar. “Orta Asya” denilmesini mecbur ettiler. Maalesef Türkiye’de de Cumhuriyetten sonra “Orta Asya” denilmeye başlandı. Özbekistanlı Türkolog Dr. Baymirza Hayit Orta Asya isminin kullanılmamasını, mutlaka “Uluğ Türkistan, Büyük Türkistan” denilmesini ısrarla ifade ediyor.
Büyük Türk İslam Âlim ve Evliyası Ahmet Yesevî hazretlerinin türbesi de orada. Muhteşem bir yapı, böyle tepe gibi taa uzaklardan görünüyor. Etrafında külliye ve medreseler çokmuş zamanında. Sonra, komünizm döneminde bütün dinler yasak ya; uzun yıllar kapalı kalmış ve hiç kimse ziyaret edememiş orayı. Bakımsızlıktan harap olmuş. Sonradan Türkiye hükümetinin desteğiyle elden geçirilmiş, mükemmel şekilde restore edilmiş, yeniden bir ziyaretgâh olmuş. Türkistanlılar uzun yıllar hasret kalmışlar ya, devamlı ziyarete geliyorlar. Yüzlerce insan her gün ziyarete geliyor. Dikkat ettik, gelen insanlar dua da bilmiyorlar. Çünkü Sovyetler yıkılıncaya kadar hiç dua öğrenememişler. Bilenler ise ölmüş, insanlar Kur’an-ı Kerîm okumayı unutmuşlar. Fakat yine de, uzaktan yakından o mübarek makamı ziyarete geliyorlar birçokları sadece ellerini türbeye sonra yüzlerine sürüp gidiyorlar. İnsanın içi parçalanıyor!
- Burada bir şeyler okumak lazım, dedik…- Evet, duyduk ki “Fatiha” falan varmış aslında. Fakat biz komünist rejimde, iki üç kuşak boyunca hiç bir şey öğrenemedik. Ne yapacağımızı bilmiyoruz. Fakat Müslümanlar ellerini yüzlerine sürüyorlarmış. Biz de Müslümanız. Onun için buraya ziyarete gelip, ellerimizi böyle yüzümüze sürüyoruz, dediler.
Onlara baktım baktım, öylece donup kaldım. Ne diyeceğimi bilemedim.*Ziyaretimi yaptıktan sonra, türbenin tam penceresinin önüne geldim. Baktım ki, içeride bir hanım var yaşlarında. Elinde bir cüz, Kur’an-ı Kerîm okuyor. Tesettürlü de…
- Allah Allah, dedim. Bir tane de olsa, burada nasıl çıktı, hayret! Nerede öğrenmiş acaba?
Döndüm bahçeye çıktım, türbe ön tarafta kaldı. Baktım ki o hanım da bahçeye gelmiş, bir erkekle bir kadında yanında duruyor. Yani üç kişi olmuşlar. Yanlarına varıp dedim ki:
- Bacı maşallah, bir tek seni Kur’an-ı Kerîm okurken gördüm. Bir yandan da konuşmasına dikkat ettim, tam Anadolu lehçesi.
- Yahu sen Ahıska Türklerinden misin? - He, dedi. Ahıskalıyım. - Ben Ahıska Türklerini çok seviyorum, dedim. Yaşadığınız sürgünleri, acı maceralarınızı çok dinledim. Son zamanlarda Türkiye’ye de çok Ahıskalı geldi. Bütün dedelerinizin çektiği büyük sürgünleri, dayanılmaz sıkıntıları çok yakinen dinledim. Sizlerin hayatınızı biliyorum.
- Evet, dedi. Babam sürgün oldu buraya geldi. Bizler bu topraklarda doğup büyüdük. Ancak, babam “Ahh, ölmeden İstanbul’u bir görsem!..” Derdi hep. Derdi ama ona kısmet olmadı. İnşallah görmek bize nasip olur. *“Ahıska” denen bölge Posof’un karşısında yani Kars’ın hemen ötesinde, şimdiki sınırlarımıza çok yakın bir şehirdi. İkinci Dünya Harbi bittikten sonra Ruslar, aynen Kırımlılar gibi Ahıskalıların da tamamını, arkada hiçbir kimse kalmamak suretiyle trenlere bindirip meçhule doğru sürdüler. Kırgızistan’a, Kazakistan’a, Özbekistan’a, aklına neresi gelirse Sibirya’nın içlerine kadar sürdüler. Tamamen bir Türk yurdu olan Ahıska’da köylü-şehirli hiç kimse kalmadı…
Zaten İkinci cihan savaşında Ruslar hepsinin kocasını, evladını askere almış, kırk bin kişi gitmişse otuz bini dönememişti. Cephelerde vurularak veya hastalanıp ölmüş çoğu…
İşte bu insanları; kadın-çocuk-ihtiyar demeden vagonlara dolduruyorlar, yarısı yollarda ölüyor. Özbekistan, Kazakistan, Kırgızistan ,Tacikistan’da, Fergana Vadisi’nde ve taa Orta Asya’nın en ücra yerlerinde çok gördüm onları. Hala oralarda epeyce Ahıskalı nüfus var… Yani eski Sovyet cumhuriyetlerinin her tarafa dağılmışlar. Komünizm çöktükten sonra doğudan, Asya topraklarından Azerbaycan’a geldiler. Türkiye’ye gelen de çok oldu. Onlar Osmanlı Türk’üdür. Aynen bizim gibi Türkiye lehçesi, Kars-Erzurum bölgesi insanları gibi konuşuyorlar. Çok temiz, asil insanlar. Memleketi, vatanı seven kimseler. Fakat büyük acılar çektiler.
Bir nineden dinlemiştim o sürgünü. Şimdi vefat etti o kadıncağız, hepsine rahmet olsun: “Bizim kocalarımız askerdeydi, çoğu cephelerde öldü. Bir gün bizi vagonlara doldurdular. Dedik ki “Herhalde bizi Hazar Denizi’ne dökecekler.” Bizim itlerimiz vardı, ineklerimiz vardı. Bizi toplayıp götürürlerken onlar ağladılar… Köpek ağlar mı hiç? Ben köpeği ağlarken gördüm. Bunu gördüm! Dedi. *İşte, Ahmed Yesevî Hazretleri’nin türbesi başında gördüğüm hanıma;
-Maşallah sana, Kuran-ı Kerim’i okumayı biliyorsun. Peki nereden, kimden öğrendin? Demiştim ya, o da bana;- Komünizm çökünce Türkiye’den hocalar gelmişti, onlardan öğrendik, dedi.- Seni tebrik ediyorum, dedim. Ben Ahıska Türklerini çok seviyorum. Dilimiz de bir; güzel anlaşıyoruz. Onun için sizinle karşılaşmak benim için güzel hatıra seafoodplus.infoında gördüğüm karı - koca ise Adana’dan ziyarete gelmişler. Ayakta durmuş konuşurken, onlar da dikkatle dinliyorlar…
O sıra ben elimdeki çantayı açtım, iki tane Rusça kitap vardı yanımda. Biri “Namaz Kitabı” bir de “İman ve İslam” kitabı.
-Sana bunları hediye edeyim, deyip kitapları kendisine uzattım. Aldı kitapları. Şöyle göğsüne bastırdı , yere çömeldi. Kitaplara sımsıkı sarılmış olarak hüngür hüngür ağlamaya başladı…
Tam o esnada, Adana’dan gelmiş olan iş adamı, parmağıyla onu göstererek;- Bunun duası kabul oldu, bunun duası kabul oldu, diye bağırmaya başladı… Hayret ettim tabii ki.
- Ne duası kabul oldu, ben de merak ettim, deyince o iş adamı şöyle dedi:- İki saat evvel “Sizler Türkiye’den geldiniz, dinî kitap getirseydiniz ya. Bizler İslâmiyeti bilmiyoruz ama öğrenmek istiyoruz” demişti. Şimdi sen çıktın geldin ve ona istediği kitapları verdin!..
- Yahu bacı, dedim. Sen var ya sen, inan ki aradığını buldun. Tam yerine kavuştun. Dilediğin kadar kitap iste. Ne kadar dersen o miktarda kitap göndereceğim, hem okuyacaksın hem dağıtacaksın…
Ve ona tabii ki çok kitaplar gönderdik. Türkiye’den Çimkent’e uçakta vardı. Biz gönderiyoruz,O da alıp dağıtıyordu. Orada dağıtılan kitapları okuyarak, İslamiyeti gayet güzel öğrenmiş kimselerin yazdığı mektuplar var şimdi arşivimde. Bir hanım diyor ki: “Biz dinimizden uzaklaşmıştık, bu kitapları okuyunca tekrar İslâmiyete döndük.” Böyle yazmış…
Şimdi, o anda, yere çökmüş ve ağlamakta olan bu hanım, gözyaşlarını sildi ve dedi ki;
- "Size bir şey söyleyeceğim. Bizler, Peygamberimizin hayatını hiç bilmiyoruz. Acayip şeyler anlatıyorlar, fakat hep yabancılar anlatıyor, bizimkilerse hiç bilmiyor. Sevgili Peygamberimizin hayatını Rusçaya tercüme ederek, güzel bir kitap hazırlasanız çok büyük bir hizmet ve fayda olur" deyince, İçim coştu, göğsüm kabardı;
- Maşallah, dedim. Çok doğru söyledin, tebrik ediyorum seni. Hakikaten çok zaruret var buna.*Türkiye’ye geldikten sonra hiç vakit kaybetmeden Enver Abi’ye gidip arz ettim. Hiç unutmuyorum;
- Tabi kardeşim, tabii ki önce Sevgili Peygamberimizi öğreneceğiz ki Müslüman olacağız. Dedi.
- Efendim, Prof. Dr. Ramazan Ayvallı’nın “İki Cihan Güneşi Hazret-i Muhammed’in Hayatı” isimli kitabı var, bunu tercüme edelim, dedim.
Tercüme işi başladı. Ama o kadar zor ki; Rusça edebî bir dil. Dört sene uğraştık fakat mükemmel bir tercüme oldu. Bunu Türkiye ve Kazakistan’da basmaya başladık. İsteyene oradan da, buradan da gönderiyoruz. Ve şimdi on binlerce kitap bütün Rus coğrafyasına girdi, halen oralarda dağılıyor.
Rusçadan sonra Özbekçe, Kırgızca, Kazakça, Azerice ve Uygurca da tercüme edilip basıldı. Aynı kitap daha sonra, Romence, Bulgarca, Lehçe, İngilizce, Boşnakça, ve hatta Japonca’ya da tercüme edildi.*Şimdi o hanıma, Güllü Ayazova’ya zaman zaman telefon açıyorum. - Güllü abla, diyorum. Sen öyle bir hayra vesile oldun ki, tahmin bile edemezsin Sen bizden Peygamberimizin hayatını istedin. Rusça bilen on binlerce kişi bu kitabı aldığı gibi, daha sonra pek çok dile tercüme edildi. İşte bunun sevabı sana yeter, inşallah Peygamberimiz sana şefaat eder, diyorum. *İlk konuştuğumuz zamanlarda demişti ki Güllü Ayazova:
- Biz sürgünle buraya geldik. Yine benim kocam da sürgünde trende doğmuş, adını o yüzden “Garip” koymuşlar.
Yıllarca garip bırakılmış bir millet işte Ahıska Türkleri. Çok şükür ki artık eskiyle kıyaslanamayacak imkânlara kavuşabiliyor. En başta komünizm gibi bir rejimden kurtulmuşlar, yani hürler, seyahat edebiliyorlar, çocuklarına istedikleri ismi koyabiliyorlar, kitap okuyabiliyorlar, namaz kılabiliyorlar, daha ne olsun…
Bu hanımın ailesini Kazakistan’a sürüyorlar. Ahıska Türk’ü olan babasıyla annesi Çimkent’e yerleşiyor. Güllü orada doğuyor, orada okuyor. Üniversite mezunu şimdi, kültürlü bir hanım. Çocukları da okumuş, hepsi tahsilliler orada. Babası önce vefat etmişti, sonra bir gün telefon etti İstanbul’a:-Kocam vefat etti, dedi. …seafoodplus.info gittiğimde uğradım Çimkent’e. Hacca gidip gelmiş Güllü Ayazova. Evinin bahçesinde bize zemzem içirdi, hurma yedirdi.
Dedim ki kendisine; yaşı benden küçük biliyorum ama öyle söylüyorum… - Güllü abla, dedim. Sen var ya çok hayırlara vesile oldun. Bak Allahu teala sana ne büyük nimetler ihsan etti. Seni tebrik ediyorum…
Şimdi de bazen telefon açıyorum: “Güllü abla nasıl gidiyor? Kitapların sevabı geliyor her taraftan, inşallah sana yeter ahirette, diyorum. Bunun sevabı kıyamete kadar gidecek, sadaka-i câriye işte budur. İslâma hizmet etmiş ve bize kadar ulaşmasına sebep olmuş Emevilerin, Selçukluların, Osmanlıların hizmetlerinin sevapları gibi, sen de bir güzel yol açtın, bir hizmet başlattın ve bundan da sevaplar kazanmaya başladın. Böyle diyordum. Ben çok sevindiğim için onu da sevindiriyorum. …seafoodplus.info gün de telefon ettim ona. Açıldı telefon.- Aloo, Güllü abla!.. Ses yok. - Alooo!.. Kimsin? Ben İslam, dedi… Oğlu yani.- Ha İslam, yahu Güllü abla nerede? Anaaaa!seafoodplus.info bekliyorum öyle, o telefon elinde, bağırıyor.- Anaaa… Anaaa… Gene ses yok. O zaman dedi ki;- Anam, namazda. Aynen Anadolu’daki gibi seafoodplus.infoetçi de çocuk, armasında bir “bozkurt” simgesi, dolanıyor oralarda. *Şimdi, Güllü ablanın orada Ahmet Yesevi Hazretleri’ni ziyaretinde, gözyaşıyla yapmış olduğu duanın neticesini görüyor musunuz?
İşte bu, Ahmet Yesevi hazretlerinin kerametidir. Yesi’yi gezmeye gelen karı kocanın o sözü söylemesi, yani “bunun duası kabul oldu” demeleri. Değil mi, söylemeyebilirlerdi. O zaman bu irtibat kurulmayacak, belki de bunca hizmet olmayacaktı. Ondan sonra, o kitapların yanımda bulunması, ona verilmesi…
Güllü Ayazova deyince, ben her zaman diyorum ki arkadaşlara:
“Güllü Ayazova bir çığır açtı. Bu hanım böyle canı gönülden isteyince Allahüteala ona ihsan eyledi. Ve bu kitap binlerce, on binlerce, halen Rus coğrafyasında dağılıyor,okunuyor …
Muhammed Humayun’a makarrı (karargah) olan Senbel’e gitmesine müsaade edildi. Altı ay kadar orada bulundu. Anlaşılan orasının suyu ve havası ona iyi gelmedi. Sıtma tutuyormuş. Git-gide bu uzun sürmeğe başlar. Bunu duyunca, mahir doktorlara gösterip hastalığını tedavi etmek üzere, onu Dehli’ye ve oradan da gemi ile getirmelerini emrettim. Birkaç günde nehir tarikı ile getirdiler. Tabiplerin bütün tedavilerine rağmen, iyileşmedi. Büyük bir adam olan Mir Ebülkasım: – Böyle hastalıkların ilacı şudur: Yüce Allah’ın sıhhat vermesi için, iyi şeylerden birini nezretmek lazımdır, diye arzetti.– Muhammed Humayun’un benden başka daha iyi bir şeyi yoktur; ben kendimi nezredeyim. Allah kabul etsin, diye hatırıma geldi. Hoca Halife ve değer yakınları:– Muhammed Humayun nasıl olsa iyileşir; siz bu sözü niçin ağzınıza alıyorsunuz. Bundan maksat, dünya malından iyi bir şey nezretmektir. Mesela İbrahim muharebesinde ele geçen ve Muhammed Humayun’a ihsan ettiğiniz elması[1] nezretmek lazımdır, diye arzettiler.– Ona mukabil dünya malı nasıl olur. Onun hali müşkül olduğu için, ben kendimi ona feda ediyorum. İş o derece vâhimdir ki, ben onun mecalsizliğine dayanamıyorum, dedim. O vaziyette girip, üç defa başucunda dönerek: ‘Ne derdin varsa, ben üzerime aldım’ dedim. Bunun üzerine ben ağırlaştım; o ise, hafifledi. O sıhhat bulup kalktı; ben ise, hasta olup, yıkıldım. Devlet âyânını ve memleket erkânını çağırıp, bi’at ellerini Humayun’un ellerine verip, onu yerime ve veliahdliğe tâyin ettim ve tahtı ona teslim ettim. Hoca Halife, Kanber Ali Bey, Terdi Bey, Hindu Bey ve bu kararda hazır bulunan diğer kimselerin hepsi kabul edip, bağlandılar.
[1] Agra’nın fethinde Babür’ün eline geçen ve oğlu Hümayun’a hediye edilen “Kuh-î nur” (Nur Dağı) denen kırat ünlü elmas. Alaüddin Halaç tarafından ganimet alınmış, sırası ile Delhi sultanlarına geçmişti. Bugün kırat halinde yeniden yontulmuş olarak İngiltere hükümdarının tacını süslüyor. (Yılmaz Öztuna)
Babür Şah da hatıralarında bu elmas ilgili şöyle diyor:
“Bir ehli bunun hakkında bütün dünyanın iki buçuk günlük masrafı demiştir”.
Yeni tekerlek çapı: mm
Boji dingil arası: / mm
Boji mafsalları arası: 12 mm (DE 24 )
Tampondan tampona uzunluk: 19 mm (DE 24 )
Azami hız: km/sa
Kalkışta azami cer kuvveti: kN (DE 24 )
Ağırlığı: t (DE 24 ); 80 t (DE 18 , DE 18 )
Dişli oranı:
Dizel motor: PielstickPA4-V VG (DE 24 ); PielstickPA4-V VG (DE 18 , DE 18 ), bir dönem Hedemora motor kullanılan 24 'ler de olmuştu.
Cer motoru: TC4 DC
Alternatör: AST,T
Toplam Üretim Adedi, İlk Üretim Yılı: , (DE 24 ); 3 + 20, (DE 18 ); 20, (DE 18 )
DE 24 ithaldi ancak daha sonra revizyon sırasında tümünde ELMS plaketi takıldı. DE 24 'ın orijinal kürsüleri yüksekti ve bu lokomotifler dinamik fren ile teçhiz edilmişti*
DE 18 Düşük dingil basınçlı Trakya hattı için DE 24 gövdesi ve DE 18 dizel motoru kullanlarak üretilmişti ve hattın dingil basıncı yükseltilince DE 24 'e çevrildi (söylentileri doğrulayan Emekli Depo Şefi Fevzi Şahin).
DE 18 düşük dingil basınçlı Ege Bölgesi hattı için DE 18 0'lardan farklı ama DE 24 'lerden küçük gövde ile üretilmiştir.
DE 24 lokomotif azami cer kuvvetinin hıza göre değişimi
DE 24 lokomotifin boji kesiti.
DE ve ile kısa bir kovalamaca
DE 18 ile Basmane-Afyon Seferi (Makinist A. Gani Evis)
DE 24 'un eski bir broşürden alınma fotoğrafı. Bu lokomotif ithal olan DE 24 'lerin sonuncusuydu ve DE 24 ile birlikte yerli üretim başlayacaktı*. DE 24 'lerin yuvarlak tamponlu ve DE 21 'ler gibi önleri çizgili olduğunu anımsıyorum.
DE 24 serisinin ilk makinası DE 24 numaralı lokomotif. Lokomotifin üzerinde görülen kutu dinamik fren. Daha sonraki modellerde (61'den başlayarak*) dinamik fren kullanılmadığı için yapılmamış, diğer lokomotiflerde de zaman içinde sökülmüştür (TÜLOMSAŞ, Türk Demiryollarında Yıl, , Ergin Tönük Koleksiyonu).
DE 18 lokomotiflerin TÜLOMSAŞ'ta üretimi (TÜLOMSAŞ, Türk Demiryollarında Yıl, , Ergin Tönük Koleksiyonu) (Bu lokomotiflerin DE 24 değil DE 18 olduğunu farkederek beni uyaran arkadaşım Derya Ferendeci'ye teşekkür ederim).
DE 18 lokomotiflerin TÜLOMSAŞ'ta üretimi (TÜLOMSAŞ, Türk Demiryollarında Yıl, , Ergin Tönük Koleksiyonu).
Bu fotoğrafta öndeki lokomotif DE (Ao1Ao' Ao1Ao') ile arkadaki DE 18 (Bo'Bo') arasındaki farklar görülebiliyor (Fotoğraf: Altan Ataman, Çamlık, ).
DE 18 Denizli Garında ( Ocak. , Oğuz Sertkaya)
DE 18 'ün arka bojisi ( Ocak. , Oğuz Sertkaya)
DE 18 (Ao1Ao'Ao1Ao') Menemen-Aliağa hattında elektrifikasyon çalışmaları sırasında henüz ismi olmayan bir istasyonda (sonradan Biçerova İstasyonu olduğunu öğrendim) manevra yaparken. DE 18 serisi lokomotifler düşük dingil basıncı elde etmek için DE 18 (Bo'Bo') motorları ve DE 24 bojilerinin orta cer motorları sökülerek elde edilmiş ( Ağustos. ).
DE 18 bir başka DE 18 makine ile ve fotoğrafın çekildiği treni de büyük olasılıkla bir başka DE 18 çekiyor (Edirne, Temmuz Colin Martindale).
DE 18 lokomotifin egzost ayrıntısı (4. Kasım. ).
DE 18 Halkapınar (İzmir) depoda. Arka yüzde bulunan ızgaralar DE 18 'lere has bir özelliktir ve DE 18 veya DE 24 'lerde bulunmaz ( Nisan. ).
DE 18 'ün çatısı. Bu makinelerde DE 24 'lerin (ki hemen ilerisinde duruyor) aksine tek fan ve tek egzost bulunur (Halkapınar Deposu, Nisan. ).
DE 18 Denizli Garında (3. Şubat , Fotoğraf Oğuz Sertkaya).
DE 24 ilk günlerinde. Numara plaketinin altındaki üç fişten iki kenardaki ikili kumanda kuplinleridir ama kullanılmadığı için bu fişler bazı makinelerde sökülüp yerine kapak takılmıştır. Ortadaki fiş ise furgon aydınlatması için elektrik beslemesidir. Bu lokomotiflerden bazılarına daha sonraları buhar veya elektrik şofajı da takılmıştır. (TÜLOMSAŞ Broşürü, Ergin Tönük Koleksiyonu).
Bazı lokomotiflerde çoklu kumanda fişlerine hala rastlanabiliyor (DE 24 , Marşandiz, 4. Kasım. ).
DE 24 'ün arkasındaki çoklu kumanda kuplinleri. Ortadaki kablolu fiş ise furgon aydınlatması için 72 V (8. Nisan. ).
Mavi treni çeken lokomotifler uzunca bir dönem mavi renkliydi. Ankara-Haydarpaşa mavi trenini çeken ilk nesil mavi lokomotiflerden DE 24 'un (ilk Mavi Tren lokomotifleri DE 24 ve 8'di, daha sonra "Gece Mavisi" ile DE 24 ve 9 da Mavi Tren lokomotifi oldular*) içinde tren ısıtması için buhar üreteci vardı. Ayrıca şehir içinde kullanmak için basınçlı hava ile çalışan buharlı lokomotif düdüğü de bu ilk nesil mavi lokomotiflere has bir özellikti. Türkiye'de o dönemin en hızlı ve prestijli yolcu treni olan Mavi Trenin lokomotifleri Marşandiz Garına (Ankara) bağlıydı ve üzerlerinde 2/17 yazardı. DE 24 sefere çıkmak üzere Marşandiz'den Ankara Garına gitmek üzere Hipodrom istasyonu doğusundaki Konya Devlet Yolu Köprüsünün altından çıkıyor ( Temmuz. ).
Mavi DE 24 tarafından çekilen mavi tren saat 'da Ankara'dan hareket ederdi. Trenin hızını kilometre yapabilmek için diziye bojisiz şofaj vagonu konmaz, lokomotifte bulunan şofaj kazanından kışın vagonlara buhar verilirdi. İlk nesil mavi tren lokomotifleri (DE 24 ve 8*) dinamik frene de sahipti (Ergin Tönük koleksiyonu, TCDD kartpostalı, fotoğraf büyük olasılıkla mavi trenin sefere konduğu yılında çekilmiş).
İki Mavi Trenin Bozüyük İnönü arasında şimdi hat güzergahının değişmesi nedeniyle artık bulunmayan, Gündüzbey istasyonunda buluşması. Mavi trenlerden birisi orijinal lokomotifinin arızalı olması nedeniyle kırmızı lokomotif tarafından çekiliyor (Mayıs , İhsan Alap, Gündüzbey İstasyonu ismi Altan Ataman).
Sayın İhsan Alap Eskişehir Garında mavi tren lokomotiflerinden DE 24 'nin üzerinde (Mayıs , İhsan Alap).
O dönem Mavi Trenin daimi şeftreni Bilecikli Osman Bey furgonun kapısında. Mavi tren ilk sefere başladığı dönemde şofaj tren dizisinin furgonundaydı, sonradan lokomotifie alındı (Mayıs , İhsan Alap).
'lerin ikinci yarısı. Rahmetli Babaannemin evinden karlı bir günde demiryolu manzarası. En sağda şimdi yerinde Etiler Orduevi olan askeri tesis ve Ankara Garından buraya gelen demiryolu, vagonlar. Ankara Garından henüz ayrılmış, DE 24 tarafından çekilen Ankara-Haydarpaşa Mavi Treni. Bu ilk nesil mavi tren lokomotiflerinde dinamik fren kutusu (fotoğrafta görülebiliyor) ve buhar şofajı bacası vardı. Uzakta Ankara Garı sisin içinde kaybolmuş.
yılının temmuz ayı. Figüranlar (soldan sağa) Handan Teyzem, annem ve kuzenim Duygu. Başrolde ise dinamik fren kutusundan DE 24 grubundan bir lokomotif Boğaziçi Ekspresini teyzem ve kuzenimle birlikte Haydarpaşa'ya götürmek üzere Ankara Garında birinci yolda hazır bekliyor.
Halen servisteki bazı DE 24 'lerde hemen kabinin arkasındaki bölmede şofaj için buhar üreteci ve çatısında egzosu bulunur (Ankara Loko Bakım Atelyesi, Ekim. ).
Bir dönem DE 24 'lerin bir bölümünde kullanılan Hedemora motor (Ankara Demiryol Fabrikası, 12 Kasım. ).
Hedemora motorun plaketi (Ankara Demiryol Fabrikası, 12 Kasım. ).
Hedemora motorun plaketi (Ankara Demiryol Fabrikası, 12 Kasım. ).
DE 24 'ün makinist kürsüsü ön paneli (Marşandiz Garı, Ekim. ).
DE 24 'ün makinist kürsüsü yan paneli (Marşandiz Garı, Ekim. ).
DE 24 'nin yan kürsüsü. Solda yüksete fren musluğu, alçakta sadece lokomotife kumanda eden moderabl musluğu. Hemen sağında düdük valfi. Yanındaki minik kol ilerigeri anahtarı. Solundaki simit valse. Fren musluklarının yanında fren ve türbo manometreleri, sağında ise ampermetre ve voltmetreler var. Soldaki ilk ampermetre cer motorlarının çektiği akımı, yanındaki çift yönlü ampermetre akü şarj ve deşarj akımını, yanındaki voltmetre ise akü gerilimini gösteriyor. Bu göstergelerin hemen altında motor devir göstergesi var. Yanındaki lambalar ikaz lambaları. Devir göstergesinin altındaki ve onun sağındaki lambalar birinci ve ikinci marş motoru ihbar lambaları. (8. Nisan. ).
DE 24 'nin kürsüsünün ön tarafı. Sağdaki dikey, büyük volan park freni. Kilometre saatinin yanındaki anahtarlar (üst sıra soldan sağa) marş anahtarı, arıza giderme, alternatör ikaz anahtarı (kırmızı), fan anahtarı, pürjör (lokomotif freni tahliye butonu), alt sıra soldan sağa kompresör direkt anahtarı (kompresör otomatiği bozulduğunda kompresörü devamlı işletmek için), markiz ışığı, gösterge tablosu ışığı, kumlama anahtarı, cam ısıtma anahtarı. Altta alüminyum panel üzerindeki ikaz lambaları soldan sağa SONPAT (patinaj), SONDL (motor herhangi bir sebeple stop ettiğinde), SONBA(batarya voltajı 65 'in altına düşünce yanıyor), SONQo (cer motorları ya da alternatörde kaçak olduğunda yanıyor), SONHN (trenin totmana kaçmak üzere olduğunu ihbar ediyor).Kilometre saati aks alternatöründen aldığı ikazla hızı ölçüyor. Saatte 44 ve 72 kilometre hızlara çıkıldığında şöntleme yapıyor. Üzerindeki zaman saati aracılığıyla hız, yol ve zaman bilgilerini sürat kontrol banına kaydeder. Valsenin önündeki (bardakların yanındaki) siyah anahtar yakıt pompası şalteri, yanındaki kırmızı anahtar ise ön ve arka projektör şalteri. (8. Nisan. ).
DE 24 'ün yeni kürsüsü (TÜLOMSAŞ, Haziran. ).
DE 24 'nin TCDD amblemli tavan havalandırması (8. Nisan. ).
DE 24 'nin kabin numara bilgisi (8. Nisan. ).
DE 24 'nin kabinindeki azami süat bilgisi (8. Nisan. ).
DE 24 'nin kabinindeki gabari uyarısı (8. Nisan. ).
DE 24 bir DE 22 tarafından sefere çıkmak üzere Ankara Garına götürülüyor (Marşandiz Garı, Ekim. ).
DE 24 Marşandiz Gar sahasında ( Ekim ).
DE 24 Erenköy İstasyonundan Haydarpaşa yönüne gidiyor (9 Eylül ).
DE 24 Kemer (İzmir) İstasyonunda hemzemin geçide girerken ( Ağustos. ).
Ankara Garında bir DE 24 DE 22 'e manevra yaptırıyor ( Aralık. ).
Sefere çıkmak üzere Marşandiz'den Ankara Garına giden bir DE 24 ( Mart. ).
Servis hattından (kuzey 3) anarya olarak Marşandiz'e giden bir DE 24 Gazi doğu girişinde ( Mayıs. ).
Ankara Garından batıya doğru hareket etmek üzere olan bir yük trenini çeken DE 24 ( Haziran. ).
Doğudan gelen ve bir DE 24 tarafından çekilen yük treni Ankara Garından geçiyor ( Ağustos. ).
Ankara'dan doğuya giden ve DE 24 tarafından çekilen bir yük treninin yine DE 24 arka ranforu. Önde Ankara Buharlı Lokomotif Müzesi var ( Ağustos. ).
Ankara Garı doğu makaslarında iş makinesi yüklü bir vagonu çeken DE 24 lokomotif. Önde bir bölümü görünen buharlı lokomotif TCDD Anakara Buharlı Lokomotif Müzesine ait ( Ekim. ).
DE 24 Marşandiz Garında (4. Temmuz. ).
DE 24 TÜLOMSAŞ tesislerinde bakımda ( Eylül. ).
DE 24 Haydarpaşa depoya gidiyor. Önde sergilenen bir lokomotif arkada ise A4 14 banliyö dizisi var ( Ekim. ).
DE 24 Haydarpaşa Depoda. Orijinali dinamik freni olan bu lokomotifin sonraki revizyonlarda üzerindeki dinamik fren kutusu sökülmüştür. Fotoğraf çekildiği dönemde yaşayan en küçük numaralı (yani en yaşlı) DE 24 ünvanına sahipti. (8. Haziran. ).
Haydarpaşa'da bekleyen feribot üzerindeki DE 24 Avrupa yakasına geçmeye hazırlanıyor (8. Haziran. ).
Sapanca civarında verdiğimiz kısa mola sırasında Alpergin'in gördüğü DE 24 tarafından çekilen bir yük treni (2. Haziran. ).
Bir DE 24 ve bir DE 33 birarada. Bu fotoğrafı daha da nadir yapan iki lokomotifin de çalışıyor (sıcak) olması. Büyük olasılıkla DE 33 üzerinde dinamik fren denemesi yapılıyor (Ankara Gar Doğu, Ağustos. ).
Bir DE 24 tarafından çekilen yük treni Ankara Garından doğuya doğru gidiyor ( Ekim. ).
İzmir'den gelen Dokuz Eylül Ekspresini çeken DE 24 Eskişehir'de katarı elektrikli lokomotife terk etmek üzere (6. Kasım. ).
Adana'da bölgesel tren çeken DE 24 'lerden birisi anarya (ters) olarak yolcu katarına bağlı (9. Aralık. ).
DE 24 anarya (ters) durumda batıdan bir yük trenini Eskişehir Garına sokuyor (8. Nisan. ).
Bir DE 24 lokomotifin çektiği yük treni Haydarpaşa Garına giriyor ( Ağustos. ).
Konya Garında jeneratör vagonuna bağlı DE 24 Sol arkada görünen ise 46 buharlı ekspres lokomotifi (8. Ekim. ).
Konya Deposundaki DE 24 'ler (8. Ekim. ).
DE 24 Konya Depoda bakımı yapılırken (8. Ekim. ).
DE 24 'lerde soğuk mevsimlerde radyatör meskesi hep kullanılmıştır. Bu maskelerin bir köşesinde ait oldukları depo mutlaka yazılı olurdu ( Şubat. , Marşandiz Garı).
DE 24 Marşandiz Garının doğusunda bulunan hemzemin geçide girmeden önce ( Haziran. ).
DE 24 Sabuncupınar İstasyonuna giriyor. Lokomotifin iki yanında İ-tipi mekanik emniyet tesisatına ait çıkış semaforları ile makas feneri görülüuyor (Sabuncupınar, Kasım. ).
Sabuncupınar İstayonunda karşılaşma. Demiryolunun hemen yanında İ-tipi mekanik emniyet tesisatına ait teller ve bu telleri taşıyan makaralı direkler görülüyor ( Kasım. ).
DE 24 tarafından çekilen bir yük treni Yenidoğan'ın batısında hızlı tren hattının üzerindeki köprüden geçiyor ( Haziran. ).
Bir DE 22 (soldaki) ve bir DE 24 Marşandiz Garına birbirine bağlı duruyor. DE 22 'in SA3 koşum takımındaki kroşenin DE 24 'in kancasında olduğu görülebiliyor (8. Şubat. ).
DE 24 'ün plaketleri (8. Şubat).
DE 24 Marşandiz Garında depoda duruyor (8. Şubat. )
DE 24 tarafından çekilen bir yük treni Yenişehir İstasyonunun doğusundaki demir köprüden geçiyor. Lokomotifin arkasında tren personelinin bulunduğu furgonun kaposo açık (8. Mayıs. ).
Bir DE 24 Sincan'da batıya hareket etmek için sinyal bekliyor. Turuncu kutu CTC telefonu (4. Ağustos. ).
Bir DE 24 Sincan'da batıya hareket etmiş (4. Ağustos. ).
DE 24 Konya Garında. Son yapılan revizyonla lokomotifin üzerine eklenen klima kutusu ve orta pencerelerin sileceklerinin yukarıya alınması ile "yüz ifadeleri" değişti ( Şubat. ).
Bu bilgileri temin eden Ankara'nın ilk CTC dispeçerlerinden birinin oğlu Sayın Mehmet Fahri Güresin'e teşekküürlerimizle
Ana Sayfaya
Avcon - Tam Vaktinde
Açıklama
Yükleyen:netd müzik
Yüklenme Tarihi: 15 Ocak -
Avcon'un, Çallı Müzik etiketiyle yayınlanan "Tam Vaktinde" isimli tekli çalışması, video klibiyle netd müzik'te.
Söz: Avcon
Müzik: Asp
Yönetmen: Mehmet Başak
"Tam Vaktinde " şarkı sözleri ile
Hangi biriniz öldü böyle
Hayat hanginizi kefenledi
Kime sorsan içme diyor tamam da hanginiz neden dedi
Anlamadım nedenleri günahkar bi bedendeyim
Sorma bana artık nasıl bir cehennemdeyim.
Düşüncelerim etrafımda dönüyor
Soğuk bir bedendeyim için yanıyor
Kapalı kapıların ardında
Sönük bir mum gibi duman alıyor
Kalıp öl yada kalkıp yaşa
Yürü yolları sapmadan sokak
Yaşarken öl oku be lanet
Doğacak güneş doğmadı sabah
Çıkış yolu aramıyorum artık
Arasamda bulamıyorum zaten
İçmeden duramam bir gün
İçmesemde bunalıyorum zaten
Yoruldum artık
Bir kez olsun yüzüme bak anlık
Sizi çekemem ruhunuz batsın
Berbat bir gün geçiyor tanrım
Yürür adımlarım ağır adımlar
Kafamda cevap vermediğim sorular
Yapamam onlar olmadan
Gecem ol!
Tüm ışıklar sönüyorken
Durma çocuk hızlan hızlan gaz ver
Maaşını bıraktığın mekanda bir poz ver
Gördüğün gibi kolay değil saçma poster
Sayıkladın ismini bilmediğin kişiyi boşver
Işıklar yandı bu gece Tam Vaktinde
Gökyüzü parıldadı artık Tam Vaktinde
(Tam Vaktinde - Tam Vaktinde ) Tam Vaktinde
Gidiyorum işten çıkıp evime kraliçeme doğru
Bütün gece şehir ve ışıklar benim üzerime kondu
Vaktinde herşeyi yoluna koyucağımı seziyordum
Ama son bulamıcak artık sonumu biliyordum
Bigi Ve Pac gibi yaşamayı tercih ediyorum her zaman
Notorious'un tepesinde parlayan bir yıldız daha
Sözüm var aileme bir yerlere gelmek için çırpınırken
Son kez daha diyip hedefime ramak kalıp takılırken
Işıklar yandı bu gece Tam Vaktinde
Gökyüzü parıldadı artık Tam Vaktinde
(Tam Vaktinde - Tam Vaktinde ) Tam Vaktinde
Işıklar yandı bu gece Tam Vaktinde
Gökyüzü parıldadı artık Tam Vaktinde
(Tam Vaktinde - Tam Vaktinde ) Tam Vaktinde
Etiketler:
Erhan Usta’ya bir tebrik ve bir ikaz!
İYİ Parti Grup Başkanvekili ve Samsun Milletvekili Erhan Usta, yoğun bakıma kaldırılan Nakşibendi Şeyhi, İsmailağa Cemaati’nin manevi lideri Mahmut Ustaosmanoğlu Hocaefendi’ye geçmiş olsun deyince laikçilerin harareti aniden yükseliverdi.
Usta’nın Twitter Mesajı gayet samimi ve gayet de insaniydi;
“Ömrünü İslam’a adamış bir isim Mahmut Ustaosmanoğlu… Allah’tan acil şifalar dilerim…”
Laikçi yobazlar buradan yüklendiler; laiklik mi elden gidiyor, irtica mı hortluyor, memleket şeyhler, dervişler, meczuplar ülkesi mi oluyor, her şey tozu duman…
Girişi unuttuğumuzu zannettikleri şu sözlerle yaptılar; “Arkadaşlar, efendiler ve ey millet, iyi biliniz ki, Türkiye Cumhuriyeti şeyhler, dervişler, müritler, meczuplar memleketi olamaz."
Düşünün ki, bir geçmiş olsun mesajıydı bütün bunlara sebep olan.
Ve düşünün ki bir Müslümana geçmiş olsun demek, sağlık ve şifa dilemek bile onları çıldırtıyor.
Erhan Usta’ya hakaretler tam gaz devam;
“İyi Parti'ye neden oy verilmez? İşte bu yüzden oy verilmez. Takiyeciler sizi”
“Türk sağının klasik reflekslerine bayılıyorum ya. Gerçek yüzleri çok çabuk ortaya çıkıyor. Memleketin laik, demokratik yapısını yıkmak için tarikatını devlete dolduran adama saygı duruşuna geçti hepsi”
“Biz tarikatlardan kaçmak için düzen değişsin diye size sarılıyoruz, siz de aynısı çıkıyorsunuz ne yapacak bu ülkenin gençleri, hepimiz kaçalım mı?”
“İyi partiye oy vermeyi düşünen biri olarak asla vermeyeceğim. Bu konuda aklımı başıma getirdiniz teşekkürler”
Ve bomba soru;
“Siz neden Cumhur ittifakında değilsiniz ki?”
Ama helal olsun Erhan Usta’ya, tepkilere ve bunca hezeyana rağmen mesajını silmedi.
Ben Usta'nın bu tepkiler sonrası yeni bir muhasebe yapması gerektiğini düşünüyorum.
Çünkü Erhan Usta’ya en büyük tepki Meral Akşener’den…
Şöyle ki,
Akşener, 28 Şubat döneminde İçişleri Bakanıyken İstanbul Fatih’te bir ‘sarık harekatı’ başlatmıştı.
Çarşamba’nın göbeğinde, İsmailağa Cemaatinin merkezinde…
O günleri kayıt altına almış 14 Mart tarihli bir gazeteden okuyalım;
İlk uygulama Fatih’te… Sarık Harekâtı!
İçişleri Bakanı Akşener, Bakanlar Kurulu’ndan sonra MGK kararlarının uygulanması için harekete geçti.
Akşener devrim yasalarına aykırı kıyafetlerin yoğun olarak giyildiği Fatih Çarşamba’da sarık harekâtı yapılması için kolları sıvadı”
Akşener’in başlattığı sarık toplatma, sarık giyenlere para cezası, dönemin DYP’li muhafazakâr milletvekillerinin tepkisini çekmiş ve bu çirkin uygulamaya son verilmişti.
Devletin sarıkla, cübbeyle uğraşmaması gerektiğini belirten DYP Erzurum Milletvekili İsmail Köse, “Bu konuda çok tepki var. Rencide edici bu uygulamaya son verilmesi için İçişleri Bakanı uyarıldı” demişti.
Millet İttifakı’nın başından sonuna kadar İslami değerlerin karşısında olduğunu Yavuz Ağıralioğlu kadar Erhan Usta da pekâlâ biliyor.
Kendi partisinden Ağıralioğlu’nun şu sözleri bunun ispatıdır zira;
“CHP'ye rüyasında oy verdiğini gören sağcı gusül abdesti alır”