If A Body Meet A Body Comin Thro The Rye
September 2019
visually impaired “Lieutenant Colonel Frank Slade” in the film “Scent of a Woman.” He is the ‘pole star of acting’. Marlon Brando said “Al Pacino is one of the best actors in the world, not just in the US”, Martin Freeman adds “One of the reasons I’m an actor is Al Pacino”. Jeremy Irons finishes “Pacino lives for acting.”
FROM SKINNY BOBBY MILK TO ROBERT DE NIRO The great actor of the father characters. The story of naive and skinny “Bobby Milk”, who became “Robert De Niro” that inspired the world many years later, began in the Italian neighborhood of New York. The only and shy son of painter Virginia and poet, painter and sculptor Robert. Robert De Niro’s life started in an environment full of art, unlike Al Pacino. He set out by watching the plays on Broadway and breathing his first backstage with the Wizard of Oz. At the age of 16, he performed in Chekhov’s “Bear”. He also went to Actors Studio. His acting adventure did not start easy. For a while, he became the big actor of the small scenes in restaurants and took part in small budget works. But luck was in favor of him and he stepped into his professional career with the film “Greetings” by Brian De Palma.
USTALARA DAİR Al Pacino ve Robert De Niro, sadece oynayan değil, yazan, yöneten, düşünen ve hayata anlam katan iki büyük aktör… 20’li yaşlarında “Baba 2” filminde bir araya gelen genç Sicilyalılar, şimdi 70’lerinde ve hayatla demlenmiş karizmaları, dünyaya şapka çıkarttıran oyunculuklarıyla dördüncü kez aynı projede. “The Irishman” sadece yüksek bütçeli bir devler buluşması değil, aynı zamanda sinema tarihine bırakılmış bir ödül olarak hafızalarda yer edecek.
ABOUT THE GREAT ACTORS Al Pacino and Robert De Niro are not only actors, they are also two great actors who write, direct, think and add meaning to life. The young Sicilians, who came together in their 20s in the film “Godfather 2”, are now in their 70s and they have come together in the same project for the fourth time with their lifelong charisma and acting that make the world take its hat off. “The Irishman” will be imprinted on memories since it is not only a high-budget clash of giants but also an award left to the history of cinema.
“Baba 2” onun için tam bir dönüm noktası olur. Al Pacino’nun da “En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu” adayı olduğu filmde Oscar heykelini ‘Don Vito Corleone’ rolüyle Robert De Niro kucaklar. Bu onun ilk Oscar ödülüdür ama Al Pacino gibi tek ödülü olmayacaktır. 1981 yapımı “Kızgın Boğa” filmiyle bu sefer “En İyi Erkek Oyuncu” dalında Oscar heykelinin sahibi olur.
“Godfather 2” would be a turning point for him. Robert De Niro receives the Oscar statue as Don Vito Corleone in the film, in which Al Pacino was nominated for the Best Supporting Actor award. This was his first Oscar, but it would not be the only one like Al Pacino. He won the Oscar award for Best Actor for the film “Angry Bull” in 1981.
DE NIRO, SCORSESE BİRLİKTELİĞİNDEN ÇIKAN KÜLT FİLMLER Martin Scorsese ile yolları 1973 yapımı “Arka Sokaklar” filminde kesişir ve bu ortaklık günümüze kadar uzanır. Beraberliğin ikinci filmi ise 1976 yapımı “Taksi Şoförü” filmi olur. Ardından; ikilinin 1977 yapımı ilk ve tek müzikal filmi “New York, New York” gelir. Scorsese ve Robert De Niro beraberliği 1980 yapımı Boksör Jake La Motta’nın hayatının anlatıldığı ve De Niro’ya ikinci Oscar heykelciğini getiren “Kızgın Boğa” filmiyle devam eder. “Bir gün kral olmak, ömür boyu ahmak olmaktan iyidir” repliği üzerine kurgulanmış 1983 yapımı “Komediler Kralı” filmi ikilinin tarzlarının dışına çıkarak biraz eğlenceli çektiği bir film olur. Ve 1990 yılında ikilinin kültleri arasına bir film daha yerleşir; Sıkı Dostlar. Öyle ki bu film tüm zamanların en iyi filmleri listesinde ilk sıraları kimselere kaptırmayan “Baba” serisi ile yarışır. Filmde bir diğer ayrıntı ise De Niro’nun başrolü Joe Pesci ile paylaşması olacaktır. Bir sonraki Martin Scorsese ortaklığı 1991 yapımı “Korku Kapanı” filminde Robert De Niro, tecavüzcü psikopat Max Cady’e hayat verir. Ve Las Vegas’ın 1970’lerdeki karanlık yüzünü gösteren 1995 yapımı “Casino” filminden 24 sene sonra ikili “The Irishman” filmiyle tekrar bir araya gelir.
THE CULT FILMS BORN OUT OF THE PARTNERSHIP OF DE NIRO AND SCORSESE His paths crossed with Martin Scorsese in the film “Back Streets (1973)” and this partnership dates back to the present day. The second film of the partnership was Taxi Driver (1976). Later, “New York, New York” (1977), the first and only musical film, was released. The partnership of Scorsese and Robert De Niro continued with the film “Angry Bull (1980)”, which tells the life of Boxer Jake La Motta and which brings De Niro his second Oscar award. The King of Comedy (1983), which was based on the line “Being a king for a day is better than being a fool for a lifetime.” became an amusing film in which the partners went out of their style. And in 1990, another film took place between the cults of the duo: Goodfellas. This film competes with “Godfather” series, which does not lose the first place in the list of the best films of all time. Another detail in the film is that De Niro and Joe Pesci starred together in the film. In the next partnership, Robert De Niro gave life to the rapist psychopath Max Cady in “Cape Fear (1991)”. And 24 years after the film “Casino (1995)”, which shows the dark side of Las Vegas in the 1970s, the duo has reunited in “The Irishman.” www.marslogistics.com • 25
ANJELIKA AKBAR
RÖPORTAJ interview
İSTANBUL
BİR BESTE OLSAYDI
“CONCERTO GROSSO”
OLURDU
IF ISTANBUL WERE A COMPOSITION, IT WOULD BE A “CONCERTO GROSSO” 26 logilife • Eylül September 2019
devam edecek mi ve daha farklı nasıl projelerde sizi sanatın farklı alanlarıyla birliktelik içerisinde göreceğiz? Çeşitli sanat disiplinlerini bir araya getirmek benim için çok küçük yaşta başladı. Görsel sanatlar, edebiyat beni daima besliyordu ve besteleri yapmamı sağlıyordu. Tüm bu sanat dallarının aslında “bir” olduğuna inanıyorum, birleşik alanda bulunuyorlar. Ama biz, insanlar, onları farklı kategorilere ayırıyor ve ayrı ayrı algılıyoruz... Kimi şiir olarak, kimi müzik veya heykel olarak...Ben zaman zaman bu farklılıkların beraberliğini izlemeyi, duymayı seviyorum... Müziği birleştirdiğiniz diğer alanlar için (sinema, resim) misafir misiniz yoksa alana dahil olmuş gibi düşünüyor musunuz? Örneğin yaptığınız film müzikleri ile sinema sektörüne dahil olmuş gibi hissediyor musunuz? Asla misafir olamam. Bana teklif edilen bir proje kalbime dokunmazsa asla kabul etmiyorum. Böylece çok sayıda projeyi maalesef reddettim ama bu benim için en önemli kıstas. Kalbime almak ne demek? Zaten atomlarıma kadar kendimi o yapıya dahil etmek demek. Eğer kalbime aldıysam, demek ki o anda projenin içindeyim. O da proje ile ilk karşılaştığım ve konuyu algıladığım anda oluyor. Ya evet ya da hayır. Çok net benim için. Film müzikleri bestelerken mesela tüm karakterleri akrabalarımdan biri gibi hissediyorum ve dolayısıyla oyuncuları da. Onlar farkında değil, ama ben onların her anını, her nefes alışverişini ve her bakışını içime alıyorum. Müzik tümü ile ancak o zaman ortaya çıkar. Başka türlü de yapılır. Mekanik, teknik. Yapılıyor da. Ama böyle bir çalışma tarzı bana göre değil. Çünkü ne yapıyorsam, en derin şekilde “yaşamam” lazım. Sınırlı bir hikâye, belirli kurallar, yönetmenin tutumu, stüdyo… Bu, güvenli geliyor mu müzik adına? Biz hep müziği sınırlamamak diye biliriz.
on and will we see you in different projects with different fields of art? Bringing together various art disciplines started at a very young age for me. Visual arts and literature have always fed me and helped me compose. I believe that all these branches of art are actually “one”, they are in a unified field. But we, people, divide them into different categories and perceive them as separate things... Sometimes as poetry and sometimes as music or sculpture... I like to watch and hear the association of these differences from time to time ... Are you a guest for the other areas where you combine music (cinema, painting) or do you think you are involved? For example, do you feel like you are involved in the film industry with your soundtracks? I can never be a guest. If a project offered to me does not touch my heart, I will never accept it. Therefore, I rejected many projects unfortunately, but this is the most important criterion for me. What does it mean to get it into my heart? It means including myself in that structure to my atoms. If I take it into my heart, then I am involved in the project. It happens the first time I come across the project and perceive the issue. The answer is either yes or no. It is very clear to me. For example, when I’m composing soundtracks I feel like I am a relative of the characters and therefore, the actors and actresses. They don’t realize it, but I take into their every moment, each breath and look. Only then, music can be revealed. It can be done in other ways, too. Mechanically or technically... It is already being done. But this is not my working style. Because whatever I’m doing, I have to “live” it in the deepest way. A limited story, certain rules, director’s attitude, a studio... Does this sound safe for music? We always know this as limiting the music. Do you feel free enough when producing soundtracks? I know the rules from the beginning. I also declare my own principles. I’m actually an easy person to work with, but www.marslogistics.com • 29
RÖPORTAJ interview I’m disciplined and I expect the same from the other party. If I know all the limitations and rules from the beginning, I will make my compositions again freely. I can convey them within those boundaries. In fact, we do the same thing when we compose the “independent” pieces of music, not only soundtracks. Let’s say I want to use 50 harps in that piece, that’s how I feel. But I know it’s hard to get 50 harps on stage and reach that timbre. Then, I set a boundary for myself and prefer the timbre of 1 or 2 harps. There are boundaries set beforehand there, as well. What matters is the essence. The essence is free.
You produced music for Semih Kaplanoğlu’s new film. What kind of story is there? How do you express it in a musical language? Mr. Kaplanoğlu wanted to use Classical Western Music almost in the entire film. And he was right. It fit very well with the spirit of the film and the story. Therefore, you will find my interpretation in some of the classical peieces of music as a pianist rather than my original music, apart from my different and original variations for those works. The recordings I made were performed with an acoustic solo piano and the nice part of it was that Mr. Kaplanoplu sat beside me in the studio during my entire recording work... This was very nice and special. Actually, we were singing together. There was synergy. Especially after recording the originals of the works, I was doing the trails next to him when I started to make variations, we were deciding and playing immediately... It was very different for me… And very precious.
Film müziklerini yaparken kendinizi yeterince özgür hissediyor musunuz? Kuralları baştan bilirim. Kendi prensiplerimi de duyururum. Çalışılması kolay bir insanım aslında ama disiplinliyim ve karşı taraftan da bunu isterim. Baştan tüm sınırlamalar ve kuralları biliyorsam, ben yapacağım bestelerimi yine özgürce yaparım. Onları o sınırlar içinde akıtırım. Aslında film müzikleri değil, herhangi “bağımsız” müzik eserini bestelediğimiz zaman da aynı şeyi yapıyoruz. Diyelim ki ben o eserde 50 tane arp kullanmak istiyorum, hissiyatım bu. Ama biliyorum ki, 50 arpı sahneye çıkartmak ve o tınıya ulaşmak oldukça zordur. O zaman kendime sınır koyup 1-2 arp ile olabilecek tınıya yöneliyorum. Orada da mecburen önceden konulmuş sınırlar oluyor. Önemli olan öz. Öz özgürdür. 30 logilife • Eylül
nest...