Ilk Posta Teşkilatı Osmanlı
Posta ve Telgraf Nezâreti
| Genel bilgiler | |
|---|---|
| Kuruluş&#;tarihi | |
| Önceki kurumlar |
|
| Kapanış&#;tarihi | 4 Kasım |
| Sonraki kurum |
|
| Türü | Bakanlık |
| Bağlılığı | Sadaret |
| Adres | Sirkeci, İstanbul, Osmanlı Devleti |
Posta ve Telgraf NazırlığıSon dönem Osmanlı Hükümetleri'nde posta ve telgraf hizmetlerini yürütmekle sorumlu bakanlıktı. Kuruluşun merkezi İstanbul'da, günümüzde Eminönü'nde bulunan ve Büyük Postane olarak anılan Sirkeci'deki binaydı.
Nazırlığın kökeni 23 Ekim tarihinde kurulan Posta Nezaretine kadar uzanır yılında bu nazırlıktan ayrı olarak bir de Telgraf Nezareti kuruldu. yılında bu iki nezaretin birleştirilmesiyle Posta ve Telgraf Nazırlığı son şekline ulaştı. 19 Haziran tarihinde yayımlanan Posta Nizamnamesi ile kuruluşun çalışma prensipleri belirlendi. II. Abdülhamid dönemindeki baskı uygulamaları ile uygulanan sansür kuruma da yansıdı ve Avrupa'daki Jön Türklerce gönderilen yayınların ülkeye girmesini önlemeye yönelik çalışmalar yapılı. Kuruma genel olarak Müslüman olmayan yöneticiler görevlendirildi. yılında yapımına başlanan ve mimar Vedat Tek'in tasarladığı kurum binası yılında hizmete açıldı. 'de II. Meşrutiyet'in ilanını sonrasında kurumun yerine Posta ve Telgraf Müdüriyet-i Umumiyesi oluşturuldu ve Maliye Nezareti'ne bağlandı. 'de tekrar bakanlığa dönüştürüldü, yöneticiliğe ise Talat Paşa getirildi.
Osmanlı Posta ve Telgraf Müdüriyet-i Umumiyesi 1 Kasım 'de saltanatın kaldırılmasına kadar varlığını sürdürdü. 'de ise Ankara ve İstanbul hükûmetlerinin posta işleri tek bir genel müdürlük altında birleştirildi.
Nazırların listesi[değiştir kaynağı değiştir]
Demiryolu, idarenin umut bağladığı, fakat mali kriz yaratan ve dış borçlanmayı arttıran bir araç oldu. Muhtelif ulusların şirketleri tarafından döşendiklerinden, demiryolu hatları Anadolu kıtasında birbirlerini tamamlayan bir ağ meydana getiremediler ve daha döşendiklerinden itibaren gerileyen bir teknoloji ile kurulan bu demiryolu ağı asrımıza bir problem olarak devredildi. Demiryolları, özellikle yüzyılın son çeyreğinde bir yandan zirai hasılayı arttıran, Anadolu kıtasına muhacirlerin iskanını kolaylaştıran ve asayişin kurulmasına yardımcı olan bir araçtır.[3]