Konfirmasyon Hristiyanlık
Kutsal Kitap, Hristiyan’ın kilise konfirmasyonu hakkında ne der?
Soru
Yanıt
Konfirmasyon, bazı mezheplerde kişinin ruhsal olgunluğunu belirleme yolu olarak gerçekleştirilen bir sakrament ya da bir ayindir. Genelde Katolik ve Anglikan olmak üzere bazı geleneklerde, konfirmasyon sakramenti genç bir kişinin Kilise’nin resmi bir üyesi haline geldiği bir ayindir. Buna kişiye bazen bir “konfirmasyon ismi” verilmesi de dahildir. Bu isim genelde bir azizin ismidir ve genelde ikinci bir göbek adı olarak kullanılır. Konfirmasyon uygulayanlar, bunun vaftiz olan kişinin tam kilise üyeliğine ve imanı kişisel ve olgun bir biçimde kabul edişine işaret ettiğine inanır. Katolikler ve Anglikanlar, konfirmasyonu yedi sakramentten biri kabul ederler.
Ancak Kutsal Kitap böyle bir ayin konusunda sessizdir. Hatta, bir insanın başka birisinin imanda olduğunu “konfirme edebilmesi” düşüncesi Kutsal Kitap’ta kabul edilmez. Her birey, kendi ruhunun durumunu birkaç kritere göre belirlemelidir. İlk olarak, kurtuluşumuz yüreklerimizde yaşayan Kutsal Ruh tarafından konfirme edilir. “Ruh’un kendisi, bizim ruhumuzla birlikte, Tanrı’nın çocukları olduğumuza tanıklık eder” (Romalılar ). Mesih’i Rab ve Kurtarıcı olarak kabul ettiğimizde, Kutsal Ruh yüreklerimizde yaşamaya başlar ve bize içimizde olduğu ve bizim O’na ait olduğumuz konusunda güvence verir ve bize ayrıca bize ruhsal şeyleri öğretir ve açıklar (1. Korintliler ), bunları yaparak bizim Mesih’te yeni yaratılışlar olduğumuzu konfirme eder, yani onaylar (2. Korintliler ).
Kurtuluşumuzun kanıtı aracılığıyla imanda konfirme oluruz yani onaylanırız. Birinci Yuhanna kurtuluşumuzun kanıtının hayatlarımızda gösterildiğini söyler: Işık’ta yaşarız, yalan söylemeyiz, günahımızı itiraf ederiz. Yakup 2, imanın kanıtının yaptığımız işler olduğunu açıklığa kavuşturur. Bizler yaptığımız işler aracılığıyla kurtulmadık ama yaptığımız işler, içimizdeki kurtarıcı imanın kanıtıdır. İsa, “Böylece sahte peygamberleri meyvelerinden tanıyacaksınız” demiştir (Matta ). Kutsal Ruh’un içimizde oluşturduğu ruhsal meyve (Galatyalılar ) O’nun bizim içimizde yaşadığının konfirmasyonudur.
Bize şöyle denilmiştir: “İman yolunda olup olmadığınızı anlamak için kendinizi sınayıp yoklayın. İsa Mesih’in içinizde olduğunu bilmiyor musunuz? Yoksa sınavdan başarısız çıkarsınız.” (2. Korintliler ). Petrus buna ek olarak, “çağrılmışlığınızı ve seçilmişliğinizi kökleştirmeye daha çok gayret edin Böylece Rabbimiz ve Kurtarıcımız İsa Mesih’in sonsuz egemenliğine girme hakkı size cömertçe sağlanacaktır” der (2. Petrus ).
Kurtuluşumuzun nihai “konfirmasyonu” tabii ki, gelecektedir. Gerçek Hristiyanlar, “bizi sonuna dek pekiştirecek olan Rabbimiz İsa Mesih’in görünmesini beklerken” sonuna kadar dayanacaktır (1. Korintliler NKJV). Bizler vaat edilen Kutsal Ruh tarafından mühürlendik: “Gerçeğin bildirisini, kurtuluşunuzun Müjdesi’ni duyup O’na iman ettiğinizde, siz de vaat edilen Kutsal Ruh’la O’nda mühürlendiniz. Ruh, Tanrı’nın yüceliğinin övülmesi için Tanrı’ya ait olanların kurtuluşuna dek mirasımızın güvencesidir” (Efesliler ). O zaman, konfirmasyonun gerçek anlamı şudur: Kurtuluş, iman ettiğimiz Mesih’in kanı ile satın alınmıştır, O’ndaki yaşamımızla kanıtlanır ve içimizdeki Kutsal Ruh aracılığıyla bize konfirme edilir.
English
Kutsal Kitap, Hristiyan’ın kilise konfirmasyonu hakkında ne der?
Dinî geleneklerde ifa edilen düzenli ibadetler, belirli şekil içeren tapınma eylemleri ve dinsel törenlerin tümüdür. Kişinin tutum ve davranışlarını dinin öngördüğü şekilde yerine getirmesini ifade eden ibadet, dinin temel unsurlarından biridir. Dolayısıyla her dinî gelenek kendi yapısına uygun olarak belirlediği ibadet anlayışına müntesiplerinin uymasını ister. İnsanın tüm yaşamını ibadet kapsamında ele alan İslâm gibi dinler için ibadet, insanın tüm tutum ve davranışlarını kapsayıcı bir mahiyet taşır. Hristiyanlık gibi dinî geleneklerde ise ibadet insan yaşamında daha sınırlı, özel bir alana hasredilir.
Dinlerde şekil ve biçim açısından belirlenmiş düzenli ibadetler için ise merasim, usul ve ibadet tarzı gibi anlamlara gelen ayin kavramı kullanılır. Bu anlamda ayin dinlerde belirlenmiş düzenli ibadetlerle birlikte dinî gelenek içindeki her türlü törensel uygulamayı da içerir. Dinî geleneklerde ayin, kutsalla buluşmanın, kutsal mesaja iştirak etmenin, hamt, şükür ve dua ile kulluğun ifasının ifadesi olarak görülür.
Belirli şekil, biçim ve formlarda icra edilen ayinler birçok metaforik, sembolik anlam taşır. Başta kabile dinleri olmak üzere çeşitli dinî geleneklerde ayinlerin büyüsel bir anlam taşıdığı düşünülür. Hristiyanlıkta inancın göstergesi olarak yapılan düzenli ritüelleri ifade eden sakramentler aracılığıyla inananların birtakım gizemlerle, kutsal işaretlerle buluştukları düşünülür. Nitekim Thomas Aquinas, sakramentleri “insanı takdis eden kutsal şeyin işareti” olarak görmektedir. Hristiyan ilahiyatında 30 kadar sakrament sayılmakla birlikte, Katolikler ve Ortodokslar 7 temel sakramente yer verir. Bunlar vaftiz, konfirmasyon, komünyon ya da ekmek ve şarap ayini, günah itirafı, nikâh, rahip takdisi ve ölüm esnasında hastayı son yağlamadır. Bu sakramentler arasında en önemlileri vaftiz ve evharisttir. Protestanlar 7 sakrament arasında yalnızca bu ikisini kabul eder. Ermeniler ise altısını kabul eder. Hristiyanlıkta bu sakramentlerin İsa Mesih mesajına iştirak etme, Mesih sırrını alma, Mesih’le birleşme gibi birtakım gizemler barındırdığına ve bu ayinler vasıtasıyla inananların Tanrı’yla ve tanrısal mesajla buluştuğuna inanılır.
Bunun dışında birçok dinî gelenekte özellikle kurban törenlerinin çeşitli metaforik anlamlar taşıdığı dikkati çeker. Dinî geleneklerde ayinler ya da şekli ve biçimi belirlenmiş düzenli ibadetler çeşitli kategorilere ayrılmaktadır. Örneğin, belirli ayinler dine bağlılık ve dinî kimliğin ifadesi açısından zorunlu görülür, bazılarının ise isteğe bağlı olduğu düşünülür. Örneğin, Hristiyanlık ve Sabiilik gibi dinlerde inananın suya daldırılması ya da üzerine su serpilmesi şeklinde gerçekleştirilen vaftiz zorunlu bir ibadettir. Zira Hristiyanlıkta vaftiz İsa Mesih’in mesajına iştirak etme, dine giriş törenidir. Sabiilikte ise dine aidiyetin devamı açısından her hafta yapılması gereken bir ritüeldir. Benzer şekilde Yahudilikte de sünnet olma her erkek için tanrısal ahde bağlılık çağrısına olumlu cevap vermenin sembolü olan bir ritüel olarak kabul edilir.
Bir başka açıdan ayinler günlük, haftalık ve yıllık şeklinde de sınıflanır. Örneğin, Yahudilikte tefila, yapılması zorunlu olan günlük ibadetleri ifade eder. Diğer taraftan cumartesi günü uyulması gereken kuralları ifade eden haftalık şabat yanında, yılın değişik zamanlarına dağılmış yom kipur, roş haşana, fısıh gibi yıllık ibadetler de vardır.
Ayinlerin temel özelliklerinden birisi bir başına yapılan bir duadan ya da tapınma eyleminden farklı olarak bir din görevlisinin ya da diğer cemaat üyelerinin katılımıyla birlikte bir tören tarzında toplu yapılan ibadetler olmasıdır. Bu yönüyle ayinlerin törensel yönü önemlidir. Söz, ilahi, müzik ile belirli objeler ve nesnelerin kullanımı, belirli hareketlerin icra edilmesi söz konusudur. Su ve ateş birçok dinî geleneğin ayinlerinde sıklıkla kullandığı kült objeler arasındadır.
Ayinler arasında giriş (inisiyasyon) ile kurban törenleri ayrı bir önem taşımaktadır. Giriş törenleri, doğum, evlilik, ölüm yanında ergenliğe ve yetişkinliğe geçiş, din adamlığına ve rahipliğe geçiş gibi durumları kapsamaktadır. Kabile dinlerinden evrensel dinlere, çok tanrıcı geleneklerden tek tanrıcı dinlere kadar birçok dinî gelenekte giriş ya da geçiş törenlerine yer verilir. Hristiyanlıktaki vaftiz ve rahip takdisi, Yahudilikteki mitzva, Mecusilikteki navcot törenleri buna örnektir. Belirli bir canlının kanının akıtılması, kesilmesi ya da yakılması şeklindeki kanlı; tahıl, yiyecek, içecek ve ziynet eşyası takdimi şeklindeki kansız kurban törenleri de önemli ayinler arasındadır. Bundan başka kutsal mekânların ziyaretine dayalı hac ile belirli kutsal cümlelerin sözcüklerin tekrarlanmasına dayalı meditasyon, zikir törenleri de ayinler arasında dikkat çekicidir.
Şinasi Gündüz
Kaynakça
Bell, Catherine. Ritual: Perspectives and Dimentions. Oxford: Oxford University Press,
Eliade, Mircae. Patterns in Comparative Religion. London: Sheed and Ward,
Güç, Ahmet. Dinlerde Mabet ve İbadet. İstanbul: Ensar,
Smart, Ninian. The Religious Experience of Mankind. London: Collins,