Küstürmeyin Insanları Hayata Nazım

Küstürmeyin insanları hayata

Sonra her şeyden vazgeçiyorlar

Bir dağ başında kalmayı,

Bir adada mahsur kalmayı,

Nerede bir yalnızlık varsa onu istiyorlar.

Küstürmeyin işte bazı insanları



Şehrime gel sevgili

Yarın çık gel.

Bırak her şeyi, bir bekleyenim var de gel.

Gel ki, bu şehir adımlarınla anlamlansın

Gel ki, bu şehir nefretim olmaktan çıksın

Gel ki nefes alayım

Gel



Aşk,

bazen gitmekle kalmak arasında verdiğin en büyük savaştır

Sevmeyenin aklı, gerçekten sevenin kalbimi kazanır bu savaşı





Sen düşünmek güzel şey, ümitli şey.

Dünyanın en güzel sesinden

En güzel şarkıyı dinlemek gibi bir şey.

Fakat artık ümit yetmiyor bana,

Ben artık şarkı dinlemek değil,

Şarkı söylemek istiyorum



Gitmek sadece bir eylemdir.

Unutmak ise kocaman bir devrim.



Bazen önemli olmamalı gidecek olan yada gelmeyen.

Çünkü bazen, başlaman gerekir her şeye yeniden.



Senden uzak olmaktan başka düşüncem yani üzüntüm yok.

Sabırla, inanarak ümitle bekliyorum.



Yolunu beklerken daha dün gece,

kaçıyorum bugün senden gizlece.

Kalbime baktım da işte iyice;

anladım ki sen de herkes gibisin.



Kaldı işte; çayımız bardakta,

çocukluğumuz bardakta,

mutluluğumuz kursağımızda,

sevdiklerimiz uzakta,

gülüşlerimiz fotoğraflarda





Benim sevdasında bencil; ama yüreğinde sağlam sevdiğim.

Aklıma gelişini seveyim.

Ne güzel darma duman ediyorsun beni.



Sevmek, sevdiğin kişiyle birlikte olmak değildir unutma!

Çünkü aşk; Onunla yaşamak değil, onu yaşamaktır aslında.



Sorma bana

"Ne kadar seviyorsun" diye

O kadar işte!

Tavanı kadar sokağın

Dibi kadar cehennemin



Sana düşman, bana düşman,

düşünen insana düşman,

vatan ki bu insanların evidir,

sevgilim, onlar vatana düşman.



Ey, benim iyimser hallerim,

Çabuk aldanışlarım,

Hep inanışlarım,

Alttan alışlarım,

Hatayı hep kendimde buluşlarım,

Değmeyeceklere kafama takışlarım,

Yoktan yere, akıp giden gözyaşlarım,

Hepinize elveda

Artık ben kimsenin,

Hiç kimsesi olmayacağım !





Çok yorgunum, beni bekleme kaptan.

Seyir defterini başkası yazsın.

Çınarlı, kubbeli, mavi bir liman.

Beni o limana çıkaramazsın.



Ve madem ki bir gün ölüm mukadder;

Ben sularda batan bir ışık gibi

Sularda sönmek istiyorum!

Denize dönmek istiyorum.



Günaydın gül yüzlü sevdiğime,

Günaydın yeryüzünü aydınlatan yeni güne,

Günaydın gün görmek için bekleyene,

Günaydın, günaydın, günaydın.



Dünyayı verelim çocuklara hiç değilse bir günlüğüne

Allı pullu bir salon gibi verelim oynasınlar

Oynasınlar türküler söyleyerek, yıldızların arasında

Dünyayı çocuklara verelim

Kocaman bir elma gibi verelim

Sıcacık bir ekmek somunu gibi





Sen esirliğim ve hürriyetimsin,

Çıplak bir yaz gecesi gibi yanan elimsin,

Sen memleketimsin.

Sen ela gözlerinde yeşil hareler,

Sen büyük, güzel ve muzaffer ve ulaşıldıkça ulaşılmaz olan hasretimsin.



Ey benim sevgilim,

Karlı bir çam ormanında

Nefes olmanın bahtiyarlığına

Benzer seni sevmek.



Herkese selam,

Sana hasret.



İlk bakışta değil,

Son bakıştadır aşk.

Yani ayrılırken sana nasıl bakıyorsa,

O kadar sevmiştir seni.





Ellerine dokunmak isterim,

Dokunamam arkasından camın.

Ben bir şaşkın seyircisiyim gülüm,

Alaca karanlığımda oynadığım dramın.



Özledin, içtin, ağladın, güldün, şarkılar söyledin, şiirler yazdın.

Peki o ne yaptı deme.

Herkes kendinden sorumludur aşkta.



Sen benim sarhoşluğumsun

Ne ayıldım, ne ayılabilirim, ne ayılmak isterim!



Bir gün bensizlik çalar kapını.

Benli dünleri düşünür, avunursun.

Sanma ki yalanlar içinde

Ben gibi bir doğru bulursun.



Kimi der ki kadın

Uzun kış gecelerinde yatmak içindir.

Kimi der ki kadın

Yeşil bir harman yerinde

Dokuz zilli köçek gibi oynatmak içindir.

Kimi der ki ayalimdir,

Boynumda taşıdığım vebalimdir.

Kimi der ki hamur yoğuran.

Kimi der ki çocuk doğuran.

Ne o, ne bu, ne döşek, ne köçek, ne ayal, ne ne vebal

O benim kollarım, bacaklarım, başımdır.

Yavrum, annem, karım, kız kardeşim,

Hayat arkadaşımdır.



Güldün, güller açıldı penceremin demirlerinde

İyi ki geçtin dünyadan

Sahi, ya doğmasaydın.



Günaydın, gönüllere fırtına eken sözler,

Günaydın, her bakışta yürekler yakan gözler

Günaydın sabah

Sabah sevgi saçan dudaklar,

Sanma ki bu dostların seni unutacaklar.



Biz küçükken çok büyüktük.

Mesela kollarımızı bir açardık.

Dünyayı kucaklardık.

Güzeldik biz küçükken



Bu günler belki gelirim sana.

Konuşmak için değil,

sadece yüzüne bakmak için.

Belki senin yüzünde bulurum aradığımı.

Bütün gördüğüm yüzler lakayt, hissiz.

Senin yüzün nasıl.



Şu an yanımda olmanı çok isterdim

Ama değilsin.

Sen oradasın ve orası ne kadar şanslı olduğunu bilmiyor.



Gözlerin gözlerin gözlerin

Gün gelecek gülüm, gün gelecek

Kardeş insanlar birbirine senin gözlerinle bakacak.



Dinleyin, duyduğunuz çakalların ulumasıdır.

Safları sıklaştırın çocuklar,

Bu kavga faşizme karşı,

Bu kavga hürriyet kavgasıdır.



İnsanların içindeyim seviyorum insanları.

Hareketi seviyorum,

Düşünceyi seviyorum.

Kavgamı seviyorum.

Sen kavgamın içinde bir insansın sevgilim

Seni seviyorum.



Hani derler ya,

Ben sensiz yaşayamam diye

Ben onlardan değilim.

Ben sensiz de yaşarım;

Ama, seninle bir başka yaşarım.



Esas olan sadece yaşamak değil,

İnsana yakışır şekilde ve onurlu yaşamaktır.

Teslim olmada, boyun eğmeden, sürünmeden el etek öpmeden yaşamaktır.



Düşmezse düşmesin yakamızdan ölüm

Bizimde üstümüze güneş doğacak gülüm

Gülüşüne bir kurşun sıksa da ölüm

Unutma ki umuda kurşun işlemez gülüm



Gözlerim gözünde aşk seçmiyor

Onlarda kalbime sevda geçmiyor

Ben yordum ruhumu biraz da sen yor

Çünkü bence şimdi herkes gibisin

Yolunu beklerken daha dün gece

Kaçıyorum bugün senden gizlice

Kalbime baktım da işte iyice

Anladım ki sen de herkes gibisin

Büsbütün unuttum seni eminim

Maziye karıştı şimdi yeminim

Kalbimde senin için yok bile kinim

Bence sen de şimdi herkes gibisin



Çocuk gibi ağladım,

O kadar hiç,

O kadar boş,

Manasız,

Öyle haksız yere

senden uzağım ki



Ben sadece ölen babamdan ileri,

Doğacak çocuğumdan geriyim.

Ve bir kavganın adsız neferiyim.



Artık ne geri gelmeni beklerim ne de ben gelirim.

Nasılsa ben bir şey kaybetmedim.

Sen bensizliği seçtin.

Karar senin!



“ Küstürmeyin insanları hayata.

Sonra her şeyden vazgeçiyorlar.

Yaşamaktan,

Güzel olan her şeyden..

Bir odada yalnızlığı ;

Bir dağ başında kalmayı,

Bir adada mahsur kalmayı,

Nerede bir yalnızlık varda onu istiyorlar..

Küstürmeyin işte bazı insanları “