Manto Katmani
kaynağı değiştir]
Dünya'nın mantosu 2 kısıma ayrılır bunlar üst manto (astenosfer) ve alt mantodur.
Üst manto (astenosfer)[değiştir kaynağı değiştir]
Merkür kilometre kalınlığında silikat yapılı bir mantoya sahiptir. Bu manto, Merkür'ün ağırlığının %28'idir. Venüs, Merkür gibi silikat yapıdan oluşan kilometre kalınlığında bir mantoya sahiptir. Bu manto Venüs'ün ağırlığının %70'ini oluşturur. Mars'ın mantosu da silikat özellik taşıyan kilometre kalınlıkta olan bir mantodur. Mars'ın ağırlığının %%88'ini oluşturmaktadır.
Gezegen uydularında manto[değiştir kaynağı değiştir]
Ana madde: Manto konveksiyonu Bu şekil, manto konveksiyon modelinde bir zaman adımının bir anlık görüntüsüdür. Kırmızıya yakın renkler sıcak, maviye yakın renkler soğuktur. Bu şekilde, çekirdek-manto sınırında alınan ısı, modelin altındaki malzemenin termal genleşmesi ile sonuçlanır, yoğunluğunu azaltır ve sıcak malzeme tüylerini yukarı göndermesine neden olur. Aynı şekilde, malzemenin yüzeyde soğutulması da batmasına neden olur. Dünya yüzeyi ve dış çekirdek arasındaki sıcaklık farkı ve yüksek basınç ve sıcaklıktaki kristal kayaların milyonlarca yıl boyunca yavaş, sürünen, viskoz benzeri deformasyona uğrama kabiliyeti nedeniyle, mantoda konvektif bir malzeme dolaşımı vardır. &#;Sıcak malzeme yukarı kalkar, daha soğuk (ve daha ağır) malzeme aşağı düşer. Malzemenin aşağı doğru hareketi, batma bölgeleri adı verilen yakınsak plaka sınırlarında meydana gelir. Tüylerin üzerinde yer alan yüzeydeki konumların yüksek bir yüksekliğe sahip olduğu (altındaki daha sıcak, daha az yoğun tüylerin kaldırma kuvveti nedeniyle) ve sıcak nokta volkanizması sergilediği tahmin edilmektedir.. Genellikle derin manto tüylerine atfedilen volkanizma alternatif olarak kabuğun pasif olarak genişlemesi ile magmanın yüzeye sızmasına izin verir ("Plaka" hipotezi).
Konveksiyon Dünya mantonun a, kaotik plakalarının hareketinin bir parçası olduğu düşünülmektedir (akışkan dinamiği anlamında) işlemi. Plaka hareketi, yalnızca kıtaların kabuk bileşenlerinin hareketi için geçerli olan kıta kayması ile karıştırılmamalıdır. Litosferin ve alttaki mantonun hareketleri birleştirilir, çünkü inen litosfer mantodaki konveksiyonun temel bir bileşenidir. Gözlenen kıtaların kayması, okyanus litosferinin batmasına neden olan kuvvetler ile Dünya'nın mantosundaki hareketler arasında karmaşık bir ilişkidir.
Daha büyük derinlikte daha büyük viskozite eğilimi olmasına rağmen, bu ilişki doğrusal olmaktan uzaktır ve özellikle üst mantoda ve çekirdekle sınırda viskozitesi önemli ölçüde azalmış tabakalar gösterir. &#;Çekirdek-manto sınırının yaklaşık &#;km ( mil) üzerindeki manto biraz daha sığ derinliklerde mantodan belirgin şekilde farklı sismik özelliklere sahip gibi görünmektedir; çekirdeğin hemen üzerindeki bu alışılmadık manto bölgesine, 50 yıl önce jeofizikçi Keith Bullen tarafından getirilen bir isimlendirme olan D ″ ("D double-prime") denir. &#;D sub, işlenmiş levhalardan elde edilen malzemeden oluşabilir perovskitte post-perovskite adı verilen perovskitte bulunan çekirdek-manto sınırında ve / veya yeni bir mineral polimorftan aşağı inip dinlenmeye başladı.
Sığ derinliklerde meydana gelen depremler doğrultu atımlı faylanmanın bir sonucudur; bununla birlikte, yaklaşık 50&#;km'nin (31&#;mi) altında, sıcak, yüksek basınç koşulları daha fazla depremliliği engellemelidir. Manto viskoz ve kırılgan faylanma yapamaz. Bununla birlikte, batma bölgelerinde, &#;km'ye (&#;mi) kadar depremler gözlenmektedir. Bu olguyu açıklamak için dehidrasyon, termal kaçak ve faz değişimi gibi bir dizi mekanizma önerilmiştir. Jeotermal gradyan, yüzeydeki serin malzemenin aşağıya doğru battığı, çevredeki mantonun gücünü artırdığı ve depremlerin &#;km (&#;mi) ve &#;km (&#;mi) derinliğe kadar düşmesine izin verdiği durumlarda azaltılabilir.
Mantonun altındaki basınç ~ G Pa'dır (1,4 milyon atm ). &#;Derinlik arttıkça basınç artar, çünkü altındaki malzeme üstündeki tüm malzemenin ağırlığını desteklemek zorundadır. Bununla birlikte, tüm mantonun mantoyu oluşturan katı kristaller boyunca nokta, çizgi ve / veya düzlemsel kusurların hareketi ile barındırılan kalıcı plastik deformasyon ile uzun zaman aralıklarında bir sıvı gibi deforme olduğu düşünülmektedir. Üst manto viskozitesi için tahminler, derinliğe bağlı olarak, 10 19 ve 10 24 Pa · s arasındadır, sıcaklık, bileşim, stres durumu ve diğer birçok faktör. Böylece, üst manto çok yavaş akabilir. Bununla birlikte, en üst mantoya büyük kuvvetler uygulandığında, zayıflayabilir ve bu etkinin, tektonik plaka sınırlarının oluşumuna izin vermede önemli olduğu düşünülmektedir.
Keşif[2][değiştir kaynağı değiştir]
Jüpiter'in uyduları olan Io, Europa ve Ganymede silikat yapılı mantolara sahiplerdir. Io uydusunun mantosu kilometre kalınlığında olup Volkanik bir kabuk tarafından üstü kapanmıştır. Europa uydusunun mantosu ise silikat yapıda olup, kilometre kalınlığındadır. Üstü 85 kilometre kalınlığında buz ve muhtemelen su kütlesi ile kaplıdır. Ganymede'nin mantosu ise diğer 2 uydu gibi silikat yapıda olup kilometre kalınlığındadır. Üstü ise kilometre kalınlığında buzla örtülüdür.
Gezegenimizin uydusu olan Ay silikat yapıda bir mantoya sahiptir. Kalınlığı - kilometre olup ay bazaltlarına ev sahipliği yapmaktadır. Satürn gezegeninin uydusu olan Titan ve Neptün gezegenin uydusu olan Triton mantoya sahip uydulardır. Mantoları buz ya da benzeri sert maddelerden oluşmaktadır.