Öğretmenler Günü Şiirleri Antoloji

Kanlı Sel Kısa Özet

Dönemsel ve sosyal yaşam olarak günümüzden uzak olan geçmişi, tozlu raflardan indirip vitrinde sunarken, ete kemiğe büründürülen karakterler, karakterlerin kişilik özellikleri, konuşturulan dil, yazarın anlatım şekli  Neredeyse döneme ve yöreye ait bir kaynak izlenimi yaratıyor. Eserin, titiz ve detaylı bir çalışma sonucu ortaya çıktığı her bir satırda kendini hissettiriyor.  Yazar, bir Cuma günü yaşanan felaketin gölgesine, Anadolu insanının yüzyıllardır yaşadığı geçmişi, koskoca bir tarihi ustalıkla sığdırmayı başarıyor. Kanlı Sel; aşkın, sevginin, dayanışmanın yanı sıra, çaresizliğin, yoksulluğun, geleneksel inançlar ile insanı kıskaca alan geleneklerin iç içe geçtiği bir Anadolu köyünde, beklenmedik bir zamanda kanlı sele kurban giden Dündar ve Canpolat kardeşlerin hikâyesi. 

Dövülmü&#; Ku&#;a&#;&#;n en dövülmü&#;, ayn&#; zamanda en lirik &#;airlerinden biri olarak nitelendirdi&#;im ve y&#;llar önce girdi&#;im ar&#;ivlerinden henüz ç&#;kamad&#;&#;&#;m 'Gregory Corso’nun The Golden Dot: Last Poems –' (Alt&#;n Nokta: Son &#;iirler –) kitab&#;n&#;n Raymond Foye editörlü&#;ünde yay&#;na haz&#;rland&#;&#;&#;n&#; Foye’nin kaleme ald&#;&#;&#; muhte&#;em bir yaz&#; sayesinde ö&#;renince ya&#;ad&#;&#;&#;m heyecan&#; ve sevinci anlatamam. Hem Corso’nun son &#;iirlerinin nihayet gün yüzüne ç&#;kaca&#;&#;n&#;n müjdesini vermek hem de onu yak&#;ndan tan&#;m&#;&#;, sadece onun de&#;il ku&#;a&#;&#;n di&#;er birçok &#;air ve sanatç&#;s&#;n&#;n da ar&#;ivlerine canla ba&#;la sahip ç&#;km&#;&#;, tan&#;d&#;&#;&#;m en nev-i &#;ahs&#;na münhas&#;r insanlardan Foye’nin gözü ve ruhuyla Corso’nun dünyas&#;na geni&#; bir kap&#; aralamak ad&#;na ilk bölümünü geçen yaz&#;mda payla&#;t&#;&#;&#;m bu makalenin ikinci bölümünü payla&#;&#;yorum.

Gregory Corso, New York’un yerlisiydi —Bleecker ve MacDougal soka&#;&#;n&#;n kesi&#;ti&#;i kö&#;ede bir evde do&#;du. Birileri “Dövülmü&#; Ku&#;ak &#;airleri ve yazarlar&#; Greenwich Village’de tak&#;l&#;yor” dedi&#;inde g&#;c&#;k olur, &#;u yan&#;t&#; verirdi: “Tak&#;lm&#;yorum, orada do&#;dum ben.” Village’deki kafe ve restoranlar&#;n müdavimleri aras&#;nda gangsterler de vard&#; ve o aralar organize suç kültürüne dahil olmamak kolay i&#; de&#;ildi. Corso önce küçük h&#;rs&#;zl&#;klarla ba&#;lad&#;, sonra kendi çetesinin eleba&#;&#; oldu. On yedi ya&#;&#;ndayken, New York'un Dannemora olarak bilinen korkunç Clinton Hapishanesi'nde üç y&#;l hapis cezas&#; ald&#;. Her zamanki biricikli&#;iyle, o hapishaneye giren ve ç&#;kan en genç mahkûm oldu&#;unu s&#;k s&#;k söylerdi.

Corso'nun, ölümünden iki y&#;l önce Dannemora Hapishanesi'ni (hep bu ad&#; kullan&#;rd&#;) ziyareti s&#;ras&#;nda çekilmi&#;, mahkûmlarla &#;iir üzerine konu&#;malar&#;n&#; da içeren harikulade bir film var. Corso bu filmde, hapishaneye girdi&#;i ilk gün k&#;demli mahkûmlardan birinin kendisine &#;u nasihati verdi&#;ini anlat&#;yor: “Zamana mahpus olma, b&#;rak zaman sana hizmet etsin.” Hapishane kütüphanesinde çok az kitap bulunuyordu ancak iyi seçilmi&#; kitaplard&#; bunlar: K&#;salt&#;lm&#;&#; Oxford &#;ngilizce Sözlü&#;ü, &#;ncil, Britannica Ansiklopedisi (on birinci bask&#;), Bulfinch Mitolojisi, Homer Watt ve James Munn’&#;n haz&#;rlad&#;&#;&#; &#;ngiliz ve Amerikan Edebiyat&#;nda Fikirler ve Biçimler ba&#;l&#;kl&#; y&#;l&#;nda bas&#;lm&#;&#; antoloji. The Golden Dot’&#;n el yazmas&#; tasla&#;&#;nda Corso’nun bu antolojiye yapt&#;&#;&#; referans&#; gördükten sonra, bir kopyas&#;n&#; birkaç dolar ödeyip internetten sipari&#; ettim. Büyüleyici bir seçki. Corso’nun Beowulf, Sir Gawain ve Ye&#;il &#;övalye gibi erken dönem destanlar&#;na, ayr&#;ca “The Twa Sisters” ve “Sir Patrick Spens” gibi Britanya Adalar&#; baladlar&#;na olan tutkusu hakk&#;nda çok &#;ey aç&#;kl&#;yor. Corso’nun tüm eserlerinde okuryazarl&#;&#;a ve yaz&#;l&#; gelene&#;e kar&#;&#; duydu&#;u sa&#;l&#;kl&#; bir güvensizlik vard&#;r —zaten her ikisini de kendi mesle&#;inin yeni icatlar&#; olarak görür. Eski ça&#;lardan kalma hikâyeler ve inançlar onun as&#;l rehberleriydi ve her zaman en sevdi&#;i yazar&#;n Anonim (Anonymous) oldu&#;unu söylerdi. Sanskrit ve Akad destanlar&#;n&#;, M&#;s&#;r Hanedanl&#;&#;&#;n&#;n vakayinamelerini, eski Yunan mitlerini severdi. Corso’nun tarih anlay&#;&#;&#; e&#;zamanl&#;yd&#;: Fikirler, olaylar ve konular kafas&#;n&#;n içinde bir saatin di&#;lileri gibi birbirine geçmi&#; durumdayd&#;.

Corso’yla ilk kez y&#;l&#;n&#;n Nisan ay&#;nda, Massachusetts'teki Salem State College'da, Ginsberg ve Peter Orlovsky ile birlikte özel konuk olarak ça&#;r&#;ld&#;klar&#; Jack Kerouac sempozyumunda tan&#;&#;t&#;m. Okul yöneticileri aras&#;nda bir müddet devam eden müzakereden sonra, Lowell Lisesi'ndeki en ba&#;ar&#;l&#; &#;ngilizce s&#;n&#;f&#;n&#;n bu sempozyuma kat&#;lmas&#;na izin verildi. Lise üçüncü s&#;n&#;ftayd&#;m o zaman, ancak Kerouac okuyan tek ö&#;renci oldu&#;um için onlara e&#;lik etmeme izin verildi. Dövülmü&#; Ku&#;ak üzerine birçok tart&#;&#;ma ya&#;ansa da, Lowell Lisesi'ndeki ö&#;retmen ve müdürlerin birço&#;u Kerouac'&#; tan&#;yordu —birço&#;u onunla ayn&#; okula gitmi&#;ti; ki&#;isel olarak da çok sevilen biriydi. Bu sempozyum, gerçek bir New Englandl&#; olan &#;ngilizce e&#;itmenimiz Rita Sullivan'&#;n fikriydi —New Englandl&#; olmak, aç&#;k fikirlili&#;i d&#;&#;lamayan bir &#;eydir. &#;airin hayat&#; ve eserlerinin birbirinden çok farkl&#; iki &#;ey oldu&#;unun herkesin çabucak fark&#;na varmas&#;yla biten bu hafta sonu &#;a&#;&#;rt&#;c&#; bir ke&#;ifti. &#;çki, sigara, küfür ve tart&#;&#;malar g&#;rla gidiyordu ve Corso neredeyse &#;eytan&#;n vücut bulmu&#; hali gibi görünüyordu. Bütün bunlar bugün olsa, zavall&#; Rita Sullivan i&#;inden kovulur ve hayat&#; boyunca bir daha asla e&#;itimci olarak i&#; bulamazd&#; —Orpheus kültüyle her etkiye aç&#;k bir genci tan&#;&#;t&#;rmak ad&#;na bugünün ödülü de öyle.

O hafta sonu Corso, üstünde kadife tak&#;m elbise ve elinde gümü&#; konyak &#;i&#;esiyle herkese sata&#;&#;yordu: Ginsberg, akademisyenler, Kerouac ya da en az&#;ndan Kerouac efsanesi nasibini alm&#;&#;t&#; bu durumdan. (Salem'in ünlü cad&#;lar&#; sayg&#; duydu&#;u tek grup gibi görünüyordu.) Ancak sonra ola&#;anüstü bir &#;ey ya&#;and&#;: Kapan&#;&#; etkinli&#;i ak&#;am düzenlenen bir &#;iir okumas&#;yla gerçekle&#;ti. Corso’nun yaratt&#;&#;&#; tüm dü&#;manl&#;&#;&#; al&#;p aniden kutupla&#;t&#;rd&#;&#;&#;n&#; gördüm. (Daha sonra Nina Simone ve Miles Davis gibi sanatç&#;lar&#;n da ayn&#; &#;eyi yapt&#;&#;&#;n&#; görecektim.) Ginsberg ve Orlovsky'nin doksan dakikal&#;k &#;iir ve Budist ilahiler okumas&#;ndan sonra, Corso ana sahneye ç&#;kt&#; ve hâlâ en iyi &#;iiri oldu&#;unu dü&#;ündü&#;üm “Elegiac Feelings American” (John L. Kerouac'&#;n Sevgili Hat&#;ras&#; için)’&#; okudu. Corso herkesi büyülerken salona aniden derin bir sessizlik çöktü; &#;iir derin, anlaml&#; ve korkunç güzeldi. Okuman&#;n sonunda, hem Corso hem de aralar&#;nda Kerouac ailesinin birçok ferdinin de oldu&#;u seyircilerin ço&#;u a&#;l&#;yordu. O sahneye kimin a&#;&#;rl&#;&#;&#;n&#; koydu&#;unu söylemeye bile gerek yoktu.

O andan sonra Corso’yu daha yak&#;ndan tan&#;maya azmetmi&#;tim. Bu kolay bir i&#; de&#;ildi çünkü onu bulman&#;n zorlu&#;u bir yana, bulu&#;tu&#;unuzda da genellikle pek yüz vermezdi. Dört y&#;l sonra kendimi San Francisco’daki North Beach’de onunla ayn&#; mahallede ya&#;arken buldum. Ara ara konu&#;uyorduk. Bir gün plak çalar&#;m&#;n olup olmad&#;&#;&#;n&#; sordu, ben de var dedim. Ertesi sabah elinde kapa&#;&#; kaybolmu&#; bir plakla ara sokaktan benim pencereye do&#;ru ba&#;&#;r&#;yordu. Plakta Yehudi Menuhin’in bir Bartok keman sonat&#;. Yukar&#; ç&#;kt&#;, pla&#;&#; koyduk, sükunetle kendinden geçti. Müzik nas&#;l dinlenir üzerine harika bir dersti bu. O ak&#;am, yar&#;m düzine &#;airin bir araya geldi&#;i bir ak&#;am yeme&#;ine kat&#;ld&#;. Ak&#;am boyunca oturdu&#;u masay&#; bir de&#;il iki kez tepetaklak devirdi: H&#;rs&#;n&#; ba&#;kalar&#;ndan ç&#;karmak konusunda üstüne yoktu.

Y&#;llar boyunca Gregory ile tak&#;lman&#;n en sevdi&#;im yanlar&#;ndan biri, onun hayranlar&#;yla nas&#;l ba&#;a ç&#;kt&#;&#;&#;n&#; görmekti. Çok hayran&#; vard&#;. Gregory hep ayn&#; göründü&#;ü için hayranlar&#; onu s&#;k s&#;k sokakta durdururdu. Ruh haline ba&#;l&#; olarak bazen ho&#;sohbetti, fakat daha çok aç&#;kça küçümseyen veya düpedüz agresif bir tavr&#; vard&#;. Hayranlar&#;n&#; yaltakl&#;kla ve özentilikle suçlard&#; —onlar&#; çekti&#;i eziyetin kayna&#;&#; olarak görüyordu. Birisi içtenlikle, “Gregory bey, eserlerinizin y&#;llard&#;r benim için ne kadar önemli oldu&#;unu belirtmek isterim” deyince o da “Kendi sorunlar&#;mla seni rahats&#;z m&#; ediyorum?” diye k&#;saca yan&#;tlard&#;. Di&#;er zamanlarda daha pratikti: “Aman, ne harika! 5 dolar veriver o zaman!” Corso’nun ‘Evlilik’ &#;iirini dü&#;ünlerinde okuduklar&#;n&#; söylemek ad&#;na yan&#;na gelenlerin say&#;s&#;n&#; tahmin bile edemezsiniz —zaman&#;m&#;za özgü bir dü&#;ün kasidesi varsa o da budur. (Bu &#;iir say&#;s&#;z antolojiye dahil edilmi&#;tir; Gregory bir keresinde bana ‘Evlilik’ &#;iirinden tahminen bin dolardan fazla kazanc&#; olabilece&#;ini söylemi&#;ti, ‘Bir &#;iir için hiç de fena de&#;il’ diye ekleyerek.) ‘Bir sokak kö&#;esinde hiçbir &#;ey yapmadan durmak kudretli bir i&#;tir’ dizesini de kaç ki&#;inin ona ezberden okudu&#;unu görmü&#; olmak çok daha &#;a&#;&#;rt&#;c&#;yd&#;. 'te yazd&#;&#;&#; bu dize Dövülmü&#; Ku&#;a&#;&#;n öz be öz bir &#;ekilde otoriteye meydan okumas&#;n&#; temsil ediyordu. Ve Gregory'nin s&#;k s&#;k söyledi&#;i gibi, muhte&#;em bir dize bütün bir &#;iir kitab&#;na bedeldir.

&#;ster evde tek ba&#;&#;na ya da bir kafede otursun, ister bir barda bilardo oynuyor olsun, Gregory’nin kafas&#;nda bir dizeyi ya da imgeyi evirip çevirmedi&#;i, &#;iirin sesini, tonlamas&#;n&#; veya iç mant&#;&#;&#;n&#; sorgulamad&#;&#;&#;, yani &#;iirsiz geçen tek bir an&#; asla olmazd&#;. Kendine bu kadar okkal&#; sorular&#; bu denli insafs&#;zca soran ba&#;ka birini tan&#;m&#;yorum. Ne zaman masada herhangi bir ilmi konu aç&#;lsa, hepsine a&#;inayd&#;. Bir ikindi vakti oturdu&#;umuz bir barda aniden yumru&#;unu masaya vurdu ve “Hepsi o lanet ku&#;u yüzünden oldu!” diye ba&#;&#;rd&#; —bunu söylerken Truva Sava&#;&#;’na geri döndü&#;ünü biliyordum. Corso’ya göre antik ça&#;lar&#;n mühim konular&#; mazide de&#;il, ça&#;da&#; &#;iir ve resmin içinde ya&#;&#;yordu.

'de son kitab&#; üzerinde çal&#;&#;&#;rken hayat&#;n&#; sarsan haberler ald&#; —altm&#;&#; yedi ya&#;&#;ndayd&#; o y&#;l. Bir belgesel yap&#;mc&#;s&#; Corso’nun seksen ya&#;&#;ndaki annesini bulmu&#;tu. Kendisine söylendi&#;i gibi, do&#;umundan hemen sonra annesi &#;talya'ya dönmemi&#;ti. Nehrin öbür yakas&#;ndaki Trenton, New Jersey’e kaçm&#;&#;, orada kendine yeni bir aile kurmu&#;tu. Anne ve o&#;ulun yeniden bir araya geli&#;i filme al&#;nd&#;ktan birkaç gün sonra, beraber yapt&#;klar&#; ilk gezi Atlantic City’deki bir kumarhaneye oldu —bu gezi anasoylu ba&#;&#; kurmak ad&#;na ku&#;ku götürmez bir kan&#;t olu&#;turuyor gibiydi. Ancak &#;aka bir yana, ilk ba&#;ta keyifli olsa da, bu birle&#;me ona ac&#; veren terk edilmi&#;lik duygusuna yeniden maruz kalmas&#;na sebep oldu. Corso birkaç y&#;l sonra bana, yönetmenin bu konuyu ona hiç açmam&#;&#; olmas&#;n&#; diledi&#;ini söyledi. “Altm&#;&#; yedi y&#;l annesiz ya&#;ad&#;m —geçen bunca zaman &#;imdi nas&#;l telafi edilebilir?” dedi. Bu s&#;rada babas&#; da ölüm dö&#;e&#;indeydi. Corso, tüm hayat&#; boyunca bu adamdan nefret etmi&#; ve ayr&#;ca korkmu&#; olsa da, ölmeden onu görmek ad&#;na çaba sarf edip ziyaretine gitti. Alzheimer hastal&#;&#;&#;n&#;n babas&#;n&#; nazik ve iyi kalpli bir ruha dönü&#;türdü&#;ünü böyle ö&#;rendi. Y&#;llardan sonra bu ilk kar&#;&#;la&#;ma ba&#;ta çok dokunakl&#;yd&#;, ancak ac&#; ve utanç verici bir &#;ekilde sona erdi: Ayr&#;l&#;rken babas&#; ona Dominic diye seslendi. Hayat art&#;k her gün birbirini izleyen sersemletici olaylar gibi görünüyordu ona. Anne babas&#;yla ya&#;ad&#;klar&#;n&#; ve di&#;er hat&#;r&#; say&#;l&#;r olaylar&#; The Golden Dot’la kay&#;t alt&#;na ald&#;.

Bu y&#;llardaki olumlu geli&#;melerden biri, ba&#;ar&#;l&#; bir Japon görsel sanatç&#; olan Hiro Yamagata’n&#;n Corso’ya kol kanat germesi oldu. Yamagata’n&#;n yollad&#;&#;&#; ayl&#;k cep harçl&#;&#;&#; sayesinde, Corso Greenwich Avenue’deki Rare Book Room (Nadir Kitaplar Odas&#;)’un sahipleri olan Roger ve Irvyne Richards’&#;n ona verdi&#;i daireden ç&#;k&#;p hemen yan taraf&#;nda yeni bo&#;alan ba&#;ka bir daireye ta&#;&#;nd&#; —Birkaç y&#;l önce bu çift, Corso’nun gece sokakta yatt&#;&#;&#;n&#; duyup onu evlerine alm&#;&#;t&#;. Böylece Corso uzun zaman sonra ilk kez kendine ait bir ya&#;am alan&#;na sahip oldu. Bu durum hiç &#;üphesiz daha iyi çal&#;&#;mas&#;na vesile oldu. Onun ziyaretine gidenler, yerin genellikle &#;arap, kahve, kan ve kimbilir ba&#;ka nelerle üstü lekelenmi&#; ve daktiloda yaz&#;lm&#;&#; &#;iirlerle kapl&#; oldu&#;unu hat&#;rlayacakt&#;r. Bu ev onun sanat çal&#;&#;malar&#;na yeniden ba&#;lamas&#;na ve cüzi de olsa bir gelir kayna&#;&#; elde etmesine de vesile oldu. Büyüleyici bir tarza ve derin bir sanat tarihi bilgisine sahip yetenekli bir ressamd&#; Corso. Bu dönemde ona düzenli olarak Poe, Whitman, Dickinson, Burroughs ve Bob Kaufman'&#;n portrelerini sipari&#; ettim. Ayr&#;ca ilk kez 'da Milano'da Ettore Sottsass taraf&#;ndan bas&#;lan ve antik M&#;s&#;r'a adad&#;&#;&#; &#;iir olan “The Geometric Poem”in el boyamas&#; bir bask&#;s&#;n&#; da sipari&#; ettim. Ziyaretçilerini ve hayranlar&#;n&#; a&#;&#;rlad&#;&#;&#;, sükunetin hâkim oldu&#;u bir ev ortam&#; vard&#;. Tek s&#;k&#;nt&#;s&#; uyu&#;turucuydu. 'lerden beri ba&#;&#;ml&#; oldu&#;u eroini metadonla dönü&#;ümlü olarak kullanmaya ba&#;lam&#;&#;t&#;. Bir keresinde bana uyu&#;turucudan kafay&#; bulmayal&#; neredeyse yirmi y&#;l geçti&#;ini söyledi, ancak yine de bu al&#;&#;kanl&#;&#;&#;n&#; sürdürdü. Damarlar&#; art&#;k çökmü&#; ve iki kolunu da kaybetmek üzereydi. Geçirdi&#;i enfeksiyonlar yüzünden evinin yak&#;n&#;ndaki St. Luke's Hastanesine gidip geliyordu —Bu durumunu birkaç &#;iirinde anlat&#;r ve eroinden her zaman “pis hem&#;ire” diye söz eder.

Corso, s&#;k s&#;k gözden geçirdi&#;i için bir &#;iire y&#;llar&#;n&#; harcard&#; ve onun gözünde bir &#;iir birçok bak&#;mdan asla bitmezdi. Onu günlerce, haftalarca misafir eden arkada&#;lar&#;, o gittikten sonra kapsaml&#; bir &#;ekilde de&#;i&#;tirip düzenlendi&#;i kitaplar&#;n&#; bulacaklard&#; kendi kütüphanelerinde. Özellikle son y&#;llar&#;ndaki &#;iir okumalar&#; genellikle &#;iirleri üzerine tefsirlerden olu&#;uyordu; her zaman kendisiyle veya &#;iirle sürekli kavga eden bir hali vard&#; —kendisi ve &#;iiri ayn&#; &#;eydi zaten. Ama sona do&#;ru yakla&#;t&#;kça, bu bitmek bilmeyen revizyonlar&#;n i&#;e yaramayaca&#;&#;n&#; anlam&#;&#; gibi görünüyor ki birdenbire bize külliyat&#;ndaki en nadir eserleri b&#;rakt&#;: ba&#;tan sona tek bir dü&#;ünce ve ilham ak&#;&#;&#;yla ayn&#; anda yaz&#;lm&#;&#; &#;iirler. Bunu Corso’nun &#;iirlerini yazd&#;&#;&#; günü ve hatta bazen tam saatini (her zaman gecenin ortas&#;nda) belirtmi&#; olmas&#;ndan anl&#;yoruz. Bunlara “hat&#;ra defteri &#;iirleri” ad&#;n&#; verdi ancak hiçbirinden tam olarak emin de&#;ildi. Bana göre bunlar, kariyerinin mihenk ta&#;lar&#; ve bir &#;air olarak ola&#;anüstü yetilerini en fazla gösteren &#;iirlerdir. Bu &#;iirleri okumak, onun zihnine tamamen girmek ve yarat&#;c&#; eylemin ta kendisine tan&#;k olmakt&#;r. Bu son &#;iirlerde gece yar&#;s&#; yanan mumun ba&#;&#;na tekrar dönerek kendine ve yaln&#;z okura yazm&#;&#;t&#;r. &#;iirlerin eri&#;ti&#;i samimiyet düzeyi muhte&#;em, etkisi ise uhrevi.

The Golden Dot’&#;n bir di&#;er özelli&#;i de, Corso’nun çok az say&#;da &#;iire ba&#;l&#;k atm&#;&#; olmas&#; —neredeyse iki yüz &#;iirden san&#;r&#;m sadece yar&#;m düzinesinin ad&#; var. Niye böyle oldu&#;unu bilmiyorum, ba&#;l&#;klar&#;n bariz bir &#;ekilde gereksiz olmas&#; d&#;&#;&#;nda. Bu &#;iirlerin edebi “ürünler” veya “nesneler” de&#;il, onun yerine adland&#;r&#;lamayan bir tür ta&#;ma veya bo&#;alma oldu&#;u duygusuyla ba&#; ba&#;a kal&#;yor insan. Ayn&#; zamanda Corso bu çal&#;&#;man&#;n “destesi kar&#;lan bir &#;iir”, yani rastgele, hiyerar&#;ik olmayan bir konfigürasyon veya daha gizemli bir yerden bak&#;l&#;rsa, tarot kartlar&#; ya da I Ching gibi bir kehanet yöntemi olarak görülmesi iste&#;ini elyazmas&#; nüshan&#;n ilk sayfas&#;nda belirtir. Böyle bir kitap daha önce yaz&#;lm&#;&#; olabilir, ama ben henüz bir benzerini görmedim.

Bu son &#;iirlerde öldürülecek birçok ejderhadan en tehlikelisi kibirdi. Corso, kariyerinin ba&#;&#;nda “Ya&#;l&#; erkek &#;airlerden nefret ediyorum” diye yazm&#;&#;t&#;. Pete Townshend'in “Umar&#;m ya&#;lanmadan ölürüm” sözü gibi, bu onun ba&#;kalar&#;na unutturmak için ya&#;ayaca&#;&#; bir dizeydi. Corso son y&#;llar&#;nda küstahl&#;&#;&#;n&#; (çok küstaht&#;) inanc&#;n ve gerçek bilginin önünde bir engel olarak görüyordu. &#;iirin gençlerin i&#;i oldu&#;u &#;eklindeki tutumundan kurtulmas&#; gerekiyordu çünkü art&#;k o da ya&#;l&#; bir adamd&#; ve elinde &#;iirden ba&#;ka bir &#;eyi kalmam&#;&#;t&#;. &#;iirin her ya&#;a hitap etti&#;ini vurgulamaya ba&#;lamas&#; bundand&#;. The Golden Dot, ya&#;l&#;l&#;&#;&#; ve güçten dü&#;meyi radikal bir &#;ekilde kabullenmeyi ö&#;reten bir kitapt&#;r. Ve Corso'nun sözcük tasarrufu, sözcükleri aktar&#;&#;&#; cidden ba&#; döndürücüdür: Neyi kullanaca&#;&#;n&#; ve neyi ç&#;karaca&#;&#;n&#; tam&#; tam&#;na bilir. Rüya ve mit, ki Orfik benli&#;inin en canl&#; oldu&#;u yerlerdi, onu tamamen ele geçirmi&#;ti.

Okur, bu kitap yirmi y&#;l önce tamamland&#;&#;&#; halde neden &#;imdi yay&#;mlan&#;yor diye sorabilir. &#;airin ölümünden sonra ya&#;ad&#;&#;&#; ev bo&#;alt&#;l&#;rken el yazmas&#; nüshalar bir kâ&#;&#;t torbaya kondu. Corso vasiyetinde telif haklar&#;n&#;, son y&#;llar&#;nda ona gösterdikleri sad&#;k destekleri ad&#;na dostlar&#; Roger ve Irvyne Richards'a b&#;rakt&#;. New York'un nadir kitap dünyas&#;nda efsanevi bir figür olan Roger Richards, 18 Aral&#;k 'de yetmi&#;inci do&#;um gününde evinde vefat etti. &#;ki y&#;ldan k&#;sa bir süre içinde Irvyne hayattaki en yak&#;n iki dostunu kaybetmi&#;ti ve gitgide daha münzevi bir hayat&#; benimsemeye ba&#;lam&#;&#;t&#;. Nüshalar&#;n bir kopyas&#;na ula&#;may&#; umarak defalarca aramama ra&#;men onu ikna edemedim. Kitab&#; kendisinin düzenlemek istedi&#;ini söyledi —ki bunun asla gerçekle&#;meyece&#;ini biliyordum. Irvyne sigara tiryakisiydi; y&#;llarca ya&#;ad&#;&#;&#; evin ve onunla birlikte el yazmas&#; nüshalar&#;n yanaca&#;&#; korkusuyla ya&#;ad&#;m. Sonunda telefonlar&#;ma yan&#;t vermeyi b&#;rakt&#;. Özgün eser onun elinde kald&#;; art&#;k var olmayan bir hayat&#;n t&#;ls&#;m&#;yd&#; bu kitap ve Irvyne d&#;&#; dünyaya kar&#;&#; onu korumaya alm&#;&#;t&#;. Eylül 'de vefat etti&#;ini ö&#;rendi&#;imde üvey k&#;z&#; Hillary'yi arad&#;m. K&#;sa süre sonra nüshalar elime ula&#;t&#;. Y&#;llar boyunca Corso'nun arkada&#;lar&#; aras&#;nda bu kitab&#;n sayfalar&#; kopyalan&#;p da&#;&#;t&#;lm&#;&#; olsa da, bunlar bölük pörçük k&#;s&#;mlard&#; sadece. Editoryal zorluklar&#; yok de&#;ildi ancak elimde tuttu&#;um yazar&#;n&#;n niyetleri aç&#;kça görülen, titizlikle &#;ekillendirilmi&#; bir son el yazmas&#; nüshayd&#;. &#;airin hayat boyu dostu, editörü ve çevirmeni olan George Scrivani ile yapt&#;&#;&#;m&#;z bir yak&#;n çal&#;&#;man&#;n ard&#;ndan kitap, büyük bir kariyerin nihai bölümü olarak New Directions taraf&#;ndan yak&#;nda yay&#;mlanacak.

Raymond Foye: Yazar, yay&#;nc&#; ve küratör. Woodstock, New York’ta ya&#;&#;yor. City Lights’dan ç&#;kan The Collected Poems of Bob Kaufman kitab&#;n&#;n editörü olarak y&#;l&#;nda American Book Award from the Before Columbus Foundation ödülüne lay&#;k görüldü. The Brooklyn Rail dergisinde dan&#;&#;man editör olarak çal&#;&#;&#;yor.

Man&#;et foto&#;raf: Raymond Foye / San Francisco,