Oğuz Atay Beni Hemen Anlamalısın
Medya; Yazardan. Kitap; Oğuz Atay, Tehlikeli Oyunlar.
'Beni hemen anlamal&#x;s&#x;n, çünkü ben kitap değilim, çünkü ben öldükten sonra kimse beni okuyamaz, yaşarken anlaş&#x;lmaya mecburum, ben Van Gogh'un resmi değilim, öldükten sonra beni müzeye koyamazs&#x;n&#x;z' Demiş Oğuz Atay.
Yaşarken anlaş&#x;lmaya mecburum. Bir kaybedişin eşiğine geldiğimde beni anlamasan&#x;z da olur. Geçmiş gitmiş birini anlamak bir hiçtir çünkü. Hiçliktir. Art&#x;k o adam için hiçbir şey ifade etmez olmuştan sonra yap&#x;lanlar. Beni şimdi anlamal&#x;s&#x;n&#x;z; ölmeden, kaybetmeden, nefes al&#x;yorken.
"Konuşacak m&#x;s&#x;n art&#x;k?" Karayel abi bir dizini h&#x;rsla sallarken oturduğu koltukta iyice yay&#x;lm&#x;şt&#x;. Yüzünden birçok ifade geçiyordu ama hiçbirini umursamad&#x;m. Duygular&#x;m sömürülmüş gibi hissediyordum, ifadesiz, anlams&#x;z, yok olmuş.
Savruluyordum, bir boşlukta. Düşüncelerim kendini toparlayam&#x;yordu. Yaz&#x;k değil miydi benim kalbime? On sekiz y&#x;ll&#x;k yaşam&#x;nda çektiği bunca derdi hak ediyor muydu?
"Yaklaş&#x;k beş gün önce" dedim surat&#x;na bakmadan. Bir kitab&#x; al&#x;p sayfalar&#x;n&#x; kar&#x;şt&#x;r&#x;yordum. "Ekrem ç&#x;kt&#x; karş&#x;ma." Kaşlar&#x; usulca çat&#x;ld&#x;. Gözlerimi ondan çekerek elimden bir türlü b&#x;rakamad&#x;ğ&#x;m Tehlikeli Oyunlar kitab&#x;ndan bir sayfa aç&#x;p sessizce okudum.
'Söyle evlâd&#x;m, diye teselli ederdi annem beni. Söyle de içine hicran olmas&#x;n. Hicran oldu anne.'
"Ne dedi sana?" Sab&#x;rs&#x;z ç&#x;kan sesiyle kitab&#x; kapat&#x;p kenara koydum. Ona doğru ilerleyip karş&#x;s&#x;na oturdum. O s&#x;rada kap&#x; aç&#x;ld&#x;, Karan Bey çal&#x;şma odas&#x;na girdi. Her şeyden haberi varm&#x;ş gibi ses ç&#x;karmadan geçip bir kenara oturdu.
Yüzüme yalandan bir tebessüm kondurdum. "Baba oğul Karan'&#x; çökertelim dedi," diyerek yerimde biraz daha yay&#x;l&#x;p Karan Bey'e bakt&#x;m. Gözlerini benden ay&#x;rm&#x;yor, ifadesizce bana bak&#x;yordu. Rahatl&#x;ğ&#x;ma karş&#x; şaş&#x;rd&#x;ğ&#x;n&#x; biliyordum.
Sadece ben Ekrem ile baba oğul değildim. Hiçbir zaman da olmam&#x;şt&#x;m.
"Asaf!" Dedi sinirle Karayel. "Doğru düzgün anlat şunu. Ağz&#x;ndan c&#x;mb&#x;zla laf al&#x;yoruz am&#x;na koyay&#x;m." Küfründen sonra babas&#x;na bir bak&#x;ş att&#x;. Sinirine hakim olam&#x;yordu. Ama Karayel abi değişikti. Sanki bana güveniyor gibiydi. Ekrem ile olmayacağ&#x;ma o kadar emindi ki bana ne dediğini merak ediyordu. Bana değil Ekrem'e sinirleniyordu.
Ama geçen gün bana dedikleri ise şu anki davran&#x;şlar&#x;n&#x;n tam tersi niteliğindeydi.
"Hay&#x;r dedim," dedim gözlerinin içine bakarak. Nefeslendi. Rahatlam&#x;ş m&#x;yd&#x; sahiden? Ben hiç rahat değilim. "Sonra beni ikna etmeye çal&#x;şt&#x;." Yutkundum. "Karan'a dedeni sor dedi."
Son cümlemden sonra ikisi de ağz&#x;n&#x; açmad&#x;. Yerimde doğrulup parmaklar&#x;mla oynamaya başlad&#x;m. Stres içindeydim. "Dedem kim ki benim? Neden öyle dedi?" Karan Bey h&#x;zla ayağa kalk&#x;p göz temas&#x;m&#x;z&#x; kesti. Sinirden vücudunun titrediğini görüyordum. Karayel'e döndüğümde boş boş yüzüme bakmakla yetinmişti. Baş&#x;n&#x; babas&#x;na çevirip onun hareketlerini izlediğinde bir şeyleri bilip bilmediğini sorgulad&#x;m.
"Onun oğlu olmad&#x;ğ&#x;m&#x; biliyordu. Baş&#x;ndan beri hem de Elime geçtiğin her güne beddua ettim dedi. &#x;stemiyordu baş&#x;ndan beri beni zaten, mecbur b&#x;rak&#x;lm&#x;şt&#x; belli. Kim mecbur b&#x;rakt&#x; onu buna? Üstüne para verdiler dedi. Beni verdikten sonra para da m&#x; verdiniz? &#x;stemiyorsan&#x;z neden doğmama izin verdiniz ki?" Akl&#x;mdan bütün geçenleri söylüyordum. Art&#x;k kendimi kaybedecek dereceye gelmiştim. Kaç gündür içinde tuttuklar&#x;m&#x; bir bir söyledim. Gözlerimin dolmamas&#x; için kendimle savaşt&#x;m. Baş&#x;m&#x; ellerim aras&#x;na ald&#x;m.
