Kırgız Edebiyatı’nın kurucusu, büyük devlet adamı Kasım Tınıstanov 9 Eylül 1901 tarihinde dünyaya geldi. 1912-1914 yıllarında değişik Özbek mekteplerine devam etti. 1914-1916 yılları arasında Karakol şehrindeki Rus Tüzem Mektebi’nde okudu. Taşkent’te yayımlanan Cas Kayrat, Canga Öris, Sana, Ak Col adlı Kazak gazetelerinde çeşitli görevlerde çalıştı. Kasım Tınıstanov sosyal içerikli, pedagojik hikayeleriyle, şiirleriyle, eğitimciliğiyle, dilciliğiyle, gazeteciliğiyle, aydın kimliğiyle tanınmış bir insandır. Kasım Tınıstanov, Kırgız Türklerinin medeniyet tarihinde çok önemli bir yere sahiptir. Kırgız Türkçesinin önemli gramer âlimi, Kırgız Türkçesi Morfolojisi, Kırgız Türkçesi Sentaksı, Kırgız Türkçesi Grameri kitaplarının müellifidir. Kasım Tınıstanov, yirminci yüzyılda Manas destanını derleme çalışmalarını da Kırgızistan’da başlatan halk bilimcilerdendir. 1926 yılında Azerbaycan’ın başkenti Bakü’de gerçekleştirilen Türkoloji kongresine Kırgız Türkleri adına katılmış ve alfabe değişikliğiyle ilgili Bakü’de ilmî bir konuşma yapmıştır. Kırgız Türkolog Kasım Tınıstanov’un Bakü Türkoloji Kongresi’nde Latin alfabesine geçişle ilgili görüşleri ve Latin alfabesine geçişte bugünkü durum makalede incelenecektir.
Что такое любовь?
Любовь это забвение себя
Что такое любовь? А что такое Бог? Я вспоминаю, как Григорий Богослов в четвёртом веке сказал, что если собрать всё-всё, что мы знаем о Боге в одну книгу, то мы получим идола, а не Бога. Нам очень дороги формулировки, но есть территория, где любое название будет сужать значение.
Любовь – это место, в котором тебя самого нет вообще, нет ни капельки, а есть – только тот, кого любишь.
Меня поразило, когда узнал, что слово «свобода» своими английскими и немецкими корнями уходит в древне-санскритские слова «любить», «быть любимым»… Вот так носители исчезнувшего языка понимали, что есть предельная свобода – это свобода от себя самого – то есть как раз любовь. Вся прочая «свобода» – всё равно ввергает в кучу разных несвобод – потому что много хочется и уже от всего того, что хочется, очень зависишь.
Митрополит Антоний Сурожский, которого я обожаю, рассказывал, как однажды к нему привели мальчика – он был не в себе, сумасшедший, и родители мальчика сказали владыке Антонию: «Понимаете, умер его папа, а он не верит. Ему много раз объясняли, а он не верит». И Сурожский вместо того, чтобы убеждать мальчика, спросил его: «Почему ты, когда люди говорят тебе, что видели, как отца хоронят, утверждаешь, что он всё же не умер»? А он ответил: «Он не умер, потому что никогда не жил».
Отец мальчика не жил, потому что вся его жизнь была подчинена быту, заботам по дому, телевизору, работе, успехам на ней…
Иногда я себя спрашиваю, когда в своей жизни я переживал Царствие Небесное, когда я был очень-очень счастлив, когда я ЖИЛ, что это были за моменты? И я отвечаю себе, что это было тогда, когда я умел забыть себя, когда целиком переносился в другого человека. Это и было жизнью. Это – я любил.
В отличие от человека, который то живёт, то просто существует, мир вокруг, кажется всегда, живёт. Воздух, дерево, небо – обладают такой цельностью, такой интенсивностью жизни, они ведь, никогда ничего не откладывают на потом, они всегда присутствуют здесь, сейчас, целиком… Эта цельность – тоже любовь.
Этой цельности можно учиться у мира вокруг. Человек слишком раздроблен, а мир вокруг – всегда целен. Но пока человек цельным не станет, пока разные кусочки себя не соберет в одно, пока не добёрётся до какой-то своей предельной глубины – весь мир будет для него маленьким… Он и любить не сможет, потому что любовь взрывается на той твоей глубине.
Мир вокруг не думает о себе, мир вокруг себя отдаёт. Вот что происходит, когда становишься сам цельным – начинаешь отдавать. Простите, что так много говорю, а ведь дело всего лишь в трёх евангельских словах: «Бог есть Любовь».
Когда любишь женщину, этой любовью начинает просвечивать весь мир вокруг. Ведь это не оттого, что женщина собой всё заполонила, хотя такое бывает, но это другое, не любовь, это оттого, что любовь к ней, желание отдать себя и свою жизнь этому человеку ввергли тебя в такие глубины себя самого, в такой уровень самозабвения, что ты больше самим собой ничего себе загораживаешь, и тогда во всем уже видишь Бога – Любовь.
Я проверял это много раз. Любовь – может просвечивать в каждом миллиметре мира вокруг, и ты не убежишь от этого света. А может не показывать носа, если смотришь только на себя.
0
geri say, uyuştur
renkler gözlerimi yakıyor
hayat senin için grinin tonları
bana yardım et, bana yardım et
yolumu bul
kaybettim, kaybettim
ve bir daha bulamadım
sırlarını sakla
yerleştir
genç ve toyum
inanacağım bir şey söyle bana
beni
bu şehrin çürüyen ruhlarından
uzağa götür
onsekiz olana kadar uzaklara sakla beni
renkleri sadece Tv'de gördüm
dar kotlar ve güneş gözlükleri
kitleler için moda ifadeleri
yaptığın şey beni hasta ediyor,
çok abartılı ve genel
parla, parla
güneş gibi
sıcaklığını herkese yay
sana insanların neden öldüğünü sordum
bana hepimizin bir dizaynı olduğunu söyledin
denizde kayıyorum
dalgalar üzerime geliyor
seninle ilgilendiğimi söyledim
sen de benimle ilgilendiğini
telefona cevap vermiyorsun
nikotinli dudakların ve taş kalbinle
alt geçitte seni bekliyorum
bu aşk biteceğe benzemiyor
sadece ne ekersen onu biçeceğini söylüyorsun
o zaman söyle bana büyüyen bahçen nerede ?
acının zamanla geçeceğini söyledin
nihayet son gelmişe benziyor
yan, yan
bir yıldız gibi
her kalpteki bir çukur gibi yan
kan izinde uyuşturucu
yıldızların yeterli olmadığını kim bilirdi ?
gülümse gülümse
eğer gülebilirsen
gülemezsen, anlayacaklar
gözlerimdeki dikişlere bak
bilgisayarları parçala, rockstarları öldür
geçmişi temizle, aklımı harap et
arkada koku ve iz bırakma
bir gün beni gömdüğünde
ne zaman kalkacak ve ne göreceğim ?
yerin aşağısına, aşağısına
ateş için kaz, ses için kaz
radyoda ne var ?
çünkü merhaba demek isterdim
pislik boyunca ilerle, ilerle
Jesus (İsa) söyler neye layık olduğunu
bize sadece bir işaret gönderemez misin ?
iyi olduğumuzu söyle
geceler karanlıkta oturmak için
günler parkta uzanmak için
beni hastalıklı rüyadan uyandır
bu ölü için bir ağıt
telefona cevap vermiyorsun
nikotinli dudakların ve taş kalbinle
alt geçitte seni bekliyorum
bu aşk biteceğe benzemiyor
sadece ne ekersen onu biçeceğini söylüyorsun
o zaman söyle bana büyüyen bahçen nerede ?
acının zamanla geçeceğini söyledin
nihayet son gelmişe benziyor
geri say, uyuştur
renkler gözümü yakıyor
hayat senin için grinin tonları
bana yardım et, bana yardım et
yolumu bul
anne bana şimdi yardım edemez misin ?
çünkü sesin içinde boğuluyordum
otoyolda uzanıyorum
şarkılar yazıyor ve israf ediyorum