Teflonu Simyacılar Mı Buldu
kaynağı değiştir]
Kaynakça[değiştir kaynağı değiştir]
Henri Braconnot'un 'deki ve Christian Schönbein'ın yılındaki çalışmaları, nitroselüloz keşfine öncülük etti. Nitroselüloz, kafur ile işlem görerek selüloit üretiminde kullanılır. Eter veya asetonda çözünen kolodion haline gelir ve ABD İç Savaşından beri yara pansumanında kullanılır. Selüloz asetat ilk olarak 'te hazırlandı. yıllarında kauçuk (poliizopren) özelliklerinin kükürt ile ısıtılmasıyla büyük ölçüde iyileştirildiği ve böylece vulkanizasyon sürecini kurduğu bulundu.
yılında Hilaire de Chardonnet, ipeğin yerini almak üzere rejenere selüloz veya viskonsuni ipek bazlı ilk yapay elyaf fabrikasını kurdu, ancak bu çok yanıcıydı.[5] 'de Leo Baekeland, organizmaların ürünlerinden bağımsız olarak yapılan ilk polimeri, Bakalit adı verilen ısıyla sertleşen birfenol - formaldehit reçineyi icat etti. Aynı zamanlarda, Hermann Leuchs, nükleofillerle reaksiyona girdikten sonra amino asit N-karboksianhidritlerin ve yüksek moleküler ağırlıklı ürünlerinin sentezini bildirdi, ancak muhtemelen Emil Fischer tarafından benimsenen güçlü görüşler nedeniyle bunlardan polimer olarak bahsetmekten vazgeçti. Fischer, daltonu aşan herhangi bir kovalent molekül olasılığını reddediyordu.[6]Selofan, 'de viskoz suni ipek tabakalarını asitle işleyen Jocques Brandenberger tarafından icat edildi.[7]
Kimyager Hermann Staudinger ilk olarak polimerlerin, makromoleküller adını verdiği kovalent bağlarla bir arada tutulan uzun atom zincirlerinden oluştuğunu öne sürdü. Çalışmaları, polimerlerin kimyasal anlayışını genişletti ve ardından neopren, naylon ve polyester gibi polimerik malzemelerin icat edildiği polimer kimyası alanında bir genişleme izledi. Staudinger'den önce, polimerlerin, belirli moleküler ağırlıkları olmayan, bilinmeyen bir kuvvetle bir arada tutulan küçük molekül kümeleri (kolloidler) olduğu düşünülüyordu. Staudinger, 'te Nobel Kimya Ödülü'nü aldı. Wallace Carothers, 'de neopren adı verilen ilk sentetik kauçuğu, polyesteri icat etti, ve 'te gerçek bir ipek ikamesi olan naylonu icat etti. Paul Flory, 'lerde polimer rastgele bobin konfigürasyonları üzerine yaptığı çalışmalardan dolayı 'te Nobel Kimya Ödülü'ne layık görüldü. Stephanie Kwolek, 'da patenti alınan Kevlar adında bir aramid veya aromatik naylon geliştirdi. Karl Ziegler ve Giulio Natta, alkenlerin polimerizasyonu için katalizör keşfetmeleri nedeniyle Nobel Ödülü aldı. Alan J. Heeger, Alan MacDiarmid ve Hideki Shirakawa, poliasetilen ve ilgili iletken polimerlerin geliştirilmesiyle Nobel Kimya Ödülü'ne layık görüldü.[8] Poliasetilenin kendisi pratik uygulamalar bulamadı, ancak organik ışık yayan diyotlar (OLED'ler), iletken polimerlerin bir uygulaması olarak ortaya çıktı.[9]
Polimer kimyasında öğretim ve araştırma programları 'larda tanıtıldı. Institut fur Makromolekulare Chemie, yılında Almanya'nın Freiburg kentinde Staudinger yönetiminde kuruldu. Amerika'da 'de Herman Mark tarafından Polytechnic Institute of Brooklyn'de (şimdi Polytechnic Institute of NYU) bir Polimer Araştırma Enstitüsü (PRI) kuruldu.