Eski San. Böl. 3. Cad. No:9/K Melikgazi / Kayseri
Mehmet Beyoğlu
( 0352 ) 336 41 75
Yeşilırmak Mah. Pazarcılar Cad. No:7 Taşova / Amasya
Selim Gencel
( 0358 ) 312 24 34
Mimar Sinan Mah. Özgürlük Cad. No:94/1 Sultanbeyli / İstanbul
Taner Evli
( 0533 ) 626 89 91
İhsaniye Mah. Fatih Cad. No:33/B Nilüfer / Bursa
Mahmut Nar
( 0533 ) 719 57 59
Ali Paşa Mah. Nazik Çarşı No:2/B Yakutiye / Erzurum
Mürsel Şahin
( 0442 ) 213 45 36
Plevne Mah. Bosna Cad. Selvi Sok. No:25/A Sincan / Ankara
Birol Karaman
( 0312 ) 271 06 66
İstasyon Mah. Cumhurıyet Cad. No:146 İlkadım / Samsun
Fikret Büyük
( 0546 ) 233 32 89
PTT Evleri Mah. Okul Cad. No:10 Sarıyer / İstanbul
Sinan Bay
( 0212 ) 218 33 00
Büyükdere Çayırbaşı Cad.No:207/A Sarıyer / İstanbul
Sinan Bay
( 0212 ) 242 15 23
Fatih Mah. Yeni Cami Cad. No:19/A Simav / Kütahya
Hilmi Gençer
( 0274 ) 513 61 72
Değirmendere Mah. Rize Cad. No:45/C Ortahisar / Trabzon
Sinan Gençoğlu
( 0554 ) 364 06 54
Beşiktaş Sok. No:42/C Gazino Keçiören / Ankara
Coşgun Genel
( 0312 ) 357 82 56
Değirmenkaşı Mah. 1. Jandarma Sok. No:1/1 Reyhanlı / Hatay
Kasım Geney
( 0506 ) 265 01 53
Ertuğrul Mah. Boblingen Cad. No:95/B Bergama / İzmir
Hakan Geyikli
( 0232 ) 632 09 06
Yeni Mah. Maaş Kuyu Cad. No:165 Şehitkamil / Gaziantep
Mehmet Ali İldeç
( 0342 ) 225 50 82
Piyade Mah. 2022 Cad. 67/A Etimesgut / Ankara
Abdullah Akkaya
( 0312 ) 271 96 99
Terzialiler Mah.161 Sok. No:4/1 Ortaca / Muğla
Ayhan Gezen
( 0252 ) 282 45 90
Işıklar Köyü No:232 Dörtyol Mevkii Merkez / Çanakkale
Ayhan Gezer
( 0286 ) 243 08 56
Yenipınar Mah. Erdem Cad. No:18 Merkez / Adıyaman
Nöfel Gezer
( 0416 ) 216 49 19
Posta Cad. Susam Sok. No:11 Altındağ / Ankara
Yavuz Girek
( 0312 ) 310 75 84
Aleksandr Soljenitsın 1973-cü ildə nəşr edilən “QULAQ arxipelaqı” kitabında çeçenlər haqqında deyirdi: " Onlar asılılıq psixologiyasını rədd edən bir millətdir. Mən heç vaxt səlahiyyətli birinə xidmət edən, hətta xaiş edən bir çeçen görmədim"
1977-ci ildə Vladimir Vısotski deportasiyaya həsr etdiyi Həyat uçdu(Летела жизнь) mahnısını bəstələyib.[124]
Anatoli Pristavkin deportasiya mövzusunda 1987-ci ildə Ayrılmaz Əkizlər romanını yazıb.
Semyon Lipkin 1983-cü ildə onil romanını nəşr etdirdi. Çeçen filoloq Yunus Deşeryev rus dostları sayəsində sürgündən necə qaçdığından bəhs edən avtobioqrafiya yazdı. 1989-cu ilin fevralın 19-da Yarıksu-Auç kəndində Stalinizm qurbanlarının xatirəsinə abidə ucaldıldı. 1997-ci ilin 23 fevralında Nazran şəhərində sürgünə həsr edilən Doqquz qüllə memoryalı tikildi.[125]
Hüseyin Erkenov tərəfindən çəkilən və Xaybax qətliamından bəhs edən Rus-Çeçen kinosu Unudulan Əmr filmi 2014-cü ildə nümayiş olundu.[126]
NKVD rəhbəri Lavrenti Beriyanın göstərişi ilə Çeçen-İnquş MSSR-nin bütün çeçen və inquş əhalisi Sovet İttifaqının ucqar ərazilərinə yük qatarları ilə deportasiya edilməli idi. Əməliyyat "Çeçevitsa" (Mərcimək Əməliyyatı) adlanırdı ki, əməliyyatın ilk iki hecası hədəf kimi kimlərin nəzərdə tutulduğunu göstərirdi. Əməliyyata çeçenlər tərəfindən daha çox "Aardax" (Sürgün) olaraq bilinir. Bu əməliyyat hələ 1943-cü ilin oktyabr ayında hazırlanmış və planlaşdırılmışdır və Beriyanın ən etibarlı iki NKVD zabiti-İvan Serov və Boqdan Kobulov əməliyyatda aktiv iştirak etmişdir. Beriya "çeçenlər arasında əmək intizamının aşağı səviyyədə olması", "banditizm və terrorçuluğun yayılması", "çeçenlərin kommunist partiyasına qoşula bilməməsi" və "yerli inquşlardan çox dəstək aldığını deyən alman zabitinin etirafını" barədə Stalinə öz şikayətini bildirmişdi. Bundan sonra Beriya əməliyyatıhəyata keçirməyi əmr etdi. Çeçen-İnquş MSSR-də yerli hökumətin başçısı olan Supyan Kaqiroviç Mollayev bu qərarı eşidəndə göz yaşlarına saxlaya bilmədi, ancaq bir müddət sonra özünü ələ alaraq əmrləri həyata keçirməyə başladı. Çeçen-İnquş MSSR heç vaxt alman ordusuna kömək etməli olacaq qədər nasist ordusu tərəfindən işğal edilməmişdi, lakin repressiyaların səbəbi kimi "Sovet hakimiyyətinə qarşı silahlı müqavimət" göstərilmişdi. Vaynaxın nasistlərlə işbirliyi ittihamları heç bir Sovet məhkəməsində sübuta yetirilə bilmədi.
İkinci Dünya müharibəsi illərində 3.322.589 şəxs Stalinin deportasiya və məcburi məskunlaşma siyasətinin qurbanı olmuşdu. Bu siyasətə səbəb kimi "etnik gərginliyi ləğv etmək", "siyasi vəziyyəti sabitləşdirmək" və ya "insanları Sovet hakimiyyətinə qarşı hərəkətə görə cəzalandırmaq" göstərilmişdir. 1939-cu il siyahıyaalınmasına görə Sovet İttifaqında 407,690 çeçen və 92.074 inquş yaşayırdı. Mərcimək əməliyyatı13 oktyabr 1943-cü ildə yüz minə yaxın qoşun və əməliyyat işçisinin Çeçen-İnquşetiyaya guya yollar və körpülər düzəltmək üçün köçürülməsiylə başladı. Çeçenlər, hətta, qonaq hesab etdikləri bu əsgərləri 1 ay öz evlərində qonaq etmişdilər. 20 fevral 1944-cü ildə Beriya əməliyyata nəzarət etmək üçün Qroznıya gəldi.
23 fevral 1944-cü ildə (Qızıl Ordu günündə) əməliyyat başladı. NKVD qoşunları insanları toplamaq üçün sistemli şəkildə ev-ev gəzirdilər. Sakinlər köhnə və təmir edilməmiş yük maşınlarına yığılmadan əvvəl, Studebaker US6 yük maşınlarında doldurularaq saxlanılmışdılar. İnsanlara bu ani köçürülmədə əşyalarını toplamaq üçün yalnız 15–30 dəqiqə vaxt verildi. 3 mart 1944-cü il tarixli bir yazışmaya görə bu əməliyyatı həyata keçirmək üçün SSRİ-nin hər yerindən ən azı 19000 zabit və 100.000 NKVD əsgəri göndərilmişdi. 500-ə yaxın adam çeçen və ya inquş olmamasına baxmayaraq, səhvən deportasiya edildi. Plana görə ilk üç gün ərzində 300.000 insanın dağlıq ərazidən çıxarılması nəzərdə tutulurdu, sonrakı günlərdə dağlıq bölgələrdə yaşayan qalan 150.000 nəfərin sırayla köçürüləcəyi bildirilirdi.
Çox vaxt müqavimətlərə yerində qırğınlarla cavab verilirdi. Xaybax kəndində 700-ə yaxın adam bir anbarda kilidləndi və Beriyanın təriflədiyi və medal vəd etdiyi NKVD generalı Mixail Qveşiani tərəfindən öldürüldü. Beriyanın verdiyi qərara əsasən, ucqar dağ kəndlərində yaşayan çeçen və inquşlar belə bir "səyahət" üçün uyğun deyildilərsə, yerindəcə öldürülürdü. Bu o demək idi ki, yaşlılar və xəstələr ya güllələnməli, ya da yataqlarında aclığa məhkum ediməliydilər. Əsgərlər bəzən gördükləri boş evləri talan edərdilər. Hadisə şahidlərindən biri NKVD qüvvələrinin törətdiyi vəhşilikləri haqda bunları deyirdi:
"Arxada heç kim qalmadığından əmin olmaq üçün daxmaları güllə yağışına tutdular. Evə girən əsgər əyilmək istəmədi. Zirzəmini bütünlükdə atəşə tutdu. Buradakı skamyaların birisinin arxasından gizlənən uşağın qanı axmağa başladı. Ana qışqıraraq özünü əsgərə tərəf atdı. Əsgər onu da vurdu. Qatarlarda kifayət qədər yer olmadığı üçün geri qalanlar da vuruldu. Cəsədlər başdansovdu bir şəkildə torpaq və qumla örtülmüşdü. Güllələnmələr də çox hədəfsiz alınmışdı; bir müddət sonra insanlar qurd kimi torpaqdan çıxmağa başladılar. NKVD milisləri bütün gecə torpağı yenidən atəşə tutdular."
Müqavimət göstərən, etiraz edən və ya çox yavaş gedənlər yerindəcə güllələnirdi. Bir hadisədə NKVD əsgərləri yüksək dağ olan Moystiyə qalxdı və orada 60 kəndli tapdı. Komandiri əsgərlərə kəndliləri güllələməyi əmr etsə də, onlara havaya atəş açdılar. Komandir daha sonra əsgərlərin yarısını kəndlilərə qoşulmağı əmr etdi və başqa bir dəstə onların hamısını vurdu. Əməliyyatda 2016 sovet əleyhdarı tutuldu, 20.072 silah müsadirə edildi.
Şimali Qafqaz boyunca Sovet qüvvələri tərəfindən 1943 və 1944-cü illərdə 650.000 nəfər (Dalxat Ediyevə görə 724.297) köçürüldü. Aardax əməliyyatında 478.479 nəfər öz vətənlərindən didərgin düşdü: 387.222 çeçen və 91.250 inquş. Onlar 180 xüsusi qatara (hər yük vaqonuna təxminən 40–45 nəfər) doldurulmuşdular. 23 fevral — 13 mart tarixləri arasındakı bu kütləvi məcburi köçürmə üçün cəmi 14,200 yük vaqonu və 1000 üstü açıq vaqon istifadə edilmişdi. Deportasiya olunanların 40% -dən 50% -ə qədəri uşaqlar idi.Çeçenlər SSRİ-də Volqa almanlarından sonra repressiyaya məruz qalmış ikinci ən çoxsaylı xalq idi. Müxtəlif tarixlərdə on minlərlə kalmık, balkar, axısqa türkü və qaraçaylı da bölgədən deportasiya edilmişdi. Yalnız cəzalandırılmayan xalqlarla evlənən çeçen və inquş qadınları deportasiyadan canlarını qurtara bildi. Çeçen və ya inquş kişiləri ilə evlənən rus qadınlar da boşanmadıqları təqdirdə deportasiya edildi. Onların mal-qaraları Ukrayna SSR, Stavropol diyarı, Voronej və Orel vilayətlərindəkikolxozlara göndərildi. Bu heyvanların çoxu yollarda tələf oldu.
Qar səbəbindən Qalanjoy rayonunun dağlarında 6000-ə yaxın çeçen sıxışıb qaldı, lakin bu, deportasiyanı təxirə salmadı, sadəcə qısa bir müddətə gecikdirdi: 333.739 nəfər qovuldu, onlardan 176.950-i əməliyyatın ilk günündə qatarlara göndərildi. Beriya yalnız altı müqavimət hadisəsinin, 842 nəfərin "təcrid olunma" vəziyyətinin olduğunu, əməliyyatın ilk günü 94.741 şəxsin səhər saat 11-ə qədər evlərindən çıxarıldığını bildirdi. Köçürülmə zamanı hər ailəyə 500 kq-a qədər olan şəxsi əşyasını, mal-mülkünü daşımaq üçün icazə verildi. İnsanlar insan nəqliyyatı üçün uyğun olmayan, elektrik enerjisi, istilik və təmiz suyun olmadığı mal-qara qatarlarında daşınırdı. Qatarın içində insan infeksiya və ya aclıq ölümlərinə səbəb olan epidemiyalara məruz qaldı. Belə epidemiyaya tifus da daxil idi.
Orta Asiyaya çatmaq demək olar ki, bir ay çəkdi. Deportasiya zamanı yeddi yaşında olan bir şahidin sözlərinə görə, vaqonlar o qədər adamla dolu idi ki, içəridə tərpənməyə yer yox idi.. İnsanlara yol boyunca nadir hallarda yemək verirdilər və hara aparıldıqlarını demirdilər. Vaqonlar insanların əl-üzünü, bədənlərini yuması üçün belə dayanmırdılar. Qatardakılar ehtiyaclarını ödəmək üçün qatarda deşiklər açırdı. Xüsusi qatarlar təxminən 3218 km məsafəni qət edərək insan sığınacaq və qida çatışmazlığı olan Orta Asiyanın boş ərazilərinə səpələyirdi. 239,768 çeçen və 78.479 inquş Qazaxıstan SSR-ə, 70.089 çeçen və 2.288 inquş Qırğızıstan SSR-ə gəldi. Qalan köçkünlərin az bir hissəsi Özbəkistan SSR, Rusiya SFSR və Tacikistan SSR-ə göndərildi.
Su və yeməyimiz yox idi. Zəiflər aclıqdan əziyyət çəkirdilər, daha güclü olanlar qatardan düşüb yemək alırdılar. Bəzi insanlar yolda öldü - bizim vaqonda ölən yox idi, amma sonrakı vaqonda onların iki cəsədi çıxartdıqlarını gördüm ... Körpə bacımız həmin gecə öldü. Atam onu dəfn etmək üçün bir yer axtarırdı - uyğun bir yer tapdı, məzarı qazdı və basdırdı ... o, donaraq ölmüşdü.
—İsa Xaşiyev Qazaxıstanın Kökşetau şəhərinə necə deportasiya olunduqları barədə, 2014[52]
Çeçenlərə olan zülm bununla da bitmədi. 1944-cü ilin may ayında Lavrenti Beriya NKVD-yə "bir dənə də olsun qalmayacaqlar" deyərək, qalan çeçenləri axtarmaq üçün bütün SSRİ-yə baxmağı əmr etdi. Nəticədə Dağıstan, Azərbaycan, Gürcüstan, Krasnodar diyarı, Rostov və Həştərxan vilayətində əlavə 4,146 çeçen və inquş saxlanıldı. 1945-ci ilin aprelində Beriyaya 2741 çeçenin Gürcüstan SSR-dən, 21-inin Azərbaycan SSR-dən və 121-inin Krasnodar diyarından sürgün edildiyi barədə məlumat verildi. Moskvadan yalnızca iki çeçen qovuldu. Bütün çeçen və inquşlar Qızıl Ordudan da çıxarılaraq Orta Asiyaya göndərildi. Bu əlavə sürgünlərlə deportasiya edilmiş çeçenlərin və inquşların sayı ümumilikdə 493 269 nəfərə çatdı. 1944-cü ilin iyul ayında Beriya Stalinə 496.460 çeçen və inquşun sürgün edildiyini iddia edərək, daha yüksək bir rəqəm bildirdi. Bu etnik təmizləmə əməliyyatıtamamilə "cəzalandıra bilməmə mədəniyyəti" ilə yadda qaldı. Mərcimək əməliyyatının bir çox günahkarı, sadəcə çeçen və inquşları tutub qovduğu üçün Suvorov Birinci dərəcəli mükafatına layiq görüldülər.
Sovet İttifaqının digər səkkiz "cəzalandırılmış xalqı" kimi, çeçenlər də məcburi yaşayış düşərgələrinə göndərildilər. Onların yaşadıqları və işlədiklərin yerlərin ətrafında sadəcə dəmir tel yox idi. 16 yaşdan yuxarı hər bir çeçen hər ay yerli NKVD rəsmilərinə hesabat verməli idi. Qaçmağa çalışanlar qulaqlara göndərilirdi. Bu məcburi düşərgələr sürgün edilmişlərlə yanaşı onların övladlarını da əhatə edirdi. Onlara ən ağır vəzifələr, məsələn, məskunlaşılmamış yerlərdə binalar, şaxtalar və fabriklər inşa etmək tapşırıldı. İşlərinə görə aldıqları tək maaş ərzaq kartoçkaları idi. Özlərinə tapşırılan hər hansı bir işi görməsəydilər cəzalandırılırdılar. Yerli hakimiyyət orqanları onlara qarşı sərt davranırdı: işini düzgün görməyənlərin övladları gözləri qarşısında öldürülürdü. Krasnoyarskda təxminən 4000 çeçen məcburi əmək düşərgələrinə təyin edildi. Yeni gələn məcburi köçkünləri kifayət qədər qida ilə təmin etmədikləri üçün səhlənkar səlahiyyətlilər insanların aclıqdan ölmələrinə səbəb oldular. Məskunlaşanlar lazımi qədər mənzillə təmin olunmadılar: 1 sentyabr 1944-cü ildə Qırğızıstan SSR-dəki 31.000 ailədən yalnız 5000-i mənzillə təmin edildi. Bir rayonda 900 ailə üçün cəmi 18 mənzil nəzərdə tutulmuşdu. Buna görə çeçen işçilərin bir hissəsi istilik sistemi olmayan çadırlarda yaşamağa məcbur oldu. Çeçen uşaqlar məktəbə öz dilində deyil, yerli dildə getməli idilər. Yeni məskunlaşmış ərazilərdə bir neçə üsyan hadisəsi haqqında mərkəzə məlumat verildi: 1954-cü ilin oktyabrında Krasnoyarskda 4000-ə yaxın çeçen düşərgədən qaçmağı bacardı. Sovet polisi onların yarısını tapdı və öldürdü, digər yarısı geniş çöllərdə gizlənməyi bacardı.